Vikan - 16.09.1971, Blaðsíða 50

kallað þá „tónlistarmenn". Síð-
an sagði blaðamaðurinn frá:
„Þeim virtist bregða mjög. —
Ég hef eiginlega aldrei hugsað
um sjálfan mig sem tónlistar-
mann, sagði einn þeirra. ■—■ Ég
álít tónlistarmann vera ein-
hvern sem hefur spilað lengur
en ég hef og gert meira — fyr-
ir utan að ég get ekki lesið eina
einustu nótu.“
Blaðamaðurinn sagðist vera
þeirra skoðunar að til væru
poppstjörnur annars vegar og
tónlistarmenn hins vegar; hann
áliti The Band vera tónlistar-
menn, — Þetta var fallega sagt,
segir hann Danko hafa sagt og
brosað eins og hann væri að
gera sér grein fyrir einhverju
stórkostlegu. — Þetta var virki-
lega fallega sagt. Þakka þér
kærlega fyrir.
lTfWlTfinu
Framháld af bls. 11.
horft á mig. Þetta var næstum
ofraun.
— Ég veit það ekki. í al-
vöru þá veit ég það ekki. Ég
held að þetta ástand þurfi
mikla þolinmæði, mjög mikla
gát og að hún kæri sig kann-
ske ekki um mig að lokum.
— Það gæti tekið langan
tíma, Robert! sagði ég og var
nú bæði reið og kuldaleg í
fyrsta sinn. — Ég vil ekki bíða,
það veiztu.
— Já, ég veit það og það er
rétt hjá þér.
— Allt í lagi. Flýttu þér þá.
— Ég er ekki farinn ennþá,
ég er ennþá hjá þér.
Það var hann reyndar, en
ekki svo miklu lengur. Hann
ætlaði að fara til hennar dag-
inn eftir. Þá mundi ég eftir því
þegar hann setti á svið lang-
línusamtalið við hana. Þvílík-
ur leikaraskapur!
Fyrst hafði hann raunveru-
lega hringt til Parísar, í íbúð-
ina sína og talað við þjónustu-
stúlkuna, sagði henni að hann
ætlaði að vinna allan daginn
í vinnustofu sinni og myndi
ekki koma heim að borða, ekki
í kvöldverð heldur. Og eftir
því sem mér heyrðist á sam-
tali þeirra, þá hafði konan hans
hringt heim til sin.
— Drottinn minn, þvílíkur
leiðindasvipur, sagði ég, þegar
hann var laus við stúlkuna úr
símanum.
Ég hefði mátt vita, en ég vissi
það samt ekki, að næsta sim-
tal hans yrði við konuna. Hann
tilkynnti mér reyndar í skyndi
að hann yrði að tala við hana.
Mér fannst ég vera utan-
ínœstu
Palladómur um
Olaf Jóhannesson
• Alþingiskosningarnar síðustu eru mönnum enn í fersku
minni, enda voru þær að ýmsu leyti sögulegri og skemmti-
legri en kosningar hérlendis hafa verið um langt undan-
farið árabil. Ovenjumiklar breytingar urðu á fylgishlutföll-
um flokka og óvenjuþaulsætin ríkisstjórn varð að lúta í
láginni. Eðlilegt er því að almannaathygli beinist að for-
sætisráðherra hinnar nýju stjórnar, Olafi Jóhannessyni for-
manni Framsóknarflokksins, og um hann fjallar Lúpus í
palladómi í næstu Viku.
Setti fimmtán heimsmet
• Greinar Arnar Eiðssonar um heimsfræga íþróttamenn
hafa vakið mikla athygli, og í næstu Viku birtist grein eftir
hann um sænska hlauparann Gunder Hagg, einn mesta
millivegalengdahlaupara allra tíma. Hann var upp á sitt
bezta á árum heimsstyrjaldarinnar síðari og setti alls fimmt-
án heimsmet.
Fegrunarmaskar
• Snyrting og fegrun er sígilt viðfangsefni kvenna og
raunar einnig karla í vaxandi mæli. í næsta blaði birtast
myndir af mörgum fegrunarmöskum ásamt tilheyrandi ráð-
leggingum og uppskriftum. Upplagt til að hressa upp á
ásjónuna.
garðs og mér leið illa, svo ég
laumaði mér inn í baðherberg-
ið og lét renna úr krana. En
ég heyrði samt til hans. Hann
var glaðlegur og mjúkmáll,
spurði hvort hún heyrði vel
til hans, hvort hún hefði sofið
vel og allt þar frajn eftir göt-
unum. Svo talaði hann um lest-
arferðina (þá sem hann þóttist
hafa farið) og spurði svo hvað
hún ætlaði að hafa fyrir stafni
um daginn, sagði henni að
starfið gengi vel og að hann
ætlaði að koma við heima hjá
þeim til að gá að pósti. Þá sá
ég skelfingarsvipinn á andliti
hans. „Koma með grænu káp-
una? Já, nokkuð annað? Allt
í lagi. Já, ég verð kominn um
sexleytið annað kvöld. Hvað?
Já, að sjálfsögðu er ég einn.
Hvar? í upptökuherberginu".
Það voru mistök hjá mér að
koma inn í herbergið, þegar
hann var að tala um að sækja
póstinn, en þá hélt ég að sam-
talinu væri lokið. En svo heyrði
ég þetta með græun kápuna og
ég gat ekki ímyndað mér hvern-
ig hann ætlaði að snúast við
því. En ég vildi ekki blanda
mér í þetta, og ég var svo glöð
yfir því að hann var hættur að
tala í símann allar þessar
skyldulygar, svo ég reyndi að
ýta þessu frá mér og njóta sam-
verustundanna.
En nú var allt breytt . . .
áþreifanlega. Jafnvel þótt hann
benti mér á að hann væri enn-
þá hjá mér, þá voru þetta svo
sorglega fáar stundir. Og hvaða
tilgangi þjónaði þetta? Hann
hafði sagt mér að hann elskaði
hana ennþá og að hann þyrfti
tíma til að kippa þessu í lag.
Hann þurfti svo óendanlega
margt fleira en tíma. Og ég
hugsaði með sjálfri mér hvort
hann gæti nokkurn tíma losað
sig frá Catherine, þrátt fyrir
allar yfirlýsingar hans um
brennandi ást á mér.
Hann virti mig fyrir sér og í
svip hans mátti lesa bæði þrá
og kvíða.
— Robert. sagði ég alvar-
lega, — hvernig ætlarðu að
koma þér út úr þessu með káp-
una?
Ég held að hann hafi ein-
mitt verið að hugsa það sama
og hann svaraði mér á þann
hátt sem ég hafði búizt við. —
Ég ætla að segja að ég hafi
glevmt henni.
Ég andvarpaði, sneri mér
við, með andlitið upp að veggn-
um. Ég vonaði aðeins að hann
færi ekki að segja mér að hann
yrði að gleyma mér líka.
Framhald í næsta blaði.
50 VIKAN 37. TBL.