Vikan - 09.11.1972, Blaðsíða 37

Þetta var óneitanlega gremjulegt fyrir Hanslet. En
einhvern veginn hlaut manneskjan aö hafa komizt
til Wargrave House, fyrst lik hennar fannst þar. Og
það var ekki nóg meö þessa ráögátu, heldur bættist
hin viÖ: Hvernig haföi moröinginn komizt bangað?
FRAMHALDSSAGA EFTIR
BRUCE GRAEME
TÓLFTI HLUTI
boBum hans til min bingað
Dr. Priestley kinkaöi kolli og
svo varö óviökunnanleg þögn.
Loksins hringdi siminn og
Hanslet fór og svaraöi. Þetta
virtust ætla að verba langdregin
skilaboð, en loksins kom hann
samt aftur og hristi höfuöið. —
Þetta er einskis viröi, sagði hann.
— Heath læknir hefur ekkert með
þetta aö gera. Hann fór frá
Quarley Hall, rétt eftir niu, að
hjálpa til við fæöingu i þorpinu, og
var þar fram yfir miönætti. Og
Everley hefur sannfært sig um,
að þetta sé rétt. Svo að ekki varð
mikið gagn að þessu. En ég hef
aörar fréttir. Vinur yðar Part-
ington varð fyrir slysi rétt áðan.
Svo virðist sem hann hafi verið aö
reyna aö fljága vélinni sjálfur og
niöur, rétt hjá Quarley
Hall. Hann hefur meitt sig tals-
vert, en er samt ekki i yfirvofandi
hættu.
— Sjáum til, sagöi Priestley,
eins og utan viö sig. Þannig sat
hann lengi hreyfingarlaus og
horfði upp i loftið i stofunni og á
andliti hans sáust allskonar ólik-
ustu svipbrigði. Harold og
Hanslet horföu á hann hissa, og
hvorugur botnaði neitt i neinu.
Loksins reis dr. Priestley upp
úr þessum hugleiðingum og
sagði: — Ég skil ekki i öðru en
leyndarmálið fari að verða við-
ráöanlegt Ur þessu. Ef mér ekki
skjátlast, er þetta slys Parting-
ton, vinar mins, fyrsta ákveðna
bendingin, sem getur leyst málið.
— Eigið þér við morð ungfrú
Bartlett? spurði Hanslet Stein-
hissa og tortrygginn. — Þvi
miður sé ég ekkert samband þar i
milli — þér fyrirgefið.
— Ungfrú Bartlett? svaraði dr.
Priestley, skapvondur. — Ég
vona, aö ég hafi verið búinn að
gera yöur þaö ljóst, að mórð
hennar var siöasti þáttur leiksins.
Nei, nú held ég við getum séð,
hvernig Vilmaes auminginn týndi
lifinu.
26. kafli.
Hanslet glápti á Priestley, eins
og hann héldi hann genginn af vit-
inu. — Vilmaes? spurði hann,
steinhissa. — Ég hélt ekki, að við
þyrfturn að vita neitt frekar um
hann, þvi að allir vita, hvernig
hann dó, og ég get útvegað yður
skýrslu um réttarhaldið, ef þér
viljiö.
— Það ómak skuluð þér spara
yður, þvl að ég kann hana utan-
bókar. En ég held því enn fram,
að dauði þessa unga manns sé
mikilvægur þáttur i þessum
sorgarleik, sem við höfum til
rannsóknar, og ef viö færum til
Quarley Hall núna, gætum við
oröið visari um enn fleira en við
þegar vitum. Ég sting uppá, að
við náum okkur i bil og förum
þangað i snatri.
— Það er allt saman gott og
blessað, sagöi Hanslet, tortrygg-
inn. — En hinsvegar hef ég það
mikið að gera, að ég hef ekki tima
til skemmtiferöa I vinnutim-
anum, án þess að hafa hugmynd
um tilganginn með feröinni.
— Gott og vel, þá förum við
Harold bara og fáum Everley
okkur til hjálpar, þegar þangað
kemur.
Hvort sem dr. Priestley hefur
verið alvara eða ekki, komu
áhrifin af orðum hans fram sam-
stundis. — Þetta er llklega mitt
verk fremur en Everleys, sagði
Hanslet, fúll, — og ef þér viljiö
fara til Quarley Hall, er líklega
rétt, ’að ég fári með' yður. En
samt sem áður vildi ég gjarna fá
einhverja hugmynd um, hvað þér
ætlið að gera þangað.
— Það skal ég segja yöur á leiö-
inni þangað, svaraði Priestley. —
Harold viljiö þér hringja á bílinn
og láta hann koma hingaö undir
eins.
Eftir fáar mlnútur var blllinn
kominn, og þeir settust allir upp I
Framhald á nœstu síðu
45. TBL. VIKAN 37