Vikan - 09.09.1971, Side 19

HVEITIBRAUÐSDAGAR
í APRÍL
SMÁSAGA EFTIR YOVONNE SEAGER
Þetta hafði verið langur og
ömurlegur vetur; einn veturinn í viðbót var
liðinn við ráðagerðir og bið.
Klara var orðin ærið niðurdregin, þegar
hún frétti af dr. Trimpson
og rannsóknum hans á kvefi...
KLARA og Jóhann voru yndis-
legar manneskjur. Þau voru bú-
in að vera ástfangin í mörg ár.
En yngri stjúpbróðir Klöru
hafði þurft að fá sína mennt-
un og móðir Jóhanns að koma
sér fyrir úti á landi, og það
hafði forgangsrétt.
— Við erum búin að finna
hvort annað, það er það sem
máli skiptir. Við höfum alla æv-
ina framundan, sagði Jóhann
oft. Þannig leit hann á málið.
Að vísu gátu þau gift sig hve-
nær sem var, og til þess lang-
aði Jóhann engu síður en
Klöru, en hann vildi að þau
gætu veitt sér ýmislegt um leið.
— Við erum búin að bíða
lengi, sagði hann. — Við skul-
um reyna að festa okkur okkar
eigin íbúð og byrja á réttum
kili. Ég mundi finna til sekt-
ar og þú yrðir aldrei ánægð, ef
við byrjuðum á því að gifta
ökkur hjá borgarfógeta og yrð-
um svo að leigja íbúð með ann-
ars manns húsgögnum.
— Ég vil umfram allt verða
konan þín, Jóhann, sagði Klara.
— Ekkert annað skiptir máli.
Þar sem þú ert, verður heim-
ili mitt . . .
Þetta hafði verið langur, öm-
urlegur vetur — einn veturinn
í viðbót var liðinn við ráða-
gerðir og bið — og Klara var
orðin æði niðurdregin, þegar
hún frétti af dr. Trimpson og
rannsóknum hans á hversdag-
legu kvefi. Hún sagði Jóhanni
frá þeim dae nokkurn, þegar
þau voru á gangi í skemmti-
garðinum.
Dr. Timpson bauð fvítt fæði
og húsnæði í fögru umhverfi
uppi í sveit fyrir lítilfjörlega
aðstoð. Þar áttu að vera hljóm-
plötur, skemmtigöngustígar og
vatn. Engin afskiptasemi! Og
alls engar takmarkanir! Tilval-
ið fyrir ódýra brúðkaupsferð —
það stóð í bæklingnum. Og
þessi ágæti doktor vildi aðeins
fá að rannsaka næmi gestanna
fyrir kvefi.
— Heyrðu, elskan, sagði
Klara, um leið og þau gengu
fram hjá hrúgu af appelsínu-
berki, því einasta sem nokkur
litur var á í garðinum. — Hve
mikið eigum við bæði í reiðu-
fé. Ég á gömlu húsgögnin, sem
ég fékk eftir mömmu og heil-
mikið af líni og þess háttar.
Ei-rum við ekki nóg, til að geta
fest okkur litla íbúð?
Við eigum rétt nægilega
mikið fyrir íbúðinni. En hvað
þá 'um brúðarskartið handa
þér? Og veizluna? Og brúð-
kaupsferðina?
- Ég sagði þér, að dr. Timp-
son . . .
— Hann getur haft sín eigin
tilraunadýr. Heldurðu að ég
ætli að láta brúði mína hætta
sér, út í einhverja bjánalega
auglýsingastarfsemi?
- Þetta er engin auglýsinga-
starfsemi. Það er algjörlega
leynilegt. Maður gengur bara
undir númeri, ekki'nafni. Það
stendur á blaðsiðu þrjú.
Það var kalt þarna í garðin-
um, og þau voru oft búin að
ræða um giftingaráformin áð-
ur. Jóhann var þrjózkur og
sannfærður um, að hann væri
aðeins að hugsa um hvað Klöru
væri fyrir beztu.
-—- Ég vil að við getum
minnzt hveitibrauðsdaganna
alla ævi, sagði hann.
