Vikan - 10.05.1972, Blaðsíða 39

Rjómaís
milli steikar og
I Á eftir safarikri steik og velheppnaðri
■ ■ I sósu er frískandi að fá sér isrétt, Ijúf-
fengan og svalandi. Á hverjum pakka áf Emmess is er fjöjdt uppskrifta.
‘Emm m
ess LbJ
— Hvar er ég? spurði hann
einfeldnislega.
Frú Gibbs sagði honum það,
og lét fylgja álit sitt á honum,
og án þess að taka upp orð eig-
inmanns síns, komst hún að
sömu niðurstöðu um endanleg
örlög hans.
— Þú kemur heim með mér,
sagði hún og sneri sér vingjarn-
lega að stúlkunni, sem vissi
ekki hvaðan á hana stóð veðrið.
— Þeir eiga það skilið, sem þeir
fengu — báðir tveir. Ég vona
bara, að þeir verði svo þræl-
kvefaðir, að þeir komi ekki upp
orði, næsta árið.
Svo tók hún stúlkuna undir
arminn og leiddi hana í land.
Þær litu einu sinni við og í átt-
ina til prammans og sáu rétti-
lega bálvondan skiparann verj-
ast afsökunum og skýringum
mágs síns með bátshaka. Svo
gengu þær inn til morgunverð-
ÆFIR I ALLT AÐ
10 TÍMA DAGLEGA
Framhald af bls. 33.
Og hann á sér draum: „Það
sem mig hefur alltaf langað
að gera er að stofna trumbu-
tríó, en ég sé ekki fram á að
það sé hægt hér á landi. Ég er
mikið búinn að leita að ein-
hverjum sem getur spilað með
mér en árangurslaust. Þess
vegna verð ég að fara utan og
íá einhverja með mér þar. Eins
verð ég að komast út til að
nitta aðra trumbuleikara og
kynnast þeim, að öðrum kosti
er hætta á að ég staðni. En ég
verð að starfa erlendis ætli ég
mér að halda mig eingöngu
að trumbumúsík. Hér er ekki
grundvöllur fyrir slíkri tónlist.
það hef ég reynt. Ég spilaði
einn um tíma, ætlaði að lifa á
því en sá fljótlega að það var
algjörlega útilokað. Stundum
var ágætt að gera í hálfan
mánuð eða svo, en þess á milli
alls ekki neitt.“
Nú er hann kominn í Nátt-
úru, þannig að hann hefur
stöðugar tekjur. Þegar maður
sér hann á sviðinu með hljóm-
sveitinni á maður til að velta
fyrir sér hvort trumbuleikur
hans sé ekki dálítið tilgangs-
laus þegar hljómsveitin yfir-
gnæfir hann svo sem hún ger-
ir oft og tíðum. Hann virðist
einnig einmana.
„Mér þykir gaman að vera í
hljómsveitinni," sagði hann,
„og ég hef mikið á því lært.
Það sem mér þykir verst er
hávaðinn. Með öllum þessum
hávaða verður allt svo yfir-
spennt og mér finnst það drepa
músíkina afskaplega mikið
niður. Þetta verður til dæmis
til þess að ég get ekki notað
nema lítið brot af því sem ég
hef; í gegnum magnarakerfi
kemst eiginlega ekki nema
einn tónn almennilega til
skila. Ég næ ekki að senda frá
mér lægstu tónana, ekkert fín-
gert fingraspil og svo fram-
vegis. Reyndar gerði ég mér
alls ekki grein fyrir því að ég
þyrfti að magna trumburnar
upp þegar ég byrjaði og varð
þar af leiðandi fyrir vonbrigð-
um með útkomuna þegar mér
varð það ljóst.“
Sem stendur er Náttúra með
eitt verk eftir Áskel á efnis-
skránni, heitir það „Ýr“ og er
samið fyrir flautur og ásláttar-
hljóðfæri. Hann semur mikið af
slíkum verkum — reyndar
samdi hann „Ýr“ fyrir tveimur
árum síðan, og þegar ég minnt-
ist á að einhvern tíma kom
hann fram á tónlistarkynningu
í Verzlunarskólanum, rakti
hann nákvæmlega fyrir mér
hvernig það verk hefði verið.
„Ég man þetta mjög vel,“
sagði hann. „Reyndar man ég
allt sem ég spila, þannig að ég
gæti spilað það sama og ég var
með í Verzlunarskólanum aft-
ur svo til nákvæmlega eins.“
Hann hafði ekki undirbúið
þessa framkomu í títtnefndum
skóla fyrirfram, og hann und-
irbjó sig heldur ekki fyrir Salt-
víkurhátíðina í fyrravor. Þá
spilaði hann í þrjá tíma stanz-
laust og daginn áður í tvo. „Ég
geng bara að trumbunum og
byrja að spila. í Saltvík var
ég til dæmis búinn að vera að
spila dálítið og hafði tekizt að
fá alla til að klappa með. Ég
skemmti mér konunglega og
allt í einu heyrði ég að farið
var að spila á maraccas og
tambúrínur fyrir aftan mig.
Þegar ég leit við sá ég að þar
voru komnir svo til allir hljóð-
færaleikararnir sem voru í
Saltvík. Næst komu inn tromm-
ur, þá bassi og síðan koll af
kolli þangað til heil hljóm-
sveit var með mér og upphaf-
in var heilmikil „jam-session“.
Það er sennilega ein bezta
session sem ég hef fylgzt með,
því þótt ekki hafi allt sem
spilað var verið gott, þá skeði
þetta algjörlega óundirbúið og
menn spiluðu það sem þeim
'att helzt í hug.“
Eins og Áskell sagði hér að
framan, þá er langt síðan
hann missti áhugann á trommu-
settum og hann segist aldrei
muna snerta við slíku aftur.
„Trumba er svo miklu fallegra
og möguleikameira hljóðfæri,“
sagði hann. „Hún er nánast
lifandi. Maður finnur hvernig
ekta skinn titrar og fylgir
manni og það sama er að segja
um tréflautur. Eftir að ég
eignaðist fyrstu tréflautuna
mína vil ég helzt ekki spila á
málmflautur. Maður finnur
hvernig viðurinn í tréflautun-
um titrar og hvað tónninn í
þeim er miklu fallegri, eðli-
legri og betri.“
Blítt andlitið á Áskeli verð-
ur eins og andlitið á Jesú
Kristi er á biblíumyndum
19. TBL. VIKAN 39