Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 6

MIG DREYMDI
HRINGUR BLINDA MANNSINS
Kæri draumráðandi!
Ég er áskrifandi að Vikunni, en hef ekki skrifað henni
áður.
Nú hefur mig dreymt nýlega tvo drauma, sem mig langar
til að biðja þig um að ráða, ef þú getur. Fyrri draumurinn
er á þá leið, að ég var stödd í litlu herbergi og í því var
svefnsófi og dýna á gólfinu. Ég lá á dýnunni, en þrír strák-
ar — um það bil 10—12 ára — sátu á sófanum. Ég þekkti
þessa stráka ekki neitt og vildi koma þeim út úr herberg-
inu. Ég bað þá fyrst með góðu, en þegar það gekk ekki,
fór ég að stimpast við þá. Ég slóst fyrst við einn þeirra,
sem ég man að var ljóshærður, og kom honum loks út fyrir
dyrnar. Að því búnu ætlaði ég að læsa, en tókst ekki og
komst hann því jafnharðan inn aftur. Hinir tveir strák-
arnir gerðu ekki neitt til að hjálpa honum. Ég hafði ein-
hvern grun í draumnum um að þeir ætluðu að gera mér
eitthvað illt, en í ljós kom, að þar var um einskæra ímynd-
un mína að ræða. Síðan var draumur þessi ekki lengri.
Síðari drauminn dreymdi mig nokkrum dögum seinna
og var hann á þessa leið:
Skólabróðir minn og ég sátum á bekk og vorum að tala
saman. Allt í einu sé ég hann vera að fitla við stóran, breið-
an gullhring, sem leit út eins og trúlofunarhringur. Hring-
urinn var allt of stór á hann og hélt hann honum varla á
fingrinum. Hann sýndi mér hringinn og mér þótti sem ég
vissi, að hann væri bundinn einhverjum gömlum, blindum
manni. Hann átti að hugsa um hann og gséta hans á allan
hátt eins og honum væri mögulegt.
Þá byrjar vinur minn að mana mig upp í að taka hring-
inn og setja hann aftur á sig. Átti það á einhvern hátt að
tákna, að samband okkar yrði eitthvað meira en vináttu-
samband. í draumnum var ég hrifin af honum og greip því
þetta tækifæri. Ég tók vinstri hönd hans milli handa minna,
svo að baugfingur var einn sjáanlegur á milli og dró síðan
hringinn á fingur honum. Hann passaði fullkomlega. Mér
fannst síðan, að við færum að vera saman. Kn allt í einu
reif hann sig lausan og sagði: „Hvað erum við að gera? Ég
má þetta ekki! Ég er bundinn“ (þ. e. gamla manninum).
Hann stóð upp og sagði eitthvað, sem gerði mig bálreiða.
Ég hljóp á eftir honum, reif í hann og sagði, að hann slyppi
ekki fyrr en ég hefði sagt honum það sem mér lægi á hjarta.
Ég jós mér yfir hann og fannst mér hann þá verða ánægður.
Endir þessa draums er svolítið óljós. Ég er ekki viss um,
að þetta rifrildi hafi átt að gerast á sama tíma og við töl-
uðum saman á bekknum. Mér finnst einhvern veginn, að
það hafi átt að gerast seinna. Einnig er ég ekki viss, hvort
ég var ánægð eða óánægð í lok draumsins, eftir að ég hafði
rifizt við hann. Frekar finnst mér ég hafa verið ánægð.
Draumráðandi góður! Ég vona að þú fáir einhverja heila
brú í þessa þvælu mína og getir ráðið eitthvað af viti úr
þessu.
Ég þakka svo Vikunni skemmtilegt efni og alla góða
reynslu, sem ég hef haft af henni.
E.
Fyrri drauminn ráðum við á þann hátt, að þú verðir
fyrir einhverjum óþægindum, sem stafa af öfund. Þetta
ristir þó ekki djúpt og hverfur alveg við nánari kynni. —
Síðari draumurinn er mun flóknari og ekki eins auðráðinn
og sá fyrri. Það er þó Ijóst, að hann táknar giftingu og er
í heild sinni jákvæður, þótt ýmis smávægileg atriði bendi
til einhverra vandamála, líklega vegna fortíðar mannsefnis-
ins eða afstöðu f jölskyldu hans. En öll þessi vandamál leys-
ast og aðalatriðið stendur óhaggað: gifting!
I FULLRI ALVÖRU
EFTIRÞANKAR UM AFMÆLISSÝNINGU
Þegar íslandsklukkan var sýnd við vígslu Þjóð-
leikliússins fyrir röskum tveimur áratugum, hlaut
leikritsgerð sögunnar heldur slæma dóma gagn-
rýnenda. Sá í'rægi leikh.úsmaður, Paul Reumert,
sá sýninguna og mun liafa komizt þannig að orði
að henni lokinni:
,.Nej, det er ikke noget stvkke!“
Engu að síður hlaut leikritið meiri vinsældir en
nokkurt annað verk, sem flutt liefur verið á fjölum
musterisins. Almenningur flykktist í leikhúsið til
að sjá holdi klæddar persónur sögunnar i túlkun
beztu leikkrafta okkar; njóta þessa svipmynda-
safns, þólt hrotalöm væri á samtengingu þess og
heildarmyndin litt skiljanleg öðrum en þeim, sem
gjörþekktu söguna af bók.
Sem dæmi um vinsældir íslandsklukkunnar í
leikformi má nefna, að hún hefur verið gefin út á
hljómplötu til langvarandi varðveizlu. Segja má,
að leikritið þjóni prýðilega tilgangi sínum sem eins
konar lifandi myndskreyting við hinn mikla sagna-
bálk.
Nákvæmlega hið sama varð uppi á teningnum,
þegar Þjóðleikhúsið heiðraði Nóbelsskáldið sjötugt
með uppfærslu á hetjusögu Bjarts í Sumarhúsum.
Hér er ekki um eiginlegt leikrit að ræða, heldur
eitthvað allt annað; nákvæmlega sams konar fyrir-
bæri og íslandsklukkuna, en þó því miður sýnu
lakara.
Frumskilyrðið til að njóta leikverksins um Sjálf-
stætt fólk er að hafa lesið söguna. Menn þurfa meira
að segja að hafa lesið hana nýverið, svo að öll
Iielztu efnisatriðin séu fersk í minni. 1 uppfærsl-
unni kemsl sagan engan veginn til skila, enda
naumast gerlegt að rekja efni tveggja digurra hinda
á einni kvöldstund, þótt verið sé að næstum alveg
til iniðnættis.
En vafalaust kemur þetta ekki að sök. Liklega
skiptir mestu máli, að persónur sögunnar eru þarna
margar hverjar lifandi komnar á sviðinu: kempan
Bjartur í góðum höndum Róberts Arnfinnssonar;
séra Guðmundur í snilldartúlkun Vals Gislasonar
og Hallbera gamla, sem Nina Sveinsdóttir lék, —
svo að fáein dæmi séu nefnd. Þetta nægir væntan-
lega til að laða þorra landsmanna að Þjóðleikhús-
inu á þessu hjarta og lilýja afmælisvori.
Illgjarnar lungur mundu kannski taka svo til
orða, að það sé til marks um lifskraft snilldarverka
eins og Islandsklukkunnar og Sjálfstæðs fólks, að
ekki sé hægt að ganga af þeim dauðum, — hvernig
sem með þau er farið.
G. Gr.