Vikan - 09.11.1972, Blaðsíða 24

IKastalagerði 7 i Kópavogi' er
eitt fallegasta hússtæði i þeim
ágæta bæ. Það stendur hátt*i
næsta nágrenni við kirkjuna og
útsýni vitt til þriggja átta. Hús-
ráðendur eru ekki beint auðsóttir
heim, svona i fyrstu atrennu, eins
og við komumst að raun um eitt
koldimmt októberkvöld. Eftir
mikla hrakninga i slaufuveseninu
þarna á Kópavogshálsinum, sem
ekki er á almúgans færi að botna
i, furidum við götuna og keyrðum
hana tU enda. En hvar var nr. 7?
Á endanum börðum við upp á
nr. 8. — Hjá Hafsteini og
Guðrúnu? Jú, þarna er húsið
þeirra, það er .nú keyrt að þvi
hinum megin, en það má komast
upp á lóðina þarna, sagði
elskulegur húsráðandi og benti.
Og vifi menn, þarna mátti
raunar paufast á milli
steinhnullunganna, þótt ekki
gerði myrkrið léttara fyrir, og
loks var komið á áfangastað. Og
eftir að hafa rýnt I mósaikvegg
húsbóndans, sem blasir við,
þegar komið er að I björtu,
börðum við upp á hjá þeim
heiðursh jónunum Guðrúnu
Stephensen, leikkonu og kennara,
og Hafsteini Austmann Krist-
jánssyni, listmálara og kennara.
— Það er nú saga áð segja frá
þvi, hvernig við fengum þessa
lóð, sagði Hafsteinn. Við voruln
búin að fá lóð við Fögrubrekku
hér a,ustast i Kópavoginum á milli
þeirra bræðra Hrólfs og Sigurðar
Sigurðssona. Svo var ég biiinn að
vinna að teikningum i mánuð,
þegar ég komst að þvi aö sú lóö
halbl veriö vmningur i happdrætti
kirkjubyggingasjóðs og sá heppni
löngu búinn að sækja vinninginn.
Svo var okkur boðin þessi lóð hér
við Kastalagerði i sárabætur og
vorum ekkert óhress yfir þvi.
— Siðan hefur okkar saga verið
ósköp tik og annarra
húsbyggjenda, við fluttum inn I
þetta hús fyrir 10 árum, og þá var
það varla meira en fokhelt,
vantaði I gólf og loft, mestalla
eldhúsinnréttinguna og annaö
eftir þvi. Ég vann mikið i þessu
sjálfur, lagði t.d. allt parkettið á
gólfið.
— Ég hélt nú, að hann mundi
drepa sig á þessu gólfi, skýtur
Guðrún inn I, og nú má ég ekki ýta
til stól á gólfinu. þá fær hann sting
I parkettið!
— Og er þá byggingunm lokið?
— Ekki er það nú alveg, segir
Hafsteinn. Það vantar t.d. ennþá’
hurð I einar dyrnar hér út i
garöinn. Við negldum bara fyrir
opiö, og það er hér i felum bak við
gluggatjöldin.
— Ég held ég timi bara ekki að
láta setja hurð þarna. segir
Guðrún, systkinabörn min trúa
þvi nefnilega, að jólin séu
geymd þarna. Ég bjó einu sinni
til stóran jolasvein og fleira jóla-
dót og skreytti hlerann með
þessu. Svo koma krakkarnir i
heimsókn og segja: „Megum við
afteins fa aö sja jólln, Cutina
frænka?”, og þá dreg ég pinulitið
frá.og þau fá að kikja á jólin min.
— En mósaikveggurinn hérna
úti, Hafsteinn?
— Ég hef unnið við hann af og
til i ein fimm ár og upphallega
skissan hefur tekið miklum
breytingum. Þetta eru heilir 20
m, og ég er orðinn svolitið
þreyttur á honum, en nágrann-
arnir eru farnir að reka á eftir
mér, þeir sjá náttúrlega vegginn
miklu betur en ég. Ég nota i hann
tékkneska mósaik, og þegar lætin
voru i Tékkóslóvakiu 1968, þá fór
að standa á efninu þaðan, og ég
stóð i stappi við að kippa þvi i lag.
Nú vantar mig bara gott veður til
að klára vegginn.
— Nú er verið að byggja
svolitið fvrir útsýnið okkar I
áttina til Reykjavíkur, segir*
Guörun. Ég kann þvi Uia aö missa
nokkuð af þvi, innfæddur Reyk-
vfkingurinn.
Það þarf varla að taka
fram, aö Guörun er dúttir Þor-
steins ö. Stephensens, leikara, og
Dórótheu Guðmundsdóttur
Breiðfjörð. Þeirra börn eru fimm,
og tvær dætranna hafa ánetjast
Thaliu, Guðrún og yngsta
systirin, Helga. Guðrún tók
kennarapróf 1951 og kenndi við
Laugarnesskólann, meðan hún
var I leikskóla Þjóðleikhússins.
Þá var Hafsteinn I Handiða— og
myndlistarskólanum, og þá var
Laugavegur 11 upp á sitt bezta
sem aðalsamkomustaður unga
fólksins, og þar kynntust Guðrún
og Hafsteinn.
— Fyrstu búskaparárin
bjuggum við á Bókhlöðustignum,
segir Guðrún, og þar var nú gest-
kvæmt. Þá var oft setið fram eftir
nóttu við lausn heimsvanda-
málanna. A þeim árum höfðum
við lika miklu meira samband við
aöra listamenn, t.d. i listamanna-
klúbbnum sem Jón Leifs stofnaði.
Við komum saman, fólk úr öllum
listgreinum, eitt kvöld- i viku,
fengum menn til að hafa fram-
sögu um ýms málefni, og svo var
rabbað saman. Við vorum fyrst i
Þjóðleikhúskjallaranum og siðan
I Nausti, en þvi miður varð þessi
starfsemi ekki langlif, entist i eitt
ár eða svo Við vorum reyndar
ansi fyrirferðarmikil og hávær,
þótt ekki væri um lylliri að ræða.
Þetta voru sko þurr kvöld og bara