Vikan - 16.09.1971, Blaðsíða 47

kennt neitt tilfelli, nema það
sem hægt er að sanna að sé ör-
uggt merki um endúrholdgaða
sál, og svo er hitt, að sjaldan
get ég komist í kynni við til-
fellin nægilega snemma. Full-
orðið fólk sem varðveitt hefur
minningar — kannski frá fyrra
lífi — hefur líka safnað saman
nýjum minningum og blandar
minningunum ómeðvitað sam-
an. Sumir muna lengra aftur en
núverandi ævi hefur varað, en
slíkar minningar geta verið
draumar — þeim er ekki hægt
að koma fyrir, hvorki í tíma né
rúmi.
Strákur frá smáþorpi í Mið-
Svíþjóð byrjaði á þriðja ári að
spialla um sitt fyrra líf. Hann
var eitt sinn á gangi með for-
eldrum sínum, og er þau komu
að fornu mannvirki, sem lagt
hafði verið niður, sagði hann:
,,Þetta byggði ég með öðrum, en
svo varð ég gamall, og þá fór ég
burtu og núna er ég hér aftur“.
Stundum sagði drengurinn frá
hinum og þessum atvikum úr
því lífi er hann hafði lifað áður.
Drengurinn gat lesið er hann
var fimm ára, og samt hafði
enginn kennt honum það. Hann
er óvenjulega vakandi og gáf-
aður eftir því sem kennslukon-
an hans segir, sem kennir hon-
um nú í fyrsta bekk.
Foreldrar drengsins eru hins
vegar mótfallin rannsókn.
„Það er hugsanlegt, að þetta
sé allt saman leikur hjá drengn-
um,“ segir læknirinn í Lundi.
„Barnið þykist þá vera fullorð-
ið og leikur sem það hafi verið
það. Því miður fæ ég ekki leyfi
til að rannsaka hvort um end-
urfæðingu sé að ræða. Þeir sem
skrifuðu mér af drengnum
sögðu, að frásagnir drengsins
frá því hann var þriggja ára,
séu svo merkilegar að verið geti
um sálnaflakk að ræða. Það er
venjulegt að fólk sé neikvætt
gagnvart athugun á slíku fyrir-
bæri, þar sem fólk er haldið alls
konar trúarlegum grillum úr
uppeldinu, ótta við það sem það
ekki skilur, o.s.frv. — hræðslu
við að vera kannski öðruvísi en
aðrir.“
TILFELLIÐ MARGRÉT
Það markverðasta af tilfellum
þeim sem læknirinn hefur sagt
frá, er 23 ára gömul stúlka, og
hefur læknirinn getað fengið
hana til að hverfa aftur til fyrra
lífs með því að dáleiða hana.
Konan er fyrirtaks gott rann-
sóknarefni þar sem hún er rrijög
móttækileg fyrir dáleiðslu og
treystir lækninum sem rann-
sókninni stjórnar. Hún vissi
ekki, þegar hann dáleiddi hana,
hvert markmið dáleiðslunnar
var. Það var ekki fyrr en hann
hafði dáleitt hana fjórum sinn-
um, og allt það sem hún sagði 1
dáinu hafði verið skráð niður
og tekið á segulband, að hún
fékk að heyra niðurstöðurnar.
Lækninum segist svo frá: —
„Ég byrjaði með tveimur dá-
leiðslum til reynslu til þess að
sjá, hversu móttækileg stúlkan
var, og hvort ég gæti fengið
hana til að falla í djúpt dá. Hún
var stúdína við háskólann í
Lundi og fyllilega venjuleg
stúlka á allan hátt. Líkamlegt
ástand hennar var gott, og hún
var í andlegu jafnvægi. Ég var
mjög eftirvæntingarfullur að
sjá hvernig til tækist.
Þegar hún var sofnuð, bað ég
hana að færa sig aftur í tím-
ann. Hún varð sex ára og sagði
frá vinum sínum í skólanum.
Þegar ég athugaði frásögn henn-
ar eftir á, kom í ljós, að það
sem hún hafði sagt kom heim og
saman við raunveruleikann, en
það var einvörðungu meðvitund
hennar sem mundi þessa .hluti.
Síðan reyndi ég að fá hana til
að hverfa enn lengra aftur í
tímann. Ef hún þá myndi eftir
einhverju, þá átti hún að gefa
merki með því að lyfta fingri.
Stutt stund leið, en þá lyfti hún
fingrinum.
Hún var þá ekki lengur 23
ára stúdent við Lund, heldur
var hún heimasæta á herragarði
einum og hún hét Margrét.
Fyrst lét ég hana sjálfa ráða því
hversu gömul hún væri og frá
hverju hún þá segði. Hún sagð-
ist vera 25 ára. Hálfum mánuði
seinna var tilraunin endurtek-
in. Stúlkan unga vissi alls ekki
37. TBL. VIKAN 47