Það gerðu þau reyndar. . .
Klara var leið og niðurdreg-
in og stundi upp öllum sínum
áhyggjum við vinkonu sína, án
þess að ætla þó að gera of mik-
ið úr þeim. Vinkonan hafði
samúð með henni og flýtti sér
að segja Jóhanni frá því. Og
hann varð skelfingu lostinn yf-
ir þessu óafsakanlega tillits-
leysi sínu, eins og hann orðaði
það, og sagði Klöru að þau
skyldu gifta sig undir eins.
Þau festu sér íbúð, þó að hún
væri ekki alveg eins og sú, sem
þau höfðu haft í huga. Hús-
gögnin voru dregin fram. Sam-
starfsfólk Klöru safnaði í flýti
fyrir brúðargjöf. Þau giftu sig
hjá borgarfógeta, að viðstödd-
um nokkrum vinum og fengu
nokkra blómvendi. Það var
ekki um neinn brúðarfatnað að
ræða og ekki tekið á móti nein-
um gestum. Sumarfríin þeirra
voru færð fram í apríl — og
þau héldu norður eftir til dr.
Timpsons að athöfninni lokinni
í áætlunarbíl.
Heiði var sýnilega yndisleg-
ur staður — yfir hásumarið.
Snemma í apríl var heldur hrá-
slagalegt þar. Lyngið frá árinu
áður gerði heiðina brúnleita og
pollarnir í vegunum voru full-
ir af leðju. Trén stóðu nakin,
því hinn sífelldi stormur á heið-
inni var búinn að hafa öll lauf-
in á brott með sér.
Klara og Jóhann stikluðu upp
afleggjarann og reyndu að forð-
ast verstu pollana, Klara í nýju
skónum sínum og Jóhann með
ferðatöskurnar þeirra.
- - Jæja, þarna er það, sagði
Jóhann. Samastaður okkar yfir
hveitibrauðsdagana. Það litur
út fyrir að það þurfi að mála
húsið, sýnist þér það ekki?
Dr. Timpson tók á móti þeim
í hátíðlegum hvítum slopp,
þrýsti hendur þeirra og sagði
að þau væru óeigingjörn og
hugsuðu um heill almennings.
Verið velkomin að Heiði og
í Tilraunastöð sambands lyfja-
framleiðenda! sagði hann hjart-
anlega. — Gerið ykkur heima-
komin. Nýgift hjón? Jæja, það
er ágætt!
Læknirinn fól þau umsjá
eins af starfsmönnum sínum.
Rotta nokkur hafði sýnt sjúk-
leikamerki, svo hann þurfti að
fara.
Jóhanni og Klöru var feng-
inn gamail hermannabraggi til
að búa í. Þar voru mjó járn-
rúm og armstólar, sem voru of
harðir fyrir Klöru, en of mjó-
fr fyrir Jóhann. Þau höfðu stór-
kostlegt útsýni út um glugga-
tjaldalausa gluggana. Það var
límlykt í öllum bragganum og
síðasti áætlunarbillinn fór
klukkan átta.
— Það eina sem ætlazt er til
af ykkur, er að þið fáið kvef,
útskýrði aðstoðarmaður dr.
Timpsons og brosti bak við
gleraugun sín. — Við munum
fylgjast nákvæmlega með ykk-
ur, frá því það fer að votta
fyrir þvi . . .
— Við fáum aldrei kvef,
sagði Klara.
— Okkur hérna finnst fólk,
sem ekki fær auðveldlega kvef,
vera að ögra okkur.
Þá var það sem Jóhanni datt
í hug, að ef til vill væru hveiti-
brauðsdagar á Heiði ekki svo
heppilegir, hversu hagkvæmir
sem þeir kynnu að vera fjár-
hagslega. Brátt var hann orð-
inn sannfærður um þetta. í
fyrsta lagi var ekkert hægt að
gera. Alls ekki neitt. Dr. Timp-
son gaf sig ekkert að þeim
Framhald á hls. 36.
36. TBL. VIKAN 19