Vikan - 07.09.1972, Qupperneq 41

óþarfa tilfinningasemi. Þessa trú
á draugagang i húsinu, þó aö
stúlku-veslingur hefði hengt sig
þar fyrir mörgum árum, vildi
hann ekki heyra nefnda á nafn,
fremur en hverja aðra vitleysu.
En þrátt fyrir þetta, gat hann
ekki annað en sett þessa tvo at-
burði i samband. Það var rétt
eins og eitthvert dularafl hefði
rekiö veslings stúlkuna, sem var
þegar staðráðin i að stytta sér
aldur, einmitt i þetta draugalega
hús, sem svo mikið óorð var á.
Þegar hann kom að hliðinu, sá
hann hóp af forvitnum þorps-
búum, sem höfðu þegar safnazt
þar saman. Það var sýnilegt, að
frú Chad hafði náð sér nægilega
til þess að koma sögunni út um
allt þorpið. Og enginn vafi var á,
að þorpsbúar töldu þá sögu næga
sönnun þess, að reimt væri i
húsinu. Tilgáta læknisins, að
húsið yrði aldrei framar leigt út,
mátti heita örugg vissa. Sen-
nilega yrði húsið tafarlitið rifið
niður, og þá mundu sögurnar,
sem þvi fylgdu, falla i fyrnsku.
Um þetta var Everley að
hugsa, þegar sjúkravagninn kom
að húsinu, og ekillinn var með
rauöakrossbindi um handlegginn.
— Nú, þarna komið þér, sagði
Everley. — Takið þið börurnar og
komið með mér. Það er lfk, sem
þarf að flytja i likhúsiö. Viljið þér
hjálpa okkur, Holley?
Maðurinn fylgdi eftir inn i
eldhúsið og leit undan, er hann sá
stirðnað likið liggja á gólfinu.
Everley og Holley lyftu þvi
varlega upp á börurnar. Þeir
ætluðu svo að fara að taka þær
upp, þegar ekillinn á sjúkra-
vagninum kom að. — Ég skal
taka undir annan endann, fulltrúi,
sagði hann.
Um leiö og hann teygði sig til að
taka upp börurnar, varð honum
litið á andlitið á likinu. — Mér
finnst ég hafa séð þessa konu
áður, sagði hann.
— Ef þér hafið séð hana, hver er
hún þá? spurði Everley.
— Ég ætti að þekkja hana, þvi
aö ég ók henni að þessu sama
húsi, ekki’alls fyrir löngu, þegar
hún bjó i „Hafgúunni” i
Waldhurst. Við skulum nú sjá,
hvort ég get iríunað naf-
nið . . .Barton ...
barrett. . .Nei, Bartlett. Já,
Bartlett hét hún.
6. kafli.
Rétt i bili gat Everley fulltrúi
ekki munað, hvar hann hefði
heyrt þetta nafn áður. Þá mundi
hann allt i einu eftir samtali sinu
við Heath lækni i Quarley, eftir
réttarhaldiö yfir liki Vilmaes. Nú
datt honum snögglega i hug
hugsanleg ástæða til sjálfsmorðs
veslings stúlkunnar. En hann
haföi vit á að nefna það ekki við
neinn.
— Nú, svo það hét hún? svaraði
hann, eins og honum stæði alveg á
sama. — Jæja, við verðum að
koma boðum til aðstandenda
hennar seinna. Takið þið nú upp
börurnar og við skulum komast af
stað.
Börurnar voru nú settar i
vagninn og haldið af stað.
Everley fór með þeim og sá um
innlagningu liksins i likhúsið. Að
þvi loknu hélt hann til
„Hafgúunnar”, sem var gamalt
hús við torgið og eina almenni-
lega gistihúsið, sem til var i
Waldhurst. Hann var ekki fyrr
kominn inn en gestgjafinn kom til
hans.
—■ Góðan daginn, fulltrúi, sagði
hann, vingjarnlega. Ég sá
sjúkrabilinn og yðar bil standa
fyrir utan likhúsið, rétt áðan.
Hefur orðið slys?
— Já, yfir i Moreby, sagði
Everley. — Og sannast að segja,
kom ég hingað I sambandi við
það. Ég heyri, að hér hafði búið
kona að nafni Bartlett. ,Er það
rétt hermt?
— Já, að vissu leyti, sagði gest-
gjafinn. — Ungfrú Bartlett bjó
hér i nokkra daga, en hún fór til
London i síðustu viku, minnir
mig. Komið þér inn i skrif-
stofuna, þá get ég sagt yður það
fyrir vist.
Þeir gengu þangað, og gest-
gjafinn kom með gestabókina
sina. — Nú skulum við sjá, sagði
hann og renndi fingri eftir
dálkinum. — Jú, hér er það. Hún
hefur komið hingað 20. júni og
farið 3. júli. Fór með lestinni kl.
