Vikan - 09.11.1972, Blaðsíða 17

svara henni útaf: — Glæpamenn,
til Chicago. En svo haföi hann
talið upp aö tiu og eitthvaö farið
aö nefna ólivur og vin.
Nú sneri hann sér kurteislega
aö he.nni, en barniö hélt enn i
fingurinn
— Getiö þér sagt mér ná-
kvæmlega, flugstjóri, hvenær viö
komum til Khartoum?
Og augun I henni — furðu
ungleg — ljómuöu til hans út úr
öllumhrukkunum. Hún var miklu
óþreyttari og miklu betur
v.akandi en nokkur farþegi,
helmingi yngri, og hann neyddist
til aö dást aö henni, önnur eins
plága og hún þó var. En i þetta
skipti aö minnsta kosti, vissi hann
svarið Allt hitt fólkiö, sem var
innan heyrnmáls, beiö eftir þvi og
leygöi fram álkuna til aö hlusta.
— Þaö ætti nú ekki aö dragast
lengi héöanaf, sagöi hann, og
svolitiö bros fæ.röist yfir
kringlótta, órakaöa andlitiö. —
ViÖ ættum aö koma þangaö um
hálfellefu — eftir rúman
klukkutima.
— Klukkutima? Eöa kannski
meira. Þaö var of seint til þess aö
skipta nokkru máli héðanaf, til
eöa frá. Höfuöin hölluöu sér aftur
á sætishlifarnar og augnlokin sigu
niöur fyrir verkjandi augun.
Gamla konan ein leit meö áhuga
til gluggans og staröi út yfir
glóandi sandinn, sem teygöi sig
eins og silkidúkur svo langt sem
augaö eygöi.
Ryan gekk inn I stjórnklefann
og lokaöi á eftir sér. — Far-
þegarnir eru alveg aö þrotum
komnir, sagöi hann. Þá er fariö
aö langa aö sleppa út i Khartoum.
En sem betur fer, þá fer þetta
bráðum aö styttast.
Andlitiö á Jacko Shields var
magurt, sólbrennt og svipbrigöa-
laust, er hann leit sem snöggvast
^f mælunum og á félaga sinn.
Fjandinn vorkenni þeim. sagöi
hann, ofurlitiö fyrtinn. — Ekki
þurfa þeir annaö aö gera en sitja.
Hvaö mætti ég segja?
— Þú? Æ, komdu mér ekki til aö
hlæja. Þú veizt sjálfurj aö þú ert
aldrei þreyttur, ef þú á annaö
borð ert á lofti. <
Þetta var ekki nema satt. Þeir
höföu veriö saman tiu feröir I
þessu leiguflugi milli Gatwick og
Lorenco Marqu^s, og Ryan haföi
aldrei vitaö flugstjórann sinn
þreyttan eöa úr jafnvægi.
Háloftin voru eölilegt um-
hverfi Jackos og vélarnar eina
ástrlðan hans. Meöan hann var
viö stýriö var hann ánægöur,
hvildur og rólegur, og viö stýriö
var hann einmitt meirihluta
leiðarinnar. Farþegarnir skiptu
hann ekki meira máli en
vörufarmur, sem hann ætti aö
skila af sér á leiðarenda.
— Þetta farþegastúss á betur
viö þig, kall minn, var hann vanur
aö segja. — Og svo eru
farþegarnir lika alltaf svo hrifnir
af allri nærgætninni hjá þér.
Og þessarar nærgætni uröu þeir
aönjótandi, hvort sem þeir kunnu
aö meta hana eöa ekki. Sæju þeir
nokkurntima Jacko, var þaö
aöeins I svip og fyrir tilviljun.
Þegar hann stikaöi yfir malbikiö
á flugvellinum eöa skauzt út úr
stjórnklefanum til aö rétta úr
fótunum eöa kveikja sér I
slgarettu. Flestir héldu, aö hann
væri einhverskonar undirtylla, en
Ryan flugstjórinn. Nú jæja, þéir
létu sér báðir þetta vel lynda,
eftir aö þeir höföu skipulagt
hlutina eftir eigin höföi.
• — Er ekki kominn tlmi til aö
fara aö halda fararstjóraræöuna
þlna? sagði Jacko. — Kannski
gæti þaö hresst mannskapinn
svolltiö upp.
— Það efast ég um, sagöi Ryan,
en seildist samt eftir
Afrikukortinu félagsins, til þess
aö færa inn hæöina og
flughraöiann.
Þegar þvi var lokiö, gekk hann
út úr stjórnklefanum og rétti
skýrsluna aö farþegunum.
Niöursokknir pókerspilarar i
fremstu sætunum réttu hana
áfram yfir höfuö sér, til þeirra
næstu fyrir aftan, án þess aö lfta á
hana.
Framhald á bls. 41,
45. TBL. VfKAN 17