Vikan - 09.09.1971, Blaðsíða 44

— Sumir láta sér nœgja ad
safna skeljum!
min. og 15,6 sek. Tími'hans á
síðustu 200 metrunum var svip-
aður og á því geta menn séð
þvílíkt sund þetta var.
Aftur fór Arne Borg í keppn-
isferð umhverfis hnöttinn, að
þessu sinni til Japan, en árið
1930 gerðist hann atvinnumað-
ur í sundi. Árið 1944, þegar
hann var 43 ára, hefði hann
getað orðið sænskur meistari í
tveimur eða þremur vegalengd-
um, ef hann hefði fengið að
taka þátt en atvinnumennskan
kom í veg fyrir það. Margir
sögðu með réttu að hann hefði
verið orðhákur, þetta sunnu-
dagsbarn íþróttanna og sunds-
ins. En hann hafði stórt hjarta
og verðskuldaði svo sannarlega
þær vinsældir, sem hann naut
á sínum sérstæða íþróttaferli.
☆
SKALVERÐA BEZTUR
Framhald af bls. 11.
„Það er búið að brjóta á mér
og svo hef ég hreinlega ekki
trú á að neitt verði framkvæmt
hjá þessu fyrirtæki. Nú sem
stendur erum við Jónas R. Jóns-
son að pæla saman: Tónaút-
gáfan er að gefa út LP-plötu
með Jónasi — eingöngu lög eft-
ir mig. Við erum bara tveir í
þesssu og hefur gengið mjög
vel. Jónas er ofsalega góður
gaur — fyrir utan að vera
snöggur að grípa melódíur og
svoleiðis. Ég þekkti hann lítið
áður, en svo kom ég einhvern-
tima blindfullur niður í Adam,
með gítarinn, og þá datt okkur
þetta í hug. Til að byrja með
fer eitt lag eftir mig á tveggja
laga plötu sem á að koma út
með honum, og svo förum við
í LP-plötuna“.
„Þú sagðist hafa verið fullur
þegar þú komst til Jónasar; þú
drekkur mikið ...“
„Ekki lengur, en ég viður-
kenni að ég drakk mjög mikið
í ein fimm ár. Nú þoli ég það
ekki eins og áður — sem er
mjög skiljanlegt, held ég. Mér
finnst það líka eðlilegt, að ég
hefði getað gert ýmislegt bet-
ur, hefði ég ekki djúsað svona
miki§“.
„Það hefur einmitt þótt á-
berandi í því sem þú hefur
gert, að það hefur virzt ófull-
gert“.
„Já, ég lít þannig á það að
ef ég fæ hugmynd, þá þýði
ekki fyrir mig að ætla að bæta
hana síðar. Ég setzt aldrei nið-
ur til að semja, heldur kemur
bæði lag, og texti allt í einu
í hausinn á mér þegar ég er í
einhverju sérstöku hugará-
standi, og þá þættu mér það
svik við sjálfan mig að ætla að
búa það ástand til aftur. Ég
hef oft verið beðinn um að
lengja lög og texta, en þratt
fyrir að ég hafi reynt, hefur
það ekki tekist. Mín músík
verður til fyrir tilfinningu og
nákvæmlega sama tilfinning-
in kemur aldrei tvisvar yfir
mig“.
„Fyrirj ári síðan vissu mjög
fáir hver þú varst, en allt í
einu varst þú orðinn umtalað-
ur. Hvernig fannst þér það“?
„Mér fannst það gott. Gallinn
er bara sá, að ég hef ekki feng-
ið tækifæri tíl að fylgja því
eftir. Mér kom það til dæmis
ekkert sérstaklega á óvart að
gagnrýnendur skyldu setja mig
í 3. sæti um „Tónskáld ársins“.
Til að segja alveg eins og er,
þá fannst mér mitt efni aldrei
það mikið lélegra en það sem
hinir voru með, en það var
gaman og hefur gert mér sitt-
hvað gott.
Nú, svo var ég ákaflega mik-
ið í sviðsljósinu þegar lætin
voru á milli SARAH og LAUF-
útgáfunnar en ástæðan fyrir
því að ég tók aldrei afstöðu í
því máli, var sú, að báðir aðilar
höfðu rangt fyrir sér“.
„Ég man fyrst eftir þér í
„Beatniks“. Það var ekki góð
hljómsveit“.
„Það getur vel verið, en það
var samt skemmtilegasta tíma-
bii sem ég hef lifað og við höfð-
um alltaf nóg að gera. Svo var
ég síðar í hljómsveit sem hét
„Ráin“ og eftir það í „Eilífð“.
Ég kann reyndar bezt við mig
í hljómsveit, en ég vil ekki
vera í hljómsveit þar sem ég
þarf að gera allt. Ég vil helzt
fá að standa fyrir aftan og
spila; ég er fyrir löngu búinn
að fá leið á að standa fremstur,
berja á gítar og syngja eins og
hundur.
Annars er það skrítið með
mig, að þegar ég er í hljóm-
sveit, og spila á rafmagnsgítar,
langar mig til að vera einn og
spila á kassagítar og svo öfugt.
Sennilega yrði ég ánægðastur
ef ég gæti verið í hljómsveit,
en samt svo laus, að ég gæti
gert það sem mér dytti í hug
í það og það skiptið“.
