Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 11

Ég var þegar búin að vera fimm ár í
Belvedere, þegar Robert birtist
á sviðinu og kom mér til að gleyma í bili..
kannski næturnar, sem fóru
verst með mig? Kúguppgefin
að kvöldi, steinsofnaði ég
alltaf, en vaknaði svo milli
klukkan eitt og tvö, bullsveitt
og tók að glíma við skugg-
ana, fram undir dögun.
Pabbi, með gamaldags yf-
irskeggið stígur út úr silfur-
rammanum og strýkur mér
um hárið, blíðlega. Ég sit á
hnénu á honum og hann lofar
mér að slökkva á kveikjar-
anum sínum. En svo er hann
hrifinn burt og hann æpir og
öskrar. Ég er úti að riða með
Timo. Hann er ungur og
sterkur. Ég dansa við Timo.
Ég er ekki lengur smástelpa.
Timo hlær. En þegar blóðið
fer að renna út úr munninum
á honum, hlær hann ekki
lengur.
Mamma rétt lítur á mig
þessum stóru, svörtu augum,
eins og hún hefur litið á mig
æ síðan, öll þessi löngu ár.
— Þetta er allt í lagi, litla
mín. Þetta er það, sem ég ráð-
gerði og undirbjó. Ég vissi
vel, hvað ég var að gera. Það
er allt í lagi, litla mín. En þú
skilur, að keðjuna verðurðu
að slíta fyrir fullt og allt.
Slíttu keðjuna litla mín, því
verðurðu að lofa mér.
Ég sver. Ég er nú enn ekki
orðin myndug, en ég sver há-
tíðlegan eið.
Og þannig hélt ég áfram
að lofa, hverja nótt, allt þang-
að til ég heyrði í vekjara-
klukkunni.
3.
Þegar ég nú fer að hugsa
um það, þá var Robert búinn
að vera þarna lengi — næst-
um alltaf. Hann kom um það
bil ári á eftir mér, og gekk að
smu verki, án þess að láta
neitt á sér bera. Hann var
bráðvel fær, heyrði ég starfs-
bræður hans segja. Og það
var eitthvað sérstakt við hann
í augum kvenna, heyrði ég
híúkrunarkonurnar segja.
Þá fluttist hann í mína
deild, sem deildarlæknir.
Hann var þegjandalegur mað-
ur og gaf stuttar og gagnorð-
ar fyrirskipanir, svo að við
hrukkum oft við, því að hann
gekk á togleðurssólum og lét
sér svo skjóta upp þegar
minnst varði, ef við vorum
að brjóta einhverjar reglur.
Og hann beið ekki með að-
finnslurnar sínar. Um þetta
leyti var ég að ljúka loka-
prófinu mínu, og ég man, að
einu sinni reif hann upp
hurðina á baðherberginu, þar
sem ég var að stelast til að
glöggva mig á líkamsfræð-
inni, í stað þess að taka til
óhreinan þvott. Ég flýtti már
að fela bókina undir skítugu
laki, svo að hann getur alls
ekki hafa séð hana, en allan
tímann, sem hann var að tala
við mig, hvíldu augu hans
einmitt á þessu laki. Það lá
ofurlítið afsíðis, og ég fann,
að ég roðnaði.
— Liggur mikið á bessu,
systir?
— Nei, læknir, þvotturinn
getur beðið.
— Útbúið þér þá bakstur
handa nr. 27.
f rúminu nr. 27 lá sjálfs-
morðingi, föl stúlka með
sorgbitin augu, sem kom til
okkar annaðhvort ár skorin
á slagæðina, og ég skildi al-
drei. hversvegna svona mikið
var haft fyrir henni, án þess
að taka hana þarna inn til
langdvalar. Einhvern daginn
tækist henni þetta, en það
varðaði mig ekkert um. Ég
varð bara að rækja mitt starf.
Við dyrnar sneri hann sér
við. — Þetta er að minnsta
kosti sóðaskapur, sagði hann
og vtti við lakinu með fæt-
inum, eins og af tilviljun. Ég
þóttist siá einhvern glettni-
glamna í augum hans, en að
öðni leyti var andlitið á hon-
um jafnórætt og endranær.
f annað skipti heyrði ég
hann veita systur Hildu ákúr-
ur. Ég man daginn, aðeins
vegna þess, að það var fáum
dögum áður en minn kæri
gamli vinur, dr. Albers dó,
og viku eftir lokaprófið mitt.
