Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 34

DAMANA
PRAMMANUM
Framhald af bls. 19.
að pramminn væri miklu
lengri.
— Fyrir mig gæti hann al-
drei orðið oflangur, sagðu ung-
frú Harris og hnykkti til höfð-
inu.
— Þú hagar þér eins og
skólastrákur, tautaði skiparinn.
— Ég kann að hegða mér,
sagði stýrimaðurinn um leið og
hann hvarf undir þiljur. Brátt
kom höfuðið á honum aftur upp
úr þilfarinu. — Betur að sumir
aðrir kynnu það, sagði hann og
hvarf aftur. Hann var feginn
þegar hann tók eftir því, meðan
hann var að borða, að þetta
bjánalega blaður uppi var
þagnað, og þegar hann kom upp
aftur, sneri hann baki að par-
inu, og lallaði hægt fram eftir,
þangað til skiparinn kallaði á
hann að koma.
— Hvað varstu að segja áð-
an, Ted? spurði hann. ,
Stýrimaðurinn endurtók orð-
in með viðeigandi áherzlum.
— Gott og vel, sagði skipar-
inn. — Gott og vel.
— Þú skalt aldrei víkja að
mér orði oftar, sagði ungfrú
Harris, — því að ég svara þér
bara ekki.
Aftur kom skólastrákurinn
upp í stýrimanninum. — Bíddu
þangað til ég tala við þig, sagði
hann hrottalega. — Þetta á víst
að vera þakklætið þitt.
— Þakklæti? sagði ungfrú
Harris og reigði höfuðið. —
Þakklæti fyrir hvað?
— Fyrir að taka þig með mér
í þessa ferð, svaraði hann ein-
beittlega.
— Eins og þú hafir tekið mig
með þér! sagði ungfrú Harris
með fyrirlitningu. — Ég býst
við, að Gibbs skipstjóri ráði
fyrir þessu skipi. Og þaö er
hann, sem flytur mig. Þú ert
ekki nema stýrimaður.
— Stendur heima, sagði
stýrimaðurinn og glotti framan
í mág sinn, en hann varð vand-
ræðalegur á svipinn. — Mér
þætti gaman að vita, hvað Loo
segir þegar þú kemur með
kvenmann um borð?
— Hún kom þín vegna, flýtti
Gibbs sér að segja.
— Nú, svo það gerði hún?
sagði Ted háðslega. Sannaðu
það, en ætlastu bara ekki til,
að ég beri þér vitni.
Gibbs horfði á hann með
skelfingarsvip, en framkoma
hans breyttist.
— Láttu ekki eins og bjáni,
sagði hann, ekki óvingjarnlega,
— þú veizt hvernig hún Loo er.
— Jú, ekki laust við það,
sagði stýrimaðurinn rólega. —
Ég ætla frammá og skal ekki
ónáða ykkur. Bless á meðan!
Hann gekk hægt frameftir,
kveikti sér í pípu, lagðist leti-
lega á þilfarið og hætti alveg
að hugsa um allt kvenfólk. Þeg-
ar kom að teinu, ætlaði skip-
arinn að gera breytingu á borð-
skipaninni framvegis við mál-
tíðir, en ungfrú Harris þver-
neitaði að sitja við sama borð
og stýrimaðurinn, svo að þessi
góði ásetningur hans varð að
engu.
Hann ætlaði að höfða til þess,
sem hann hélt vera betra mann
stýrimannsins, eftir að ungfrú
Harris var gengin til náða, en
allt varð það árangurslaust.
— Hún kemur mér ekkert
við, sagði stýrimaðurinn með
hátíðasvip. — Ég þvæ algjör-
lega hendur minar af henni.
Hún er gála. Og ég er eins og
Lovisa með það, að ég þoli ekki
gálur.
Skiparinn svaraði þessu engu,
en hann var svo þreytulegur í
framan, að þegar ungfrú Harris
kom upp á þilfar, snemma
morguns, og sá prammann líða
áfram milli grasigróinna bakk-
anna á ánni, þá eignaði hún
þetta erfiðleikunum við að
stýra svona stóru skipi eftir
svona mjórri og krókóttri á.
— Við verðum komin upp að
eftir hálftíma, sagði skiparinn
og horfði á hana.
Ungfrú Harris lét í ljós feg-
inleik sinn.
— Kannski væri þér sama þó
þú færir niður í lúkar og dok-
aðir þar við, þangað til við er-
um búnir að gera fast, sagði
hann. — Ég mundi sjá það við
þig. Reiðararnir vilja síður láta
mig flytja farþega.
Ungfrú Harris, sem skildi
þetta til fullnustu sagði: —
Sjálfsagt, og gaf stýrimannin-
um kuldalegt augnatillit, en
hann hafði gaman af þessu. Svo
fór hún niður og var svo nær-
gætin að loka hleranum á eftir
sér.
— Það er engin þörf á að
stofna til vandræða, Ted, sagði
skiparinn, dálítið órólegur, þeg-
ar þeir beygðu fyrir síðasta
tangann og sáu til Coalsham.
Stýrimaðurinn svaraði því
engu, en stóð reiðubúinn til að
taka niður seglið, er þeir runnu
greitt að bryggjunni. Það dró
úr ferðinni og það var rétt eins
og Arabella vissi af bannvör-
unni í lúkarnum, því að hún
renndi sér hægt og varlega
þangað sem gildvaxin, mið-
aldra kona, sem líktist greini-
lega Ted stýrimanni, stóð á
bryggjunni.
