Vikan - 16.09.1971, Page 12

SMÁSAGA
UM GRÍSKA SVEITASTOLKU
KOSTAS vildi vera nútímamaður. Hann var
með sítt hár, en gætti þess vel að þvo það oft
og snyrta. Hann klæddi sig samkvæmt nýj-
ustu tízku. Nú var hann kominn í litríkan
klæðnað, hafði farið í jakka og var búinn að
setja upp skræpótt bindi með risastórum hnút.
Allir ungu mennirnir í þorpinu komu sam-
an á kránni á kvöldin. Þeir sátu við hrörleg
borð og drukku vín eða bjór allt kvöldið. Þeir
rifust um stjórnmál. Stundum stóðu þeir upp
og dönsuðu einir úti á gólfinu. Þeir dönsuðu
Jijóðdansa eftir öllum kúnstarinnar reglum.
Stundum, þegar einhver hafði fengið sér of
mikið að drekka, fór hann að syngja gamlar
þjóðvisur. Kostas gat ekki umborið þessa
menn. Hann var lítt gefinn fvrir stjórnmál.
Honum leiddist, þegar þeir voru að tala um
konur sínar og börn, uppskeruna og þurrk-
inn. Honum geðjaðist hvorki að söngvum
þeirra né dönsum. Hann vildi dansa nýju
dansana: beat og rokk. Og svo voru þeir alltaf
að tala um gamla daga. Grikkland átti að
vakna og hefjast aftur til fyrri reisnar og
virðingar.
Honum var hjartanlega sama. Hann ætlaði
til útlanda, strax og hann gæti.
Að vísu var hann með þessum körlum alla
vikuna, reifst eins mikið og hver annar, og
stundum stóð hann jafnvel upp til að dansa.
En þetta gerði hann með raunasvip, glotti
jafnvel til að láta hina finna, að hér ætti hann
ekki heima.
Þeir gerðu grín að honum, en hann lét það
sig engu skipta. Honum fannst hann ekki eiga
heima þarna í sveitaþorpinu, þótt hann væri
fæddur þar og uppalinn.
Hann beið alla vikuna eftir laugardags-
Hann leit í kringum sig á torginu.
Ljósin töfruðu hann.
Auglýsingar kvikmyndanna heilluðu
hann.
Hann átti um tvo kosti að velja: að
fara í kvikmyndahús
eða fara með Poppi...
kvöldinu. Þegár hann losnaði úr vinnunni á
laugardögum, flýtti hann sér heim, gleypti í
sig matinn, þvoði sér úti í garðinum, greiddi
sér og þaut svo út úr húsinu. Hann náði ann-
að Iivort i áætlunarbilinn eða þá, ef hann
hafði heppnina með sér, fékk hann far með
einhverjum vörubílnum, sem var á leiðinni til
Aþenu.
Hann dáði kvikmyndahúsin. Enda þótt liann
hefði ekki efni á því að fara inn, þá lokkuðu
kvikmyndahúsin hann til sin. Hann gekk eftir
upplýstum götunum og horfði á kvikmynda-
auglýsingarnar og hafnaði að lokum einhvers
staðar í grennd við Platja Omonia. Þar stóð
hann og horfði á fínu bílana og fínu konurn-
ar, konur, eins og í kvikmvndunum.
Kvikmyndirnar voru honum raunverujeik-
inn sjálfur. Hann var í öðrum heimi. Þá sjald-
an hann komst inn á einhverja kvikmvnda-
sýninguna, þar sem fólkið talaði annarlegt
tungumál og allt var eins og hann vildi að það
væri, — þá var hann alsæll. Sum orðin lærði
Kostas og sló óspart um sig með þeim:
Okay . . . tougli guy . . . sure thing . . . you
‘ve had it . . . say, boy . . . Hann vissi livað allt
þetta þýddi. Stundum, þegar hann var farinn
að örvænta um, að hann kæmist nokkurn tima
til annarra landa, liafði hann yfir með sjálf-
um sér allar þær setningar sem hann kunni.
Hann hafði gert þetta oft að undanförnu.
Þetta voru erfiðir tímar og erfitt um vinnu.
Hann hafði ekki farið í kvikmvndahús í
nokkrar vikur. En nú var liann á leiðinni i
kvikmyndahús með 100 dröchmur upp á vas-
ann.
Fáir tóku eftir Kostas i borginni. Fjöldinn
gleypti hann. En einhver hlaut að taka eftir
Framhald á bls. 34.