Vikan - 09.09.1971, Qupperneq 21

Hutch átti sumarbústað úti
í sveit og var þar stundum um
helgar. Rosemary hringdi í
hann og spurði hvort hún gæti
fengið bústaðinn lánaðan í þrjá
eða fjóra daga. Það var henni
velkomið, og hún skrapp til
hans til að ná í lykil. — Taktu
bílinn minn líka, sagði Hutch.
Þá losna ég við þessi eilífu
vandræði við að finna laust
stæði.
Þegar hann hafði sagt henni
allt það nauðsynlegasta varð-
andi húsið og hún setzt inn í
bílinn, kyssti hún hann og
sagði: — Þakka þér fyrir þetta
og fyrir allt.
Hún lagði af stað laugardag-
inn sextánda október og var
fimm daga í sumarbústaðnum.
Hún hafði aldrei áður verið
einsömul nema nokkra klukku-
tíma í senn, og henni fannst
sem hún yrði að fá tóm til að
átta sig á hlutunum.
Tvo fyrstu daganá hugsaði
hún ekki einu sinni um Guy
sem var hæfileg hefnd fyrir
augljósan feginleik hans þegar
hún sagði honum fyrirætlan
sína. Hún fór í langar göngu-
ferðir í skóginum, sem gul og
bleik birta lýsti upp, háttaði
snemma, fór seint á fætur og
las mikið.
A þriðja degi fór hún að
hugsa til hans. Hann var einsk-
isvirði, eigingjarn, kaldlyndur
og falskur. Hann hafði kvænzt
henni til að fá áhorfanda og
áheyranda, ekki eiginkonu.
Hún skyldi gefa honum ár til
að bæta ráð sitt og verða góð-
ur eiginmaður. Ef hann sæi
ekki að sér, færi hún sína leið.
Á meðan ætlaði hún að fara
að vinna aftur úti til að öðl-
ast á ný þá sjálfstæðistilfinn-
ingu, sem hún hafði verið svo
áköf að losna við þegar hún
gifti sig.
Fjórða daginn saknaði hún
hans þegar hún vaknaði og
grét.
Hún skrapp til bæjarins og
hringdi til hans.
Hæ .elskan. Hvernig hef-
urðu það?
— Ágætt. En ég sakna þín.
— Ég sakna þín. Ég kem
heim á morgun.
Daginn eftir tók hún til,
læsti sumarbústaðnum og fór
aftur til borgarinnar. Guy var
heima þegar hún kom. Þau
kysstust lengi og hann lét vel
að henni.
Líður þér virkilega vel?
snurði hann. - Ætti það mán-
aðarlega ekki að vera byrjað?
— Jú, en það eru bara komn-
ir tveir dagar framyfir. Það
stafar sennilega af umhverfis-
breytingunni! Það byrjar sjálf-
sagt á morgun.
Það byrjaði ekki. Hvorki
daginn eftir eða þareftir. Hún
pantaði tíma hjá kvenlækni og
fimmtudaginn tuttugasta og
áttunda október fór hún til
Hills læknis.
Hann var yngri en Rosemary
hafði haldið. minnti dáiítið á
Kildare lækni. Henni geðjaðist
hann vel og svaraði spurning-
um hans ýtarlega. Hann sendi
hana á rannsóknastofu. Daginn
eftir hringdi hann:
— Til hamingju.
— Er það satt? spurði hún.
— Já.
— Hvenær verður það?
— Ja, eitthvað kringum tutt-
ugasta og áttunda júní, svar-
aði hann.
— Það virðist svo langt
þangað til.
Hann gaf henni nokkur ráð
og sagði henni að fara aftur á
rannsóknastofuna svo að hægt
væri að taka fleiri sýni.
Hún sagði Guy fréttirnar
þegar hann kom heim, og hann
varð glaður við.
— Guy, sagði hún og horfði
alvarlega á hann. — Eigum við
ekki að byrja uppá nýtt? Vera
hreinskilin og tala út. Því að
það höfum við ekki gert. Ég
hugsaði út í það í sumarbú-
staðnum. Það er engu síður
mér að kenna en þér.
— Það er satt, sagði hann.
- Mér fannst það líka. En þú
veizt að ég elska þig. Það geri
ég, Rosemary.
— Ó, Guy, sagði hún. Og þau
kysstust ofsalega.
— Þannig ættu sem flest
hjón að byrja sem foreldrar,
sagði hann.
Hún hló með tár í augum.
— En nú verðum við að
segja Minnie og Roman frá
því. É'g veit að þú vilt halda
því leyndu. En ég sagði þeim
að við myndum eignast barn
fljótlega, og þau verða svo
glöð. Þau eru svo gömul. Ef
við bíðum of lengi frétta þau
það kannski aldrei.
— Allt í lagi, sagði hún.
Hann kyssti hana á nefið og
fór.
Þegar hún sá hann fara
skildi hún að Minnie og Ro-
man voru orðin honum mikils
virði. Það var ekki að undra.
Móðir hans var slík skraf-
skjóða að hún gaf sér ekki
tíma til neins annars, og eng-
inn feðra hans hafði verið
mjög föðurlegur við hann.
Castevet-hjónin fylltu hjá hon-
um skarð, sem honum var
áreiðanlega fullkomlega ómeð-
vitað.
Hún fór inn í baðherbergið,
stökkti köidu vatni á augun og
betrumbætti snyrtinguna á hári
og vörum. Þú ert barnshaf-
andi, sagði hún við sjálfa sig í
speglinum. (En rannsóknastof-
an vildi fá annað blóð'sýni.
Hvers vegna?)
Þá komu Castevet-hjónin inn
í íbúðina ásamt Guy. — Þetta
eru góðar fréttir, sagði Minnie.
— Til ha — min — gju! Og
hún kyssti Rosemary á kinn-
ina.
— Til hamingju, sagði Ro-
man.
— Hefurðu fundið þér
lækni? spurði Minnie.
— Já, og hann er mjög góð-
ur.
— Einn sá bezti í New York
er góður vinur okkar. Hann
heitir Abe Sapirstein. Hann
yrði ykkur ódýr, svo að Guy
36.TBL. VIKAN 21