Vikan - 09.09.1971, Page 50

hafði saumað sjálf og flikka
upp á hann með kraga og belti
í ljósum, léttum litum. Daginn
áður hafði hún verið hjá
saumakonunni, og um nóttina
hafði hún verið með hárnet til
þess að hárið færi ekki úr
skorðum.
Áður en hún hóf að undir-
búa hádegisverðinn, fór hún í
huganum yfir alla eftirlætis-
rétti hans. En það var margt,
sem ekki var hægt að fá í
Frakklandi árið 1945. Sem bet-
ur fer átti hún þó nokkur egg,
þar sem hún átti hænsni, og
hann hafði alltaf fullvissað
hana um, að eggjakökur henn-
ar væru þær beztu í víðri ver-
öld. Hann hafði mikið dálæti á
nautakjöti með steiktum kart-
öflum, en nautakjöt var ófáan-
legt. Til allrar hamingju átti
hún kjúkling, sem slátrað hafði
verið daginn áður. En hvað um
súkkulaðibúðing? Það var eitt
af því, sem hann hélt mest upp
á, — og hún hafði frétt hjá
vinkonum sínum, að kaupmað-
urinn í næsta þorpi seldi súkku-
laði „á bak við“.
„Ef ég legg af stað klukkan
átta, get ég kannski verið kom-
in aftur um níuleytið. Ég ætla
að hafa allt tilbúið, áður en ég
legg af stað, svo að ég þurfi
bara að elda matinn, þegar ég
kem aftur.“
Hún var frá sér numin af
hamingju. Sólin skein í heiði.
Aldrei hafði hún fyrr skinið
svona glatt. Hún raulaði fyrir
munni sér, á meðan hún lagði
á borðið, og hugsaði með sér:
„Það var dúkurinn með grænu
röndunum, sem við höfðum á
borðinu, þegar við borðuðum
fyrstu máltíðina í eigin húsi.
Og ljósbláu diskarnir með
myndunum, sem komu honum
svo oft til að hlæja. Létt vín,
og umfram allt: fáein blóm.
Honum þótti svo gaman að
hafa blóm á borðinu, og hann
sagði alltaf, að enginn gæti
komið þeim eins vel fyrir og
ég.“
Hún tíndi blómvönd í fánalit-
unum: hvít, rauð og blá blóm
með fáeinum hafraöxum á
milli. Áður en hún lagði af stað,
hallaði hún sér að hjólinu sínu
og starði inn um opinn glugg-
ann inn í litlu stofuna. Allt var
eins og það átti að vera. Eftir
allt, sem Renaud hefði orðið
að þola, yrði hann bæði hissa
og glaður, er hann fyndi bæði
heimili sitt og konuna sína al-
veg eins og áður fyrr. Hún
virti sjálfa sig fyrir sér í vegg-
spegli inn um gluggann. Kann-
ski svolítið of mögur, en enn-
• Jón Laxdal Halldórsson hefur um fimmtán ára skeið
dvaiizt í Þýzkalandi og viðar í Evrópu og getið sér gott orð
sem leikari. Hann kom hingað til lands vegna fyrirhugaðrar
kvikmyndunar á Brekkukotsannál Laxness. Mun i ráði að
Jón leiki titilhiutverkið í þeirri mynd, heimssöngvarann
Garðar Hólm. VIKAN notaði tækifærið, meðan Jón Laxdal
dvaldist hér í sumar og spjallaði við hann um feril hans
urtdanfarin ár.
BORÐBÚNAÐUR, SEM FÆST
í REYKJAVÍK
• Kvenfélagasamband íslands hélt nýstárlega sýningu
eingöngu fyrir fulltrúa á síðasta þingi sínu.Þaðvar sýning á
borðbúnaði, sem fæst í Reykjavik. Það er sitthvað til af
fallegum borðbúnaði í búsáhaldaverzlunum, en honum er
hvergi stiilt upp á borð, þannig að væntanlegir kaupendur
geti séð, hvernig munirnir taka sig út í sínu rétta umhverfi.
VIKAN fékk að taka myndir á þessari nýstárlegu sýningu,
og í rtæsta blaði birtum við í litum margar myndir af fal-
iegum borðbúnaði. Myndunum fylgja upplýsingar um hvar
borðbúnaðurinn fæst og hvað hann kostar.
GRISKA SVEITASTÚLKAN
0 Næsta smásaga nefnist Poppi og fjallar um gríska
sveitastúlku, sem villist í höfuðborginni, Aþenu, en rekst
þá skyndilega á ungan mann úr þorpinu sínu. Strákurinn
vildi vera nútímamaður og var staðráðinn í að flytjast til
útlanda. En Poppi tókst að hrifa hjarta hans þrátt fyrir
sveitalegan klæðnað sinn i Ijósadýrð og tízkuprjáli stór-
borgarinnar.
STRANGUR AGI í ÞÝZKUM
LEIKHÚSUM
ínœstu
i
þá var hún ung og fögur. Hjarta
hennar barðist um af hamingju.
Hið litla hús Leymaries var
næstum eitt út af fyrir sig í út-
jaðri bæjarins. Það var þess
vegna aðeins einn nágranni,
sem sá hinn grannvaxna her-
mann klukkustund síðar, þegar
hann læddist inn í garðinn með
glampa í augunum. Hann stóð
kyrr andartak hálfblindaður af
sólinni; frá sér numinn af gleði;
ölvaður af fegurð blómanna
hlustaði hann á suðið í hun-
angsflugunum.
Svo kallaði hann lágri röddu:
„Helena!“
Ekkert svar.
„Helena! Helena!“
Þögnin gerði hann órólegan
og hann gekk nær. Inn um
gluggann sá hann borðið, sem
lagt var á fyrir tvo, blómin og
vínflöskuna. Hann var sem
felmtri sleginn og varð að halla
sér upp að múrveggnum.
„Guð minn góður," hlýtur
hann að hafa hugsað. „Hún er
ekki ein.“
Þegar Helena kom heim
skömmu síðar, kallaði nágrann-
inn til hennar:
..Ég hef séð Renaud. Hann
hljóp niður götuna. Ég kallaði
til hans, en hann vildi ekki
snúa við.“
„Hljóp hann, segirðu? í
hvaða átt?“
..Til hægri — í áttina til veg-
arins til Thiviers.“
Án nokkurrar umhugsunar
skundaði hún til borgarstjór-
ans, en hann vissi ekkert.
„Ég er svo óttaslegin, herra
borgarstjóri. Því að enda þótt
Renaud sé harður af sér, þá er
hann samt svo viðkvæmur í
lund og verður svo fljótt særð-
ur. Hann hefur án efa séð borð-
ið, sem á var lagt fyrir tvo.
Hann gat ekki vitað, að ég hafði
lagt á það fyrir hann. Við verð-
um að finna hann strax aftur,
herra borgarstjóri. Við verðum .
að finna hann. Annars kemur
hann kannski aldrei aftur. Og
mér þykir svo vænt um hann.“
Borgarstjórinn sendi mann
til Thiviers og gerði lögregl-
unni viðvart. En Renaud Ley-
marie var og er horfinn. Helena
sat við borðið alla nóttina, með-
an blómin fölnuðu og dóu í
hitanum.
Dagur leið Vika. Mánuður.
Enn hefur hún ekkert heyrt
frá manni sínum.
É'g hef fært þessa frásögn í
letur í þeirri von, að hann rek-
ist á hana af tilviljun og lesi
hana — og snúi heim aftur.
☆
50 VIKAN 36. TBL.