Vikan - 09.09.1971, Síða 15

'ÍÉÉL
Fegurðardrottningin Bonn-
ie Sutera var ástmey Jacks
Murphys. Einn morguninn
fannst hún látin í lúxus-
ibúð þeirra skötuhjúanna.
Hún hafði tekið inn of stór-
an skammt af svefntöflum.
Annelie Mohn. Hún fannst
einnig látin á sama stað
og Terry Frank. Báðar
voru þœr eftirlýstar í sam-
bandi við stórþjófnað hjá
veðlánafyrirtæki, þar sem
hcvr unnu.
ENGINN VISSI hvaðan hann
kom — hinn þrítugi Jack
Murphy. En þeir sem um-
gengust ríka fólkið í Kali-
forníu og voru í hinum mörgu
kampavínsgildum þess og öðr-
um veizlum, þekktu hann —
að minnsta kosti í sjón.
Hann hafði alla þá kosti til
að bera, sem þarf til þess að
menn séu gjaldgengir í hópi
ríka fólksins. Hann var af-
bragðs samkvæmismaður, allt-
af hress og hrókur alls fagnað-
ar.
Auk þess var hann íþrótta-
maður góður. Hann var prýði-
legur sundmaður, djarfur að
stökkva af sundbretti og ör-
uggur á sjóskíðum. Árangur
hans á sviði íþrótta hefði sem
hægast getað gert hann að þátt-
takanda í olympíuliði.
Þar við bættist, að hann virt-
ist ótæmandi hafsjór af skop-
sögum og bröndurum, sem
jafnan vöktu mikla kátínu.
Honum varð gott til kvenna.
Smitandi hlátur hans og djúp-
stæð augun verkuðu eins og
segull á kvenfólkið. Hann átti
peninga; hann naut lífsins og
ástarinnar. Fyrrverandi feg-
urðardrottning, Bonnie Sutera,
var ástmey hans.
Þetta var það sem menn vissu
um Jack Murphy. En í lok árs-
ins 1963 komust á kreik ljótar
sögur um hann. Það þótti ein-
kennilegt, að við hátíðleg tæki-
færi kom hann aldrei einn,
heldur í fylgd með fjórum
mönnum. Og enn einkennilegra
þótti, að næstum alltaf eftir
slikar veizlur hurfu dýrmætir
skartgripir og önnur verðmæti.
Grunurinn varð svo sterkur,
að dag nokkurn var Jack Mur-
phy og vinir hans kallaðir til
yfirheyrslu hjá lögreglunni.
En ekki hafði tekizt að afla
neinna sannana gegn Murphy
og fylgisveinum hans. Það var
ekki fyrr en löngu seinna, að
í ljós kom, hvað leyndist á bak
við þetta lífsglaða andlit.
Eftir yfirheyrsluna hjá lög-
reglunni, fór Murphy og fylgd-
arlið hans til New York, og síð-
an var hljótt um þá í nokkra
mánuði. En í lok októbermán-
aðar árið 1964 var haldirj í
stærsta náttúrugripasafni New
York-borgar sýning á dýrmæt-
ustu eðalsteinum heims. Sýndir
voru meðal annars eftirtaldir
steinar: „Stjarna Indlands",
sem er 563 karöt að stærð;
„Miðnæturstj arnan“, sem er
Paul Griffith lifði sams konar
lífi og Murphy. Hann var
dœmdur í 45 ára fangelsi.
stærsti safír í heimi; hinn frægi
De Long-rúbín og margir fleiri
steinar, sem ekki voru metnir
til fjár.
Fjórtán dögum eftir opnun
sýningarinnar, skýrðu yfirvöld-
in frá því furðu lostin, að þjóf-
um hefði tekizt að brjótast inn
í safnið, þrátt fyrir sterka
vörzlu og öryggiskerfi, sem
átti að vera fullkomlega tryggt.
Fjölmargir dýrmætir steinar
voru gersamlega horfnir.'
Maðurinn, sem stóð á bak við
þetta ótrúlega vel skipulagða
innbrot var enginn annar en
Jack Murphy . . .
