Vikan - 16.09.1971, Side 36

KLIPPIÐ HÉR
Röntunarseðill
Vinsamlegast sendið mér sniðiS, sem ég krossa framan við, ( þv( númeri, sem
ég tilgreini. GreiSsla fylgir með ( ávtsun/póstávlsun/frímerkjum (strikiS yfir
það sem ekki á við).
.... Nr. 28 (9574) Stærðin á að vera nr...
Nr. 29 (9599) Stærðin á að vera nr. .
Vikan - Simplicity
--------------------------------------------------KLIPPIÐ HÉR -
Nafn
Heimili
til of mikils mælzt að láta Kos-
tas velja á milli allra þessara
freistingá.
— Signomen . . .
Röddin virtist koma upp úr
jörðinni við hliðina á honum.
Hann hrökk upp og sneri sér
við. Hann horfði beint framan
í fallegt andlit. Honum fannst
hann kannast eitthvað við það.
En hann gat ekki munað í svip-
inn, hvað stúlkan hét.
Calliope var kölluð Poppo,
eins og flestar stúlkur með
þessu nafni. Hún var lítil og
grönn. Hún var í sveitabún-
ingi, sem átti illa við fallegt
andlit hennar. Hún var með
svartan klút um höfuðið, svo
að hún leit út eins og nunna.
Hin stóru gráu augu hennar
voru full af tárum.
Kostas leit á hana og sá, að
hún var mjög ljós yfirlitum,
en það var fremur óvenjulegt
þar í landi.
— Halló, ert þetta þú, sagði
hann dræmt
Hann hafði lítið umgengist
Poppi að undanförnu. Þau
höfðu gengið í barnaskóla sam-
an. Jú, nú mundi hann eftir
henni. Hún hafði verið ljós-
hærð. Krakkarnir höfðu strítt
henni vegna háralitarins, eins
og krakka er vandi, þegar ein-
hver er ekki eins og hinir.
— Já, hvíslaði Poppi.
Henni fannst undursamlegt
að sjá andlit hans birtast þarna
í ysi og þysi stórborgarinnar.
Það var ef til vill heilög Bar-
bara. verndari allra kvenna,
sem hafði sent Kostas þangað
á þessari örlagaríku stundu.
— Ég hef verið svo hrædd,
sagði hún, neri saman hönduh-
um og leit á hann biðjandi.
Kostas starði á hana og
ffretti sig. Honum fannst eitt-
hvað töfrandi við þessa ljósu
veru.
— Hvað ertu að gera hérna
á þassum tíma kvölds? spurði
hann. Hann var ekki nútíma-
maður núna. Hann var sannur
Grikki og sveitamaður að auki.
— Frænka mín í Pireus var
veik. Mamma sendi mig til
þess að annast hana. Ég er bú-
in að vera hjá henni í hálfan
mánuð. En i dag kom dóttir
hennar, sem er gift, með barn-
ið sitt heim. Það var ekki leng-
ur neitt rúm fyrir mig, svo að
ég fór heim á leið.
Kostas leit upp og sá í fjarska
ljósin frá kvikmyndahúsinu.
— Þá hefðir þú átt að fara
fyrr af stað, sagði hann annars
hugar og tvísteig á götunni.
Poppi stóð kyrr og neri sam-
an lúnum höndunum. Hún leit
niður og ljós hárlokkur féll
fram á enni hennar.
— Ég veit það. En ég þurfti
að taka til í húsinu, og frænka
mín var þreytt og barnið si-
vælandi og ég þurfti að taka til
matinn handa mönnunum. Ég
veit, að ég fór of seint af stað.
En frændi minn sagði mér,
hvernig ég ætti að ná.í áætlun-
arbílinn í Aþenu. En ég hef
vist villzt.
Hann sneri sér við og leit á
hana. Ljósin frá borginni léku
um ljósa ásjónu hennar. Undir
slæðunni var gullið hár, sem
enginn fengi nokkurn tíma að
sjá — nema brúðgumi hennar.
— Og nú kemstu ekki heim,
sag5i hann dreymandi.
t— Hjálpaðu mér nú, svo að
ég geti fundið bílinn og kom-
izt haim, bað hún.
Hún sá, að hann var óróleg-
ur. Hann var ef til vill að bíða
eftir einhverjum, kannski
stúlku. Hann hafði ekki hug-
mynd um, hve oft hún hafði
fylgzt með honum í þorpinu.
Honum var víst sama um hana.
