Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 27

Á þessari mynd heldur Guðrún á tveimur fressum íslenzkum (afbrigðið er nefnt Domestic), Pinkerton (til vinstri) og Boris Godounoff. —
Flestir kettir Guðrúnar heita eftir frægum karakterum úr óperum.
ir hundunum og þeirra rétti.
Ég skal viðurkenna að það eru
ekki eigendur þeirra, sem ég
ber fyrir brjósti, heldur hund-
arnir sjálfir. Ég er yfirleitt fyr-
ir að taka svari þeirra, sem
minnimáttar eru.
— Nú virðast hundar yfir-
leitt vinsælli heimilisdýr en
kettir, að minnsta kosti hér á
landi. Hver mundi vera ástæð-
an?
— Já, hér ganga þessir for-
dómar að kettir séu grimmir,
að þeir séu ekki vinir manns,
að þejr séu falskir. Þetta eru
ekkert nema helberii fordóm-
ar, eins og svo margt annað á
þessu landi. Það er ótrúlegt,
hve hér er mikið af fordómum.
— Meiri en annarsstaðar,
heldurðu?
— Ég hef búið lengi í borgum
eins og London og New York og
kynnst auðvitað allskonar fólki,
en mér virðist vera tiltölulega
mikið af fordómum hér. Við
getum þó ekki haft það til af-
sökunar að við séum innilokuð.
Við erum frjáls, getum ferðast
til hvaða lands sem okkur sýn-
ist og lesið hvaða erlend blöð
sem okkur sýnist. En samt er
fólk hér svo illa upplýst um
marga hluti. Til dæmis í sam-
bandi við dýr. Ég fæ margar
upphringingar, þar sem spurt
er hvernig eigi að fara með
dýr, þar á meðal fressketti, sem
eru úti um nætur og koma
særðir heim. Og ég segi: látið
þið gelda köttinn og gera hann
að góðum ketti. Það er hræði-
legt, finnst fólki. Og ég svara:
hversvegna er svo hræðilegt að
gelda ketti en ekki hesta? Og
svo þessi hugsunarháttur, að ef
dýr er fyrir einhverjum, þá að
lóga því. Og þá er ekki verið
að spekúlera í því að fara til
dýralæknis og láta svæfa dýr-
in, eins og gert er úti. Nei,
hérna ganga þeir bara með
byssur og skjóta dýrin. Ekki
skil ég fólk, sem lætur sem því
þyki vænt um köttinn sinn en
lætur svo skjóta hann, af því
að hann verður allt í einu fyrir.
Svona væntumþykju skil ég
ekki. Ég geng í gegnum eld
fyrir mína ketti.