Vikan - 09.11.1972, Blaðsíða 42

frá skráutljósunum endur-
köstuöust frá demöntunum i
eyrnarlokkunum og hringnum á
krepptu höndunum. Ryan komst
aö þeirri niöurstööu, aö liklega
heföi hún getaö veriö ásjáleg,
fyrir svo sem hálfri öld.
Um þaö leyti sem hún yfirgaf
hann og fór I matinn, vissi hann
nöfnin á barnabörnunum hennar I
Hollandi. Hún kvaöst hafa veriö I
kynnisferö til sonar slns i Am-
sterdamT Og svo haföi hann
skoöaö klessulegar myndir af
börnunum. Ennfremur vissi hann
nú flatarmál og uppskeru appel-
sinuakranna hennar i Trans-
vaal og ævisögu alls innlenda
vinnufólksins, sem haföi þjónaö
henni I þrjár kynslóöir.
En I staöinn fann hann, aö hann
var farinn aö svara spurningum
hennar um heimili sitt, skyld-
fólkiö, atvinnuna og álit hans á
geimfaranum rússneska, svörtu
innfiytjendunum i Englandi og á
Bandarikjaforsetanum unga.
Hún safnaöi fróöleik meö álika
áfergju og aörar konur gætu
safnaö skeljum eöa postulini.
Hann varö hissa, aö þegar hún
fór, var ekki trútt um, aö hann
saknaöi hennar.
Hún var hálfhikandi er hún tók
upp stóru handtöskuna; og sagöi:
— Ég á von á gesti I kvöldverö.
Kanfiski vilduö þér vera svo vænn
aö fylgja okkur á kabaret-
sýninguna? Mig langar til aö sjá
þessa Rússa.
— Það væri mér ánægja, sagöi
hann og hneigöi sig. Og honum
var meira aö segja alvara.
En um leið og hann sá Jacko
stefna að boröinu hjá sér, ásamt
leynilögreglumanni, vissi hann,
aö nú voru einhver vandræði á
feröum.
Fljótt á litiö var þessi kvlöi
hans alveg úti hött. Hann þekkti
r,npf7f*P m q irir Qpm 9 r
Suöur—-Afrikumaöur. Þeir höfðu
hitzt nokkrum feröum áöur i
Lorenco Marques, þar sem
majórinn haföi veriö i frii, ásamt
konu sinni og laglegri dóttur.
Eölilegustu viðbrögö hans viö
þessum fundi þeirra svona langt
burtu þaðan, sem þeir höföu hitzt
siöast, heföu veriö undrun en alls
ekki neinn kviöi. Eöa þaö reyndi
Ryan aö telja sjálfum sér trú um.
En hann gat nú samt ekki leynt
kvlðanum I röddinni, þegar hann
rétti fram höndina.
— Hvernig ber yður aö á þen-
nan óliklegasta staö? Hann fann
sjálfur, aö rómurinn var ekki
eðlilegur.
— Á Dakotavél og ég er
fegnastur aö mega stiga út úr
henni stúndarkorn.
Majórinn tók I hönd hans og
sjœllti sér niöur I strástól, svo aö
brakaöi i. — Viö áttum aö vera
komnir á undan ykkur. Ég ætlaöi
aö ná i ykkur á flugvellinum, en
svo varö smábilun, sem tafði
okkur i Dar—es—Salaam.
Jacko benti þjóni meö vefjar-
hött og baö um veitingar. Svo
laut hann yfir boröiö og hleypti
brúnum — aldrei þessu v.ant.
— Sjáöu til, kall minn, sagöi
hann lágt og tafsaöi. — Þaö litur
helzt út fyrir, aö viö séum aö
komast I, klandur. En kannski er
betra, aö majórinn segi þér þaö
sjálfur.
Coetzee var aö kveikja i pipunni
sinni. Hann hristi hægt út logann
á eldspitunni og braut hana siöan
' *vennt milli ItniirHnna
— Mér þykir þaö leitt, en ég
verö vist aö fækka farþegunum
ykkar um einn.
Ryan renndi i huganum aftur
eftir sætarööinni og rifjaöi upp
fyrir sér hvern einstakan lar-
þega.