— Þarna er veslingurinn hún
Loo, sagði stýrimaðurinn og
andvarpaði.
Skiparinn skeytti ekkert
þessum meinlegu glettum, og
pramminn rann upp að bryggj-
unni og var bundinn.
— Mér datt í hug, að þú vær-
ir á fótum, sagði frú Gibbs við
manninn sinn. — Komdu nú í
morgunmatinn. Hann Ted kem-
ur á eftir.
Gibbs skipari stakk sér undir
þiljur til að ná í jakkann sinn,
steig síðan á land, reiðubúinn
að fara með konu sinni, og sár-
feginn.
— Komdu svo þegar þú get-
ur, Ted, sagði hún. — Hvað er
þetta? Hversvegna grettir hann
sig svona?
Hún hafði snúið sér við, stein-
hissa, þegar bróðir hennar
reyndi að vekja athygli manns-
ins hennar á sér, með því að
gera andlitið á sér að einu
spurningarmerki og tifa ofur-
lítið þumalfingrinum.
— Komdu, sagði Gibbs og
tók hana blíðlega undir arm-
inn.
— En hversvegna er hann
Ted svona á svipinn? spurði
konan, þegar hún tók eftir einni
grettunni í viðbót á bróður sín-
um.
— O, hann er bara að gera
að gamni sínu, svaraði maður
hennar og hélt áfram.
— Gamni? endurtók frúin
hvasst. — Hvað gengur að þér,
Ted?
— Ekkert, svaraði stýrimað-
urinn.
—Það er smá tannpína, sagði
skiparinn. — Komdu, Loo, ég
hefði gott af að fá eitthvað al-
mennilegt að borða.
Frú Gibbs lofaði honum að
ieiða sig áfram og var komin
að minnsta kosti fimm skref
áleiðis heim, þegar hún sneri
sér og leit til baka. Stýrimaður-
inn var enn með tannpínuna og
engdist nú sundur og saman.
— Hér er eitthvað að, sagði
frú Gibbs og gekk til baka. —
Til hvers ertu að gretta þig
svona, Ted?
— Gretturnar á ég sjálfur,
sagði stýrimaðurinn og' fór und-
an í flæmingi.
Frú Gibbs samþykkti það, en
vildi vita, hvað hann meinti
með þessu.
— Spurðu hann Jón, sagði
stýrimaðurinn í hefndarhug.
Og frú Gibbs spurði. Maður-
inn hennar sagðist ekki vita það
og bætti því við, að svona hefði
hann stundum látið áður, en
hann hefði ekki viljað segja
henni það, svo að hún yrði ekki
hrædd. Svo reyndi hann að fá
hana með sér í apótekið, til
þess að ná í eitthvað við þessu.
Frú Gibbs hristi höfuðið ein-
beitt en gekk um borð aftur,
settist á lúguna og tók að spyrja
bróður sinn spjörunum úr um
þessi sjúkdómseinkenni. Hann
neitaði því, að nokkuð gengi að
sér, en renndi augunum til
mágs síns, eins og til að spyrja
hann ráða.
— Komdu heim, Ted, sagði
hún loksins.
— Ég má ekki yfirgefa skip-
ið, sagði hann.
— Hversvegna ekki? svaraði
bróðir hennar aftur.
Frú Gibbs hafði verið að smá
æsast upp, en nú sleppti hún
sér alveg og stappaði í þilfarið,
bálvond. En stapp í gólfið hafði
lengi verið notað sem merki til
sjós, og nú opnaðist hleragatið
á lúkarnum og ung og falleg
stúlka birtist. Stýrimaðurinn
glennti upp augun í vandræð-
um sínum, og hvað veslings
skiparann snerti, þá hefði eng-
inn kviðdómur þurft að draga
sig í hlé til þess að ákveða hann
sekan. Hjartkær eiginkonan,
snerist að honum, eldrauð í
framan.
— Fanturinn þinn! æpti hún
og kom varla upp orðunum.
Gibbs skipari greip andann á
lofti og leit bænaraugum til
stýrimannsins.
— Við ætluðum bara að
koma þér dálítið á óvart, elsk-
an, stamaði hann. — Þetta er
stúlkan hans Teds.
— Ekki andskoti! svaraði
stýrimaðurinn hvasst.
— Það er alls ekki! sagði
ungfrú Harris og gekk fram. —
Hvernig dettur þér í hug að
segja annað eins?
— Nú, þú komst nú með
hana um borð, það veiztu bezt
sjálfur, sagði veslings skiparinn
í bænarrómi.
Ekki neitaði stýrimaðurinn
þessu, en andlitið á honum var
svo sorgbitið og hissa, að hinn
varð lafhræddur.
— Gott og vel, sagði stýri-
maðurinn loksins, — hafðu
þetta þá eins og þú vilt.
— Haltu þér saman, Ted,
æpti frú Gibbs, — þú ert bara
að reyna að hlífa honum!
— Ég fullvissa þig um, að
Ted kom með hana um borð,
en svo lentu þau í elskenda -
rifrildi, sagði veslings eigin-
maðurinn. — Mér kemur þetta
alls ekki neitt við.
34 VIKAN 19. TBL.