Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 15

beygði ég í vestur og leitaði eftir
jökulrönd á vinstri hönd. Ég hafði
flogið í 15 mínútur, þegar ég sá
jökulröndina, sem átti að vera Iíofs-
jökull. Nú voru samfelldar skúra-
leiðingar í norðri og orðið sáralitið
skyggni, en nokkuð bjart í vestri
og austri. Ég tók.nú stefnu norðan
við jökulröndina, en þegar henni
sleppti átti önnur jökulrönd að sjást
í fjarska, eða Langjökull. Þá væri
nú leiðin að styttast í Borgarfjörð,
og eftir það allir vegir færir.
Jú, það var rétt. Þegar ég liafði
flogið meðfram þessari jökulbungu,
kom önnur í ljós á vinstri liönd í
fjarska, allt var í lagi. Við Gestur
töluðum saman um landslag, lax-
veiðar og flug, en Sigurðúr litli
dottaði afturí, ég sá að sólin skein
á Herðubreið sem snöggvast. Giro-
kompásinn sýndi 230 gráður frá
Herðubreið. Mér fannst ekkert at-
hugavert við þessa stefnu, þar sem
ég flaug sjónflug og ákveðinn að
fylgja jökulröndunum. Nú var ég
kominn að Langjökli, að ég liélt.
Veður var þá þannig að skúraleið-
ingar voru framundan, en svartur
skýjabakki nálgaðist úr norðri,
)>vert á mína flugleið.
Innilokaður í þröngu dalverpi.
Sá, sem einlivern tíma hefur lent
í villu, verður fyrir einkennilegum
áhrifum. Hann telur sig vera á
réttri leið, en augun kannast ekkert
við þetta landslag. Þannig var far-
ið fyrir mér á þessari stundu. Ég
taldi mig vera á sörnu slóðum og
ég var fyrir rúmum sólarhring,
syðst á Arnarvatnsheiðinni, en liér
var sandur og auðn, ekki eitt ein-
asta vatn, enginn gróður. Spurn-
ingin var, hvað hafði skeð. Ég ákvað
að halda áfram meðfram jökul-
röndinni, flugleiðin þrengdist, jök-
ulröndin var löng, skyggni fór
versnandi með hve'rri mínútu. Leið-
in til baka var lokuð. Klukkan 10.40
kallaði flugstjórnin mig upp, spurði
um slaðarákvörðun, og áætlaðan
lendingartima í Keflavík. Ég var
furðu rólegur og svaraði því til, að
ég væri ekki á þeirri flugleið, sem
ég hafði ákveðið að fljúga, þekkti
mig ekki á þessum slóðum. Ég flygi
með jökulrönd á vinstri hönd. Mjög
dökkur þokubakki nálgaðist óð-
fluga á hægri hönd. Ég sá nú að ég
var að komast fyrir jökulinn, og
mér létti. Þá átti ég að sleppa við
þokuna. Heldur brá mér þegar ég
sá hvað tók nú við — stórt fjall
beint á móti, sem náði fast að jökl-
inum, en smá hvilft upp á jökulinn.
Þoka var að sjá niður í miðjar fjalls-
hlíðar. Þokubakkinn, sem nálgað-
ist mig áður úr norðri, lagðist nú
fast að jökulröndinni. Ég var sem
sagt innilokaður á alla vegu í smá
dalverpi, sem var ekki stærra en
það, að rétt var hægt að fljúga í
krappa luingi. Landslagið undir
var stórgrýtt braun, með djúpum
skorningum. Þegar hér var komið,
missti ég samband við flugstjórn,
vegna þess hvað ég flaug lágt, loftið
var mjög ókyrrt.
Jóhann skömmu eftir aÖ þyrla Landhelgis-
gæzlunnar hafði sótt þá félaga.
Úvirk iæki.
Nauðlending óiimflýjanleg.
Ég heyrði að kallað var í mig
skýrt og greinilega. Þetta var vél
frá Loftleiðum, sem var að koma
til landsins, stödd nálægt Vest-
mannaeyjum, sagðist hafa verið
beðin að ná sambandi við mig,
spurði um ástand og staðar-
ákvörðun. Ég svaraði því til um
ástandið, að ég sé lokaður inni í
smá dalverpi, og komist ekkert,
ólendamíi sé fyrir neðan, en ég
muni reyna að hanga uppi eins
lengi og ég geti. Sagðist vera að at-
liuga með staðarákvörðun. Nú kall-
aði önnur vél í mig frá Flugfélag-
inu, sem ílaug í mikilli hæð. Var að
koma frá Egilsstöðum. Ég liafði nú
nóg að gera við að stjórna vélinni
við þessar aðstæður, svara báðum
vélunum sitt á hvað, og vera með
kortið útbreitt fyrir framan mig
yfir mælaborðinu, ásamt sirkli og
reikningsstokk. Marg oft varð ég að
kasta öllu frá mér, til að lyfta vél-
inni fyrir hraun og hæðir. Ég kall-
aði loks til Loftleiðavélarinnar og
sagðist álita mig vera við SV horn
Vatnajökuls, það var eins og livísl-
að væri hvað eftir annað að mér
230°, 230°, þá mundi ég eftir stefn-
unni frá Herðubreið, sem var 230°,
eða suðvestur, rétt meðfram rönd
Vatnajökuls, flugtíminn hins vegar
gaf mér til kynna að ég væri kom-
inn langleiðina fyrir jökulinn. Flug-
maður Loftleiðavélarinnar ætlaði
þá að reyna að miða mig út. Bað
mig að kveikja á svokölluðu ADF
tæki og nota það eins og lög gera
ráð fyrir, en það virkaði ekki. Hann
kvatti mig til að lenda vélinni, og
það fyrr en seinna. Ástandið fór
versnandi. Nú var klukkan að verða
12, orðið mjög skuggsýnt, rigning
með þokuflóka, sem sló einstöku
sinnum inn í dalinn. Loftið var
mjög ókyrrt. Ég flaug eins lágt og
ég þorði fram og til baka, þvers og
kruss, lil að reyna að átta mig á
hvernig vindurinn stæði. Ég komst
að þeirri niðurstöðu, að töluverður
vindur var meðfram jökulröndinni
og hann liélt þokunni á sínum stað.
Ég flaug nú eins nálægt þokunni og
ég þorði, og sá í jaðri hennar smá
grasfláka, eins og með sandblettum
á milli. Mér létti heldur og kallaði
upp að ég muni reyna nauðlend-
ingu, en tilkynna eftir nokkrar mín-
útur, hvenær ég ætli að lenda. Ég
flaug aftur yfir grasflákann, en sá
þá mér til mikillar skelfingar, að
þetta var mosavaxið grjót með stór-
um steinum, á víð og dreif, sem mér
sýndist áður vera sandur.
Varð hugsað til drengjanna.
fíað Guð um styrk.
Mér var það Ijóst að vindurinn
blés í áttina að þokunni, og til þess
að geta lent á þessum stað, eins
glæsilegur og hann var nú, varð ég
að fljúga inn í þokuna, taka þar
beygju og lenda. Ég setti á mig
Framhald, á hls. 46.
19. TBL. VIKAN 15