Vikan - 16.09.1971, Blaðsíða 21

- Eg hef hugsað mér að fara til Hills læknis
á mánudaginn._____________________________
Guy sagði ekkert, horfði aðeins á hana.
- Eg vil að hann líti á mig. Annaðhvort lýgur
Sapirstein læknir eöa hann er geggjaSur.
að þessu sinni engar jólagjafir
hvort handa öðru. Þau voru nú
lengst af heima. Einstaka sinn-
um fóru þau á ,bíó í nágrenn-
inu eða litu inn til Castevet-
hjónanna. Þau héldu upp á
gamlárskvöld með þeim og vin-
um þeirra, og Roman stakk
upp á að skálað yrði fyrir 1966
— árinu eitt. Rosemary varð
hissa á þessu, en allir aðrir
virtust skilja það og vera
ánægðir með.
Líðan Hutchs var enn
óbreytt. Grace hringdi einu
sinni í viku og sagði að lækn-
arnir vissu ekki, hvað að hon-
um gengi. Rosemary heimsótti
hann tvisvar á sjúkrahúsið, þar
sem hún einnig hitti dóttur
hans Doris, sem gift var sænsk-
um sálgreini.
Klukkan fjögur nótt eina
kom hún til sín sjálfrar er hún
sat frammi í eldhúsi og muðl-
aði hrátt kjúklingshjarta, sem
blóðið draup úr. Hún leit á
spegilmynd sína í brauðrist-
inni, síðan á hendur sínar og
loks á það af hjartanu, sem
hún átti eftir óétið. Að andar-
taki liðnu henti hún hjartanu
í sorpfötuna og þvoði sér um
hendurnar. Og áður en hún
skrúfaði fyrir vatnið beygði
hún sig yfir vaskinn og seldi
upp.
Hún tók fram penna og papp-
ír og þegar Guy kom fram í
náttfötum klukkan sjö sat hún
við skriftir.
—■ Hvern fjandann ertu að
gera? spurði hann.
— Skrifa matseðil, sagði
hún. — Fyrir veizluna, sem ég
hef ákveðið að við höldum á
laugardaginn eftir viku. Fyrir
okkar gömlu vini. Minnie og
Roman dru ekki boðin. Það
gildir fyrir þessa veizlu. Fólk
verður að vera undir sextugu
til að fá að vera með.
Gestirnir fóru að koma um
níuleytið. Guy lagði kol á eld-
inn og Rosemary kom fram úr
eldhúsinu.
Wendell-hjónin komu og
mínútu síðar Dunstan-hjónin
og Allan Stove, framkvæmda-
stjóri Guys, ásamt tígulegri
tízkusýningardömu, sem var
negri. Jimmy og Tiger komu
líka og Lou og Claudia og
Scott bróðir hennar.
— En dásamleg íbúð, sagði
Claudia. — Má ég skoða mig
um?
— Systurnar Trench bjuggu
hér, sagði einhver, — og líka
Adrian Marcato og Keith Ken-
nedy.
— Systurnar Trent? spurði
Jimmy.
— Trench, sagði Phyllis. —
Þær átu smábörn.
Rosemary gekk fram í eld-
hús ásamt Tiger og Joan og
Elsie. Verkjahviða fór í gegn-
um iður hennar.
— Hvað gengur að þér?
spurði Elsie.
— í?g er barnshafandi, en ég
finn svo til. En það verður
bráðum búið.
— En þá hlýtur eitthvað að
vera að? Þetta er ékki eðli-
legt.
— Þetta er svo mismunandi
eftir einstaklingum, sagði Ro-
semary.
— Ekki svo, sagði Joan. —
Þú lítur út eins og Ungfrú
Einangrunarfangabúðir 1967.
Ertu viss um að læknirinn þinn
hafi ekki gert einhver mistök?
— Það er allt í lagi með
hann, sagði Rosemary. Verk-
irnir voru slíkir að hún gat
ekki varizt tárum.
—■ Þú verður að fá þér ann-
an lækni.
—- Þessi er ókei.
— Ég myndi nú frekar halda
að hann væri kvalsjúkur af-
glapi, sagði Tiger.
