Vikan - 09.11.1972, Blaðsíða 9

kona í aðstöðu, sem hafði næstum
valdið henni taugaáfalli. Hún var
blátt áfram skelfingu lostin yfir
þeirri áhyrgð, sem því fylgir að
eignast og ala upp barn. Fyrir Fríðu
var þelta sá atburður lífs hennar,
sem orsakaði mesta breytingu á
daglegu lífi og þar af leiðandi
mesta stress.
Tökum svo dæmi um aðra stúlku,
Maríu. Hún hlaut litla menntun, og
eftir nokkurra ára leiðinlegt starf
í verksmiðju var hún því fegnust
að giftast yfirmanni sínum. Hún
var elzt af stórum liópi systkina, og
harneignir og barnauppeldi skelfdu
hana ekki hið minnsta. Hins vegar
lá henni við taugaáfalli af áhyggj-
um út af ýmsum félagslegum skyld-
um, sem henni voru nú lagðar á
herðar i sambandi við starf eigin-
mannsins. Það hefði Fríðu hins
vegar fundist leikur einn.
Við erum einstaklingar og ættum
að gera sem minnst af því að bera
okkur saman við aðra. Tvær mann-
eskjur hafa aldrei nákvæmlega
sömu afstöðu til atburða. Við meg-
um ekki láta það fá alltof mikið á
okkur, þótt við ráðum ekki vel við
alla hluti. Við getum verið viss um,
að margt, sem okkur finnst leikur
einn, veldur ýmsum öðrum hinum
mestu erfiðleikum. Samanburður
við aðra og vangaveltur um það, að
maður standi sig ekki eins vel og
Pétur og Páll, eykur stressið.
Við gelum líka valdið miklu tjóni
með því að nota þessa samanburð-
arlilhneigingu við aðra. Konan finn-
ur sárt til þess, að hún býr ekki til
sama góða matinn og eiginmaður-
inn var vanur heima hjá mönnnu.
Maðurinn fær aftur á móti að heyra
samanburð konunnar á honum og
vinnufélögum iians eða manninum
i næsta húsi, sem gerir allt sjálfur.
45. TBL. VIKAN 9