—-Hvern þeirra, og fyrir hvað?
spuröi hann hvasst.
Coetzee tók farþegaskrána upp
úr vasa sinum og athugaði hana.
— Frú Dolly de Vries, fyrir
demantasmygl, sagöi hann.
Ryan stórlétti og hann rak upp
skellihlátur. Auðvitaö náöi þetta
ekki nokkurri átt.
— Hafið þér hitt hana? spurði
hann. — Þetta er algjör mis-
skilningur.
— Ekki trúi ég þvi, vinur.
Majórinn stakk aftur hendi i
vasa.
— Ég hafði úrskurö um aö leita
i herberginu hennar, og það geröi
ég, meðan sú góöa kona var aö
skoöa sig um. Og þetta fann ég.
Hann setti litiö glas á boröið hjá
þeim. Bryan leit forvitinn á
miöann.
— Svefntöflur. Hvaö er
athugavert viö það?
— Aðgætiö þér betur. Majórinn
sneri glasinu i sólbrenndum
fingrunum og lét birtuna skina á
þaö. — Blahvitir demantar.
Grafnir upp i Afriku. Slipaöir i
Amsterdam.
Lögreglumaöurinn fullyrti, að
hún væri sönn aö sök.
— Hún< og synir hennar hafa
stundaö þetta árum saman. Við
höfum lengi haft þau grunuö, en
fengum bara ekki sannanir fyrr
en nýlega. Yngri sonurinn rekur
búskap meö henni, skammt frá
Hvitánni. Hann var milligöngu-
maöur og tók steinana úr
námunum á landareigninni
þeirra og flutti þá til bróður sins i
Hollandi. Svo láta þeir slipa þá i
Amsterdam og fljúga svo aftur
meö þá til Suður — Afriku. Við
getum ekki tekiö hana fasta fyrr
en hún er komin þangaö, en ég hef
skipun um aö fylgjast meö henni
héöan.
— Til hvers væri þaö? spuröi
Ryan. — Ekkert gæti hún gert af
sér hérna I eyöimörkinnis-Og svo
er enginn timi til þess. Viö
leggjum af staö I dögun.
— Jú, vist er timinn nógur og
þaö notar hún sér áreiöánlega.
Svo viröist sem sonurinn hafi
alltaf skilið eftir helminginn af
steinunum hérna, hjá um-
boðsmanni, sém svo sendir þá
niöur eftir Nil og selur þá svo viö
ofsaveröi I Kairo. Þessvegna var
ég sendur hingað . . .til þess að
grlpa hana glóövolga, ef hægt
væri. Og skjátlist mér ekki þvi
meir, þá hittir hún um-
boðsmanninn i kvöld.
Þá mundi Ryan eftir þessum
manni, sem hún ætlaöi með á
kabaretsýninguna. — Nú, jæja
þá . . ..
— Ég vona, að þig getið gert
þetta svo litið beri á, sagði hann
VPK'rlH'íflort o p|(I/ ‘ ->*
handjárna i:ana eöa þessháttar.
iviajúiiiin .Hi,., i.i,íw
nema hún fari að veröa óþæg En
mér fannst þið tveir ættuö að vita
um þaö.
Frá þeirri stundu er gamla
konan kom úti húsgaröinn, gekk
allt fyrir sig álika skafiö og i kvik-
mynd undir góöri stjórn. Og Ryan
hataöi það allt saman frá upphafi
til enda.,
Hún stóð andartak I
bogadyrunum og þrýsti meö
ánnarri hendi töskunni upp aö
brjóstinu,eins og smábarni, en
hin höndin hvildi á filabeins
hnúðnum á stafnum hennar. Hún
renndi augunum yfir
gestahópinn, en þá fékk hún
bendingu frá ólivugrænum
istrubelg úti i horni. og flýtti sér
aö borðinu til hans. Svo komu
gamanyröi, bros og hneigingar,
og siðan var kallað á þjóninn aö
koma meö kaffi.
— Þetta viröist ætla aö veröa
alltnf einfalt. andæföi Rvan og
iöaöi I sætinu. — Þetta er vænt-
anlega náunginn, sem hún
verzlar viö?