„Nú er búið að reyna að búa
til einskonar „sólóstjörnu úr
þér ... “
„Já, ég kæri mig nú ekki
mikið um það. Ég vil bara fá
að spila. Ég vil ekki gera neitt
annað — frekar en ég reikna
með að þú viljir gera nokkuð
annað en að skrifa. „Sóló-
stjörnur" eiga oft til að vera
eftirlíking af eitthverju öðru,
og það vil ég alls ekki. Ég
hlusta til dæmis ákaflega lítið
á plötur, því ég er hræddur um
að þá myndi ég fá svo mikla
ofurást á einhverjum að ég yrði
hrein eftirlíking af honum.
Maður fylgist samt með; út-
varpið dembir yfir mann topp
10 alla daga og það er mér
nóg“.
„Þú vilt ekki vinna"?
„Jú, mér þætti ekkert að því
að vinna venjulega vinnu ef
ég gerði eitthvað sem mér þætti
eaman. Ég hef reynt að vinna
frá 7 til 7 og hreinlega get það
ekki. Ég er orðinn það vanur
að vera blankur, að ég kann
pkki við mig ef ég á peninga.
Þá reyni ég að eyða þeim eins
fliótt og ég mögulega get —
og helzt í eitthverja vitleysu.
Ég hef aðeins einu sinni keypt
eitthvað af viti og það var þeg-
ar ég keypti rafmagnsgítarinn
minn fyrir 30.000.
Hitt er annað mál, að ég
viðurkenni að það hefur komið
fyrir að ég hef verið svo
svekktur að mér hefur verið
pæst skani að hætta þessu öllu
n” -"erða "erkampnnshundur.
Fn bá minni ég sjálfan mig á,
»ð begar ég var ekki neitt, 15
ára bútunPur. saaði pq við
síálfan mig. að einhverntíma
skvldi ég verða beztur.
★
BOB GIBSON
ER KOMINN AFTUR
Framhald af bls. ll.
Gordon Lightfoot, Bob Dylan
og Simon & Garfunkel, hefðu
ekki fundið hljómgrunn hefði
það ekki verið fyrir frumherja-
starf þjóðlagasöngvaranna og
grúskaranna.
í dag hefur orðið tiltakan-
legur samruni rokks og þjóð-
lagatónlistarinnar og útkoman
er hið svokallaða folk-rock. Nú
eru til óteljandi slíkar hljóm-
sveitir í heiminum og hafa þær
helztu verið taldar upp hér að
framan. Samt hafa margir ekki
ennþá viðurkennt rætur sínar,
en þegar Bob Dylan setti raf-
magnsgítarinn sinn í samband
á Newport þjóðlagahátíðinni ár-
ið 1966, fór bylgjan af stað
og þar sem hann talaði sífellt
um hversu mikil áhrif Woody
Guthrie hefði haft á sig, hafa
margir séð sig tilneydda til að
viðurkenna skyldur sínar við
þjóðlagatónlistina, tónlist for-
tíðarinnar, sem nú er að nálg-
ast okkur frá öllum hliðum.
Bob Gibson, ásamt þeim See-
ger og Guthrie, er merkasti
þjóðlagasöngvari og safnari nú-
tímans. Hann var brúin á milli
ballöðusöngvara fjórða áratugs-
ins og túlkenda þess sjöunda.
Árið 1963 snarhætti Gibson að
vinna að músík sinni: Hann
varð eiturlyfj aneytandi. í átta
ár heyrðist ekkert frá honum,
en nú hefur komið út ný plata
með honum sem heitir ein-
faldlega „Bob Gibson". Gibson
lítur ekki lengur út eins og
burstaklippti, al-ameríski skóla
strákurinn, því hann er farinn
að eldast. Hann hefur þyngst,
síða hárið er að grána og and-
litið ber með sér að hann er
ekki krakki að bíða eftir fyrsta
tækifærinu.
Platan ber líka með sér, að
þó hann hafi — líkamlega —
verið utan við músík, er hún
enn í sáiu hans, jafnvel sterk-
ari en fyrr. Á „Bob Gibson“
eru nokkur frumsamin lög en
hin eftir Gordon Lightfoot
(sem viðurkenndi nýlega í við-
tali við LA Times, að tveir
mestu áhrifavaldar hans hefðu
verið Seeger og Gibson), Bob
Dylan, Bruce Langhorne og
gamli vinur hans og fyrrver-
andi söngfélagi, Hamilton
Camp. Yfirumsjón (production)
með plötunni hafði Jim Dixon,
sá sami og stjórnaði upptökum
hjá the Byrds og the Flying
Burrito Brothers. „Þetta er
ekki stefnubreyting hjá mér“,
segir Gibson um plötuna, „held-
ur er þetta að ijúka við ýmis-
legt sem ég átti ólokið".
Gibson var vanur að lýsa
sjálfum sér sem ,,gamaldags“
(traditional) þjóðlagasöngvara,
en hann átti ekki í neinni bar-
áttu við sjálfan sig, er hann
fór yfir á þá línu sem þjóð-
lagatónlistin siglir nú eftir, þ.e.
rokkið. Hann var alltaf rót-
tækur, og má þar nefna, að
upp úr 1950 safnaði hann barna-
ballöðum og breytti þeim eins
og honum sýndist. „Barnaþul-
ur geta verið — og eru — nær
endalausar. Því kynnti ég mér
hverja þulu fyrir sig niður í
,44 VIKAN 36. TBL.