Hann hafði skoðað sýning-
una oft og kynnt sér sýningar-
skrána rækilega. Hann girntist
nokkra af sýningargripunum
og vildi eignast þá, hvað sem
það kostaði Áætlunin, sem
framkvæmd var af ítrustu ná-
kvæmni, var jafn einföld og
hún var snjöll. Á fyrstu dög-
um sýningarinnar rannsakaði
hann ásamt fylgisveinum sín-
um nákvæmlega hvern einasta
krók og kima hinnar gömlu
safnhúsbyggingar. Gerðir voru
nákvæmir uppdrættir að inn-
réttingunni og aflað vitneskju
varðandi þjófabjöllukerfið,
varðmenn og fleira.
Nótt eina áræddi Murphy og
flokkur hans að framkvæma
áætlunina. Samtímis því, sem
nærliggjandi lögreglustöð var
vöktuð, var brotizt inn í safn-
ið nákvæmlega á þeim tíma,
sem vitað var, að verðir voru
hvergi nærri. Rimlagluggi var
sagaður úr, og síðan komust
þjófarnir að sýningarkössun-
um og stálu þaðan því sem þeir
girntust. Á eftir komst hópur-
inn án þess nokkur yrði var
við í tvo bíla, sem biðu fyrir
utan og óku til Miami Florida.
Þeir höfðu ekki einu sinni haft
not fyrir vopnin, sem þeir
höfðu meðferðis og annan varn-
arútbúnað, svo sem deyfilyf og
fleira.
Fyrir slysni komst fljótt upp
um Murphy og liðsmenn hans.
Einn úr hópnum fékk sér of
mikið neðan í því og gat ekki
stillt sig um að gorta af þessu
fullkomna innbroti. Það var
ung og felleg stúlka, sem hann
trúði fyrir leyndarmálinu, en
hún hafði strax samband við
lögregluna. Nú var aðeins tíma-
spursmál, hvenær þeir kumpán-
ar næðust og yrðu settir bak
við lás og slá. Hinir dýrmætu
eðalsteinar, sem saknað var,
fundust í fórum Murphys, allir
nema De Long-rúbíninn, sem
hann fullyrti að hefði verið
stolið frá sér.
Terry Frank. Hún fannst myrt
úti fyrir strönd Florida.
Murphy fékk ekki nema
tveggja ára fengelsi fyrir þetta
misheppnaða innbrot. Er hann
hafði afplánað refsinguna, fór
hann aftur til síns fyrra veiði-
svæðis, Hollywood og næsta
nágrennis. Nú liðu tvö ár, án
þess að nokkuð heyrðist frá
honum, en hann var samt ekki
aldeilis iðjulaus. Hann lifði
ljúfu lífi eins og hans var vandi
og kynntist mörgum nýjum
konum. Meðal þeirra voru tveir
einkaritarar, sem unnu hjá
virðulegu veðlánafyrirtæki.
Einn góðan veðurdag hurfu
stúlkurnar sporlaust og höfðu
með sér peninga og pappíra að
verðmæti 500.000 dollarar.
Jack Murphy var fangelsað-
ur á augabragði og yfirheyrð-
ur, en hann harðneitaði að vera
nokkuð viðriðinn þennan þjófn-
að. Lögreglan neyddist loks til
að láta hann aftur lausan, vegna
skorts á sönnunargögnum.
En honum hlýtur að hafa
orðið mikið um hin snöggu vió-
brögð lögreglunnar. Að minnsta
kosti fór hann frá Hollywood
og hélt aftur til Florida. Þar
tók gamla vinkonan hans og
fyrrverandi fegurðardrottning,
Bonnie Sutera, á móti honum
opnum örmum.
Elskendurnir fengu þó ekki
langan tíma til að njóta ástar-
innar. Einn morguninn fannst
Bonnie Sutera látin í lúxus-
íbúð skötuhjúanna. Hún hafði
tekið of stóran skammt af
svefntöflum. Hvers vegna
skyldi 23 ára gömul stúlka, ung
og lífsglöð, fremja sjálfsmorð,
einmitt þegar hún virtist vera
hamingjusamari en nokkru
sinni fyrr — með Jack Mur-
phy? Enn hefur ekki tekizt að
ráða þá gátu.
Lögreglan hafði stöðugt auga
með Murphy og fullyrti, að
Bonnie hefði ekki fyrr verið
látin, en Murphy sást í fylgd
með annarri af stúlkunum
tveimur, sem höfðu horfið eft-
ir þjófnaðinn mikla í veðlána-
fyrirtækinu og lögreglan hafði
Framhald á bls. 34.
36. TBL. VIKAN 15