— Lofaðu að hringja í ann-
an lækni á mánudaginn, undir-
eins og þú getur!
— Já, ég skal gera það, sagði
Rosemary.
Klukkan tvö voru allir farn-
ir og þau voru tvö ein í dag-
stofunni ásamt óhreinum glös-
um og servíettum og yfirfull-
um öskubökkum.
— Heyrðu, ég hef hugsað
mér að fara til Hills læknis á
mánudaginn. Guy sagði ekkert
við þessu, gaut bara á hana
augunum. — É'g vil að hann
rannsaki mig. Annaðhvort lýg-
ur Sapirstein læknir eða hann
er bandvitlaus. Verkir eins og
þessir þýða að eitthvað er að.
— Rosemary, sagði Guy.
— Og ég drekk ekki þetta
skólp Minniear framvegis. Eg
vil fá vítamínpillur eins og all-
ar aðrar.
— Var það þetta, sem þessi
fjandans fífl voru að sprauta í
þig? Að hætta við Sapirstein
lækni, sem er sá bezti af þeim
öllum?
— Þetta eru vinir mínir og
þú skalt láta vera að kalla þau
fjandans fífl. Og eftir alla þessa
verki síðan í nóvember er ég
orðin þreytt á að hlusta á hve
merkilegur maður Sapirstein
læknir sé. Það eina sem hann
gerir er að segja að þetta taki
enda. Eg ætla að fara til ann-
ars!
— Við förum þó varla að
borga tveimur!
- - £g get sjálf borgað Hill,
ef . . .
Hún þagnaði allt í einu og
stóð sem stjörf, lömuð. Tár
rann niður að öðru munnviki
hennar.
— Hvað er það? spurði Guy.
Verkurinn var horfinn. Á
bak og burt. Eins og allt tekur
enda og er horfið að eilífu og
kemur aldrei aftur, Guði sé
lof. Ó, hvað henni leið vel.
— Nú er allt í lagi, sagði
hún. — Ég er hætt að finna til.
Eftir þetta leið henni eins
vel og henni hafði áður liðið
illa. Hún svaf tíu tíma í lotu.
Og af svefninum varð hún
hungruð, bjó til góðan mat og
reif ekki framar í sig hrátt
kjöt. Á nokkrum vikum náði
hún því útliti sem barnshaf-
andi konum er eiginlegt, varð
ljómandi, fersk, stolt, fallegri
en nokkru sinni áður. Hún
drakk drykk Minniear í einum
teyg, hverju sinni er komið var
með hann. Nú fylgdi drykkn-
um alltaf kaka, hvít og sæt,
grjónkennd og minnti á marsí-
pan. Sapirstein læknir var líka
ánægður með líðan hennar.
Verkið, sem Guy fór með
hlutverk í, var frumsýnt í Fíia-
delfíu í miðjum febrúar eftir
mikið þjark við leikstjórann.
Sapirstein læknir leyfði Rose-
mary ekki að fara með leikur-
unum, svo að hún fór til sýn-
ingarinnar ásamt Minnie og Ro-
man og Jimmy og Tiger í forn-
lega Packard-vagninum þeirra.
Þau voru allt annað en glöð í
bragði. Rosemary og Tiger
höfðu verið á nokkrum æfing-
um, og þær efuðust um að leik-
ritið fengi mikið lof. Það mesta
sem þær gátu vonað var að
Guy stæði sig nógu vel til að
fá hrós hjá einhverjum gagn-
rýnanda.
Sýningin varð leiðinleg, eins
og þær höfðu búizt við, og
sömuleiðis hófið á eftir. Undir
miðnætti bárust tveir dómar,
sem sölluðu sýninguna niður
en hlóðu lofi á Guy. Ferðin til
New York varð því ólíkt
skemmtilegri en ferðin þaðan.
Rosemary hafði í mörgu að
snúast, nú þegar Guy var ekki
heima. Nú var kominn timi til
að teppaleggja barnaherbergið
og kaupa vöggu og kommóðu.
Hún varð að útvega barnaföt
og iðka leikfimi, því að hún
37. TBL. VIKAN 21