Kostas leit í kringum sig á
torginu. Ljósin töfruðu hann.
Auglýsingar kvikmyndahúsanna
heilluðu hann. Hann var að
að fara í kvikmyndahús.
Eða átti hann að fara með
Poppi?
Það var fimm mínútna gang-
ur til bílstöðvarinnar. Það var
falleg leið með appelsínutrjám;
ilmur í loftinu og Constantin-
garðurinn, þar sem stúlkan yrði
að spjalla við' hann. Ef til vill
var hægt að fá hjá henni einn
koss, áður en hún næði síðasta
vagninum.
— Ég skal fylgja þér heim,
sagði hann hægt.
Hann var búinn að segja það.
Hann varð að sætta sig við það.
Hann varð að missa af dásemd-
um kvikmyndahúsanna þessa
vikuna. Hvers vegna þurfti
hann endilega að hitta þessa
stúlku, þegar hann var' í þann
veginn að stíga inn í það allra
helgasta?
— Nei, nei, sagði Poppi lágt.
Hávaðinn í borginni yfirgnæfði
rödd hennar. Aþena. Borgin,
þar sem girnilegar stúlkur voru
á hverju götuhorni, stúlkur sem
heyrðu nútímanum til; voru
klæddar eins og Kostas, en
ekki í sveitaklæðum eins og
hún.
Hann fann, að hún var far-
inn að örvænta. Hann herti upp
hugann.
— Auðvitað fylgi ég þér
heim, sagði hánn ákveðinn. —
Ungar stúikur eins og þú hafa
ekki gott af því að ganga einar
um götur Aþenu að kvöldi til.
— Ertu viss um, að þú vilj-
ir það?
Poppi þakkaði heilagri Bar-
böru og gekk af stað.
Kostas þagði. Hann var
taugaóstyrkur. En Poppi talaði
um allt milli himins og jarðar
og þakkaði honum á milli.
— Ó, þú ert svo góður að
vilja fylgja mér, sagði húp.
Henni fannst eitthvað svo
óhugnanlegt við stórborgina.
Þegar hún hafði uppgötvað, að
hún var orðin rammvillt, hafði
hún orðið óttaslegin. Menn
höfðu reynt að nálgast hana.
En þá kom hún auga á hann.
Það var eins og að sjá heilag-
an Mikael sjálfan eða heilag-
an Georg.
Kostas fór að líða betur.
Hann fór að skammast sín fyr-
ir að hafa ætlað að kyssa hana
í garðinum.
Þessi stúlka, þessi hrein-
lynda stúlka var raunveruleg.
Hún var miklu raunverulegri
en stúlkurnar í kvikmyndun-
um. Það var guðlast að kyssa
hana fyrr en á sjálfan brúð-
kaupsdaginn.
Þetta var að vísu gamaldags.
Þetta var ekki eins og í kvik-
myndunum. Þetta var ekki ný-
tízkulegt. En hann var nú einu
sinni alinn upp í fjallaþorpi á
Attikuskaga.
— Hérna er vagninn, sagði
hann skyndilega.
Þau stigu bæði inn í vagn-
inn og settust fyrir aftan bíl-
stjórann. Fólkið var að koma
úr kránni. Það yrði ekki lagt
af stað fyrr en eftir tíu mín-
útur. Þau glettust við gamlan
bónda, sem hafði með sér körfu
fulla af lifandi kjúklingum.
Ljósin frá borginni hurfu
smám saman. Kostas tók í hönd-
ina á Poppi. Hún leit upp og
brosti. Hún hafði smeygt gullna
lokknum undir svörtu slæðuna.
En hann var ánægður. Þessi
lokkur gat ef til vill breytt öllu
lífi hans — og hennar. Hann
þagði, en hugsaði um framtíð-
ina. Hann dreymdi nýja
drauma!
Lítið kot í fjallshlíðinni. Sól-
ríkur staður. Á hlaðinu vöpp-
uðu hæn$ni og kalkún innan
um hlæjandi börn.
Hver gæti nokkurn tíma snú-
ið baki við slíku lífi?
— Það er heitt hérna, sagði
hann og Poppi brosti til hans.
Farþegarnir voru gaman-
samir. Þeir sungu og sögðu sög-
ur. Bíllinn skrölti áfram.
Kostas tók af sér bindið og
hélt enn fast um hönd Poppi.
Hann tróð bindinu í vasann.
☆
36 VIKAN 37. TBL.