3.30 til London. Viljið þér sjá
sjálfur?
Hann ýtti bókinni til fulltrúans,
sem áthugaði hana vandlega.
Nafnið var skrifað með flúraöri
hönd, og var Cynthia Bartlett,
Belmont, Street 14, Chelsea.
Everley skrifaöi upp heimilis-
fangið og rétti siöan gest-
gjafanum bókina aftur.
— Mig langar til að leggja fyrir
yöur nokkrar spurningar viövik-
jandi þessari stúlku. 1 fyrsta
lagi: Vitið þér hvaöan hún kom,
þegar hún settist hér aö?
— Hún kom siðla dags með
lestinni frá London. Ég veit það,
af þvi aö ég sendi vagn á stööina.
Daginn áður fékk ég bréf frá
henni með þessu heimilisfangi,
þar sem hún bað um að ætla sér
herbergi, og tók til lestina, sem
hún kæmi með. En ég er hræddur
um, að ég hafi fleygt bréfinu.
— Svo hún kom frá London? Og
fór aftur siðdegis þann 3.? Eruö
þér viss um það?
— Eins viss og ég get orðið. Ég
sendi hana á stöðina i vagninum
og maðurinn frá mér sá á eftir
henni inn i lestina, og lestin
stanzar ekki fyrr en i London.
Þér getið sjálfur gáð að þvi, ef þér
viljið.
— Nei, þess þarf ekki. Töluöuð
þér nokkuð við ungfrú Bartlett
meðan hún dvaldi hér?
Gestgjafinn brosti. — Já, ég
talaði við hana þó nokkrum
sinnum. Mér fannst hún dálitið
einkennileg. Ekki, aö ég vilji
segja henni neitt til lasts. Hún
var mjög svo almennileg við mig
og konuna mina, og okkur þótti
leitt þegar hún fór. En hún
hagaöi sér miklu likar karlmanni
en konu — ef þér skiljið, hvaö ég á
við.
— Nei, ég get ekki sagt, að ég
skilji það. Eigið þér við, að þér
hélduð hana vera dulbúinn
karlmann?
— Nei, hreint ekki! sagöi gest-
gjafinn, eins og honum ofbyði slik
hugmynd. — En ég skalreyna aö
útskýra þetta. Alla jafna er
okkur ekkert vel við að hafa
konur fyrir gesti, nema þá þær
séu með mönnum sinum. Eins og
þér sjáiö, er gistihúsiö ekki stórt.
Við höfum ekki annan almenning
hér en reykskálann, sem jafn-
framt er drykkjustofa, og þar
kærir kvenfólk sig yfirleitt ekki
um aö vera. Viö höfum litla
setustofu, aðnafninu til, en þar er
einmanalegt fyrir eina konu. Meö
öörum orðum: við erum alltaf i
hálfgerðum vandræðum með
svona kvenfólk.
— Ég skil. Og voruð þér þá i
vandræðum með ungfrú Bartlett?
— Hreint ekki. Strax fyrsta
kvöldið, sem hún var hér, var hún
einsogheimamaður. Húnkom og
sat hjá mér og konimni, inni hjá
okkur,.og talaði við okkur eins og
gamall kunningi. Og hún var
viðkunnanleg, og virtist vel stæð.
— Sagði hún •nokkuð um
ástæöuna til dvalar sinnar i
Waldhurst?
— Já, það sagði hún okkur
þegar I stað. Viö skildum ekki
almennilega, hversvegna hún
væri aö koma hingað, þvi að hér
er ekki mikið til að draga að
ferðafólk, og svo beinðum við
talinu að þvi. Ungfrú Bartlett
sagðist kunna vel við sig hér um
slóðir, og talaði um að leigja sér
hús hér einhversstaðar. Mér
skildist jafnvel, að hún hefði verið
hér einhverntima áður. Og ég
held, að hún hafi litið á nokkur
hús, meðan hún stóð við.
— Fann hún þá ekkert, sem
henni likaði?
— Það hld ég ekki. En þar fyrir
hafði hún ekki gefiö upp alla von.
Þegar hún fór, sagðist hún veröa
bráölega á feröinni aftur. Ég
benti henni á Morley & Briggs,
strax þegar hún kom, og hjá þeim
fékk hún einhverjar upplýsingar,
veitég, þviaö hún sýndi mér þær.
Svo leigöi hún sér bil hjá White,
skömmu seinna, og fór að lita á
húsin. Maöurinn, sem ók sjúkra-
bflnu'm áöan, er frá White, og
hann ók meö hana i þessa ferö.
Framhald á næstu síðu.
36. TBL. VIKAN 41