— Vafalitiö, skyldi ég halda,
tautaöi Coetzee. — Það er oröinn
litill timi til stefnu og hún er ekki
farin aö hitta hann i dag — ég hef
fvlgzt méð hverri hennar
hreyfingu. Ef hún vill afhenda
voruna og taka viö greiðslunni, þa
er einmitt rétti timinn nú.
Rétt eins og aö gefnu merki
opnaöi frú de Vries töskuna slna
og tók glas upp úr henni. Þaö
blikkaði á glasiÖ um leiö og hún
rétti manninum þaö yfir boröiö.
— Þarna koma svefntöflurnar
enn, sagöi majórinn. — Nú kemur
til minna kasta. Veriö þið
blessaðir.
Hann reis upp úr sæti sinu meö
braki og brestum, og þræddi sig
siðan milli boröanna, vaggandi
eins og knattspyrnumaöur. Þeir
sáu hann kynna sig og styöja
annarri stóru hendíhni á stólbakiö
hjá henni.
— Ég þoli ekki.aöhorfa á þetta.
sagöi Ryan ofsareiöur og saup á
glasinu. — Þaö er eins og aö horfa
á fiðrildi á prjóni.
— Vertu þá ekki aö hotfa á þaö,
ráðlagöi Jacko honum. — En hún
tekur þessu aö minnsta kosti
rólega, bætti hann við.
— Þaö kæmi mér ekki á óvart,
sagði Ryan, næstum hreykinn, —
Fn hvaö um Egyptann? Hvers-
vegna ræöst Coetzee ekki á
hann:
— Hann hefur ekki gert neitt
fyrir sér, benti Jacko honum á.
— Það er enginn glæpur aö
kaupa slipaöa steina. Og jafnvel
þó svo væri, þá heyrir það undir
súdönsku lögregluna. Suöur —
Afrika getur ekki skert hár á
höföi hans.
Hann lækkaöi röddina. — Þessu
er lokiö. Coetzee er að fara burt
meö hana.
Rvan leit upp og sá gömlu
konuna, hnarreista eins og endra-
nær, tipla i áttina að
hóteldyrunum, og (Joetzee á eltir,
likasta einhverjum umhyggju-
sömum syni. Enginn gaf þeim
minnsta gaum, enda engin
ástæöa til þess
Ryan fann að hann hafði veriö
aö halda möri i ser andanum, eins
og til þess að mótmæla þessu. En
nú andaði hann snöggt frá sér og
rétti út krepptum fingrunum. •
En rétt i sama bili kom hún að
svalatröppunum. Þar sagöi hún
eitthvab við lögreglumanninn,
sem kinkaði kolli, og svo gekk hún
i áttina til þeirra.
— Hvert i veinandi. andvarpaöi
Jacko og varö hræddur. — Hún er
aö koma til okkar Hvernig
kveöur maður demanta-
smyglara? Hvaö eigum við aö
segja?
— Hann hefði engar áhyggjur
þurft aö hafa. Dolly de Vries rétti
fram höndina meö öllum gim-
steinumun og brosti rólega þegar
þeir stóöu upp.
— Mig langaði til aö þakka
ykkur báöum, sagöi hún innilega.
— Þetta hefur veriö dásamlegt
feröalag, og þiö hafiö látið fara
ágætlega um mig. Ég ætla aö
skrifa félaginu ykkar og segja frá
þvi, þegar ég kem heim.
Hún tók I höndina á Ryan og
hann fann demantana stingast i
lófann á sér. Hún hélt enn I hönd
hans, er hun sneri sér aö Coetzee,
sem gnæföi aö baki henni.
— Kannski hefur majórinn sagt
ykkur frá þvi, aö af einhverjum
óskiljanlegum ástæðum verö ég
aö vera þaö sem eftir er I vélinni
hans, svo aö nú verö ég að kveöja
ykkur.
Hún sneri sér að Jacko og rétti
fram hönd, viröulega eins og
drottning. Meöan Jacko laut yfir
höndina og tautaöi eitthvaö um
ánægjulega ferö, varö hann var
viö eitthvað hart i lófa sér. Hann
rétti úr fingrunum og leit á þaö
1 lófa hans var kantaður blá-
hvitur demantur, sem glitraöi i
kvöldljósum Khartoumborgar
42 VIKAN 45. TBL