Þetta tvennt eru einu merki-
steinarnir, sem standa greini-
lega upp úr þokunni, sem lyk-
ur um þetta tímabil. Flestir
atburðir gerðu ekki nema rétt
snerta röndina á meðvitund
minni, og eru nú löngu fokn-
ir burt og sokknir í gleymsk-
unnar djúp.
Að sjá systur Hildu komast
í skömm var sjaldgæf ánægja
okkar þarna í stofnuninni,
svo að ég hlustaði og hélt
niðri í mér andanum.
— Hvar er lykillinn að
eiturskápnum, systir?
— í skúffunni, þar sem
hann á að vera, svaraði hún
snöggt. Svo heyrðist skúffan
opnuð.
— Er hann alltaf geymdur
þar?
— Vitanlega, læknir. Það
er hentugur staður að geyma
hann.
— Viljið þér þá halda því
fram, áð allir hérna hafi að-
gang að eiturskápnum?
— Nei, vitanlega ekki
sjúklingarnir.
Hann hló meinfýsnislega.
— Það skulum við vona,
systir. En allar systurnar, líka
þær sem ekki eru útlærðar?
— Já, eins og fólkseklan
er, svaraði hún ólundarlega.
— Þessu verður að breyta
strax. Hann brýndi raustina,
rétt svo að það heyrðist. —
Svona slóðaskapur má ekki
viðgangast stundinni lengur
systir! Eins og þér vitið, eruð
þér rersónulega ábyrg fyrir
ölium meðölum. Ég ætia að
athuga innihald skápsins öðru
hverju.
Venjulega var þessi hægi
maður ekki margorður, en
mér varð það ljóst að hann
vissi unpá hár, hvað hann
vildi. Og það átti iíka að
koma betur í ljós seinna. Eins
og óg sagði, vakti þetta atvik
ekki svo miög áhuga minn
bá. Nema hvað það var gam-
an að horfa á systur Hildu
elta dr. Dellimer á stofugana-
inum, kafrjóða í framan og
með samanbitnar varir.
Fyrstu endurminningar
mínar um Robert eru ekki
öllu fleiri en þetta.
— Þér lítið illa út, systir,
sagði dr. Dellmer. — Eruð
þér eitthvað lasin?
Ég hrökk við, því að ég
hafði ekki heyrt hann nálg-
ast.
— Þakka yður fyrir, lækn-
ir, það er bara svolítill höfuð-
verkur.
Ég hefði vel getað sagt, að
ég hefði létzt um tuttugu
pund og væri með stöðugan
höfuðverk, en þarna vorum
við að vinna og hjúkrunar-
kona má aldrei vera lasin.
Það er eitthvert fyrsta boð-
orðið hjá okkar stétt. Við
vorum tvær önnum kafnar
mannverur, dr. DeRmer og
ég. Heila mánuði á enda,
skiptumst við varla á orðum.
Ég bar virðingu fyrir honum,
en kunni ekki beinlínis neitt
vel við hann. Hann var þarna
framandi og það virtist ekki
mundu verða á því nein
breyting, og samt var hann
þá þegar búinn að ákveða að
eiga mig. Ég er ennþá hissa á
þessu. Aðrar fyrirætlanir
hans voru vendilega undir-
búnar — hann var aðeins að
þreifa fyrir sér. Það gerði
hann mjög vandlega og seinna
kallaði hann þennan biðtíma,
rannsóknaskeiðið sitt.
4.
Einn dag í hellirigningu,
var ég að flýta mér í strætis-
vagninn, síðdegis. Himinninn
var jafnþungbúinn og daginn
góða þegar ég hringdi í fyrsta
sinn dyrabjöllunni í Belve-
dore. Hrossakastaníurnar á
lóðinni höfðu breitt Jivíta
blómaábreiðu á stígana. Mér
datt í hug, að maíbrúður
gangi yfir svona blóm. ur>n
að altarinu. í hvítum sdki-
skóm. Það mundi ég aldrei
gera. Ég mundi aldrei ganfa
unn kirkjuþrepin og iáta gol-
Framhald á hls. 41.
J
19. TBL. VIKAN 11