Vikan - 09.11.1972, Blaðsíða 25

Hafsteinn eyðir miklum hluta dagsins i rúmgóðri vinnustofu sinni. Hann
er 'nú að reyna nýja aðferð í listsköpun sinni.
Lóðin við Kastalagerði 7 er full af ævintýralegu grjóti, . eflaust
huldufólk i hverjum steini," segir Guðrún.
dreypt á léttum veigum. En það
var gaman að þessu, og við sjáum
enn eftir þessum . samkomum.
Það er alltof litill samgangur
milli islenzkra listamanna utan
starfstlma.
— Hefur þér aldrei dottið i hug
að snúa þér eingöngu að leik-
listinni?
— Nei, segir Guðrún eftir
dálitla umhugsun, ég held mér
hafi aldrei dottið það i hug. Mér
þykir gaman að kenna, og ég held
ég mundi sakna þess mikið, ef ég
hætti þvi. Ég er lika búin að
kenna svo lengi. að ég fer liklega
að komast á eftirlaun!
Guörún kenndi fyrst við
Laugamesskóla, þá Miðbæjar-
skólann og loks Kársnesskóla,
eftir að þau fluttust i Kópavoginn.
Þar kennir hún dönsku o.fl. i eldri
bekkjunum, en einnig hefur hún á
hendi svokallaða hjálparkennslu,
sem hún er sérmenntuð i. Haf-
Steinn kennir teikningu við sama
skóla. Dæturnar tvæf. Dóra 18
ára og Kristin 16 ára, eru i
menntaskólum, önnur i M.R., hin
i M.T.
— Ég hef alltaf unnið úti, nema
eitt ár, þegar stelpurnar voru
báðar á höndum. Ég get ekki
fundið, að þær hafi haft neitt
verra af. Hafsteinn hefur lika
verið mikið heima við, og það er
annað en að koma að tómu húsi.
Svo Hafa þær nú alltaf átt greiðan
aðgang að mér á vinnustað. Ég
held, að það hafi bara verið betra
fyrir þær að fá mömmu ánægða
heim úr vinnunni heldur en ef ég
heföi setið óánægð heima. Ég
reyndi lika að láta umönnun
þeirra sitja fyrir húsverkunum.
Guðrún býður upp á kaffi, og
meðan hún tekur það til, sýnir
Hafsteinn okkur vinnustofu sina.
Hann segist vinna þar eitthvað á
hverjum degi, stundum 5—6 tima,
og þar er mikið af málverkum.
Flest eru þau ný, máluð með
acryllitum með sérkennilegri
upphleyptri áferð.
— Aðferðin er eiginlega hern-
aðarleyndarmál, segir Haf-
steinn, ég hef verið að gera til-
raunir með þetta upp á siðkastið,
en ég mála alltaf með oliulitum á
milli. Ég ætlaði áð halda sýningu I
haust, en það datt nú upp fyrir,
sjálfsagt læt ég verða af þvi fljót-
lega^
— Málarðu aldrei figúrativt?
— Ég geri það stundum að
gamni mínu, eiginlega bara til að
hvila mig. Þetta segi ég alls ekki
af þvi að það sé i sjálfu sér léttara
að mála figúrativt. Það er bara
léttara fyrir mig, af þvi að ég tek
það ekki nógu alvarlega, enda
sýni ég aldrei slikar myndir.
— Skirirðu ekki myndirnar
þinar?
— Ég skiri þær, áður en ég'sýni
þær, bara til að greina þær hverja
frá annarri. Nöfnin skipta mig
engu. Þessi heitir t.d. Sveifla.
Sérðu eitthvað út úr henni?
- Sjó.
— Er það? En þessari?
— Lika sjó.
— Ne-ei? En þessari hérna''
- Sjó!!
— Hvað ertu aö segja! Heyrðu
Guðrún, hún sér ekkert nema sjó
út úr myndunum minum.
— Það er náttúrlega
Stokkseyrarbrimið, segir Guðrún
striðnislega. Hann er sko frá
Stokkseyri i föðurættina (sonur
Kristjáns Hreinssonar) og biður
alltaf eftir þvi, aö þeir byggi
handa honum hús á Stokkseyri,
Framhald, á bls. 40.