Vikan - 09.11.1972, Blaðsíða 44

Reynið LIMMITS súkkulaði- og megrunarkex strax
í dag. Fæst nú aftur í öllum apótekum. Afar bragðgott.
Heildsölubirgðir:
G. OLAFSSON, Aðalstræti 4
inni. Hún var geymd í skúffu
litla borðinu við stigann.
Þar sem allir gátu tekið
hana, eftir að Vera fór út í
garðinn! — Ég vildi óska að
ég vissi hvor þeirra það var,
sem lögregluþjónarnir fundu,
sagði ég.
— Það var sú, sem átti að
vera í skúffunni. Sverrir hef-
ur festi við sína flautu. Heyrðu,
ég*verð að fara að gá að skjald-
bökunni. Hann brosti glaðlega
um leið og hann gekk út og
hvarf inn í herbergið sitt.
Klukkan var tæplega átta,
þegar ég gekk niður í borðstof-
una, en allir voru samt komnir
til morgunverðar.
— Biðjið hann að bíða í
bókastofunni, sagði Gabriella.
— Guð minn góður, það er
einmitt í dag sem Arvid kem-
ur með dóttur sína! Ef ég gæti
aðeins komið í veg fyrir það,
en ég get ekki hindrað það
svona á síðustu mínútu.
— Mér finnst það frekja af
honum að troða telpunni upp
á þig, sagði Axel hljóðlega. —-
Hann hlýtur að eiga vini, sem
standa honum nær. Eða hann
hefði getað ráðið stúlku til að
passa hana.
■—• Tengdamóðir hans varð
veik, það sagði ég þér, Axel.
Og það er ekki hægt að skilja
barn eftir hjá hverjum sem er.
Hún þagnaði, þegar Lemm-
ing kom inn í stofuna. Hann
hafnaði kaffibolla, og hann
hafnaði líka sæti .
— Ég ætla aðeins að spyrja
nokkurra spurninga, kvað hann.
— Það er út af þessari flautu,
sem virðist hafa verið héma í
húsinu. Vissuð þið hvar hún
var geymd?
Hvers vegna horfði hann á
mig?
— Við fjölskyldan vissum
það að sjálfsögðu, sagði Klem-
ens. — Flest þjónustufólkið
líka, held ég.
— Og ungfrú Bergström?
Hann leit ósjálfrátt á mig og
ég fann hvernig blóðið þaut
upp í kinnar mínar.
— Ég komst að því í morg-
un að hún var geymd í borð-
skúffu í forsalnum.
— Og þér hafið aldrei snert
hana?
— Auðvitað ekki. Ég varð
þurr í munninum.
— Hvers vegna spyrjið þér
að þessu? spurði Klemens
snöggt.
— Við e'rum að reyna að
komast að því hvernig þessi
flauta gat verið komin á þann
stað, sem við fundum hana,
herra Renfeldt. Hún hafði ekki
legið lengi í garðinum, hún
var ekki einu sinni rykfallin.
Og það hafði verið þurrkað af
henni. Engin fingraför. Ég
held að henni hafi verið fleygt
út, eftir að hundarnir réðust
á ungfrú Dickman.
— Haldið þér að einhver
hafi af ásetningi sigað hund-
unum á hana? hrökk út úr
doktor Renfeldt. Hann var svo
æstur að hann velti kaffiboll-
anum. — Það er ómögulegt!
Það hafði engin ástæðu til að
óska henni ills.
— En hún var læst úti,
doktor Renfeldt. Það er mjög
ósennilegt að lásinn hafi skoll-
ið í af sjálfu sér. Til þess var
hann alltof stirður. Og eftir
því sem mér hefur skilizt, þá
eru hundarnir alls ekki vanir
að fara inn í þennan garð.
Hefðu sennilega ekki gert það
þótt hliðið hafi verið opið. En
ef einhver hefur flautað á þá
Hann beindi köldum augun-
um að mér, virti mig fyrir sér.
— Vitið þér hvar flautan
fannst, ungfrú Bergström?
— Hvað eruð þér að fara?
spurði Klemens.
— Hún lá undir glugganum
á herbergi ungfrú Bergström.
— Og hvað sannar það?
Rödd Klemens var reiðileg. —
Hún hefur þá líka legið undir
glugganum á herbergi mínu og
herbergi Claes! Það er líka
fullt af tómum herbergjum í
þessari álmu. Það hefði líka
verið hægt að fleygja henni frá
álmunni beint á móti. Hvers
vegna er það þá svo sennilegt
að henni hafi verið fleygt út
um glugga ungfrú Bergström?
Grá augu Lemmings litu fast
á mig. — Ungfrú Bergström,
hafið þér gefið núverandi
vinnuveitanda yðar upplýsing-
ar um ástæðuna fyrir' því að
þér urðuð að fara frá sjúkra-
húsinu, þar sem þér unnuð?
Framhald í næsta blaði.
heilsuræktarbjálfinn!
— Ég ætla að bíða hér, ég kann
ekki heldur að jóðla!
■—- Viljið þér gjöra svo vel að
vísa mér á salernið!
44 VIKAN 45. TBL.