Vikan - 09.09.1971, Qupperneq 26

Ríkisleikhúsið í Kassel, sem Sigurður Björnsson starfar við sem fast-
ráðinn óperusöngvari.
EITTHVAÐ
DREGUR
MANN HEIM
TEXTI: DAGUR ÞORLEIFSSON MYNDIR: EGILL SIGURÐSSON
Rætt við hjónin Sieglinde og Sigurð Björns-
son, óperusöngvara, um starf þeirra
í Þýzkalandi, muninn á þýzku og íslenzku
tónlistarlífi og möguleika til óperu-
flutnings hér á landi.
Það er allalgengt að íslend-
ingar, sem sérmenntað hafa sig
erlendis, setjist þar að að námi
loknu cg taki upp störf. Hér
heima heyrist stundum aðkast
í garð slíkra manna, og er tal-
að um að það lýsi ámælisverð-
um skorti á ræktarsemi til föð-
urlandsins að láta það ekki
njóta starfskrafta sinna og
menntunar. Þessi gagnrýni er
í sumum tilfellum að minnsta
kosti hæpin, því að þess eru
mörg dæmi að landar hafa setzt
að erlendis af þeirri orsök
helzt, að þeim hefur uppi á ís-
landi reynzt ókleift, þrátt fyr-
ir góðan vilja og einlæga við-
leitni, að fá starf í samræmi
við menntun sína og hæfileika.
Þannig er því varið um Sig-
urð Björnsson, óperusöngvara,
sem starfar við ríkisleikhúsið
í Kassel í Vestur-Þýzkalandi,
en Vikan hitti hann að máli
fyrir skömmu, er hann var
staddur hér heima í sumarfríi
ásamt konu sinni Sieglinde
Björnsson-Kahmann, óperu-
söngkonu, sem er þýzk að ætt,
og tveimur börnum þeirra
hjóna. — Mig langar alltaf
heim, sagði Sigurður. — Hvers
vegna get ég eiginlega ekki út-
skýrt. Það er eitthvað óútskýr-
anlegt, sem dregur mann alltaf
til heimahaganna. En þegar ég
hafði lokið námi úti, blasti við
sú staðreynd að á íslandi var
bókstaflega ekkert fyrir mig að
gera.
Sigurður er Hafnfirðingur í
húð og hár, eins og hann sjálf-
ur leggur áherzlu á, og þar hélt
hann til hjá foreldrum sínum
mestan hluta þess tíma, sem
hann dvaldi hérlendis í sumar.
Listferill hans hófst með námi
í fiðluleik í Tónlistarskólanum
í Reykjavík hjá Birni ólafs-
syni, en síðan lærði hann söng
hjá Pétri Jónssyni, Guðmundi
Jónssyni, Kristni Hallssyni og
Primo Montanari. 1956 fór
hann til Þýzkalands og hóf nám
í tónlistarháskólanum í Mún-
chen. Þar var hann næstu sex
árin.
— Dvölin í Múnchen var
ómetanieg fyrir mig, sagði Sig-
urður. — Múnchen er oft köll-
uð hin raunverulega höfuðborg
Vestur-Þýzkalands; það á auð-
vitað ekki hvað sízt við um
listasviðið, en líka margt ann-
að. Meðal kennara minna þar
var Gerhard Húsch. Hann hafði
sungið með Pétri Jónssyni og
minntist hans oft; þeir höfðu
verið góðir félagar. Svo fór
hann til Japans, og eftir það
varð kennari minn Hanno
Blascke. Á námsárunum söng
ég mikið á konsertum víða um
Evrópu, á Spáni, í Frakklandi
og Tékkóslóvakíu, oft sam-
kvæmt tilmælum Húsch og
ásamt honum.
1962 var ég ráðinn til óper-
unnar í Stuttgart, en 1968
sem fyrsti lýriski tenor-
söngvari til ríkisleikhússins í
Kassel, þar sem ég hef starfað
síðan. Ég réðst þangað af því
erfitt var að fá að syngja stór
hlutverk í Stuttgart, því eldri
kollegarnir voru nokkuð gjarn-
ir á að reyna að halda þeim
fyrir sig. f Kassel er leikhús-
og óperulíf nýrra af nálinni, og
því auðveldara fyrir unga
söngvara að skapa sér frama
þar.
— Hvernig borg er Kassel?
— Þetta er tvö hundruð þús-
und manna iðnaðarborg nyrzt
í sambandsfylkinu Hessen. Þar
er stórt ríkisleikhús með tveim-
ur sviðum, og eru þar fluttar
óperur, óperettur eða leikrit
sex daga vikunnar. Alls konar
verk, bæði klassísk og hámó-
dern. Leikhúsið var byggt 1961.
og stóri salurinn, þar sem ein-
göngu eru flutt músíkverk, er
mjög skemmtilegur og rúmar
um þúsund manns í sæti.
26 VIKAN 36. TBL.