Vikan - 09.11.1972, Blaðsíða 41

Henni var fullkomlega ljóst aö
mál hennar var orsök þess aö
drottningin var kölluö „krýnda
barniö” og aö dregiö var dár aö
Sir James, aö Conroy var sviptur
embætti og siöast en ekki slzt,
missætti milli drottningarinnar
og móöur hennar, og þetta kvaldi
hana.
En lff Floru hékk á bláþræöi
Snemma um sumariö var drottn-
ingin kvödd aö sjiikrabeöi
hennar. Drottningin sagöi slöar,
aö aldrei myndi hún gleyma
þeirri sjón, aldrei gleyma
konunni, sem lá þar, svo róleg og
fögur, „svo horuö aö þaö var
ótrúlegt aö þetta væri lifandi
vera, en samt meö svo uppblásinn
kviö, aö þaö var engu likara en
hún gengi meö barn”.
• Unga drottningin snökkti.
þegar hún spuröi Floru um liðan
hennar.
— Mér liöur vel og ég er þakklát
yöar hátign fyrir gæzku yöar. Ég
er lika ánægö yfir þvi hve vel þér
lltiö út. Og hún reyndi aö brosa,
alúölegu brosi, sem var alveg
laust viö ádeilu. Vesalings
„Scotty” var konoin yfir það að
gera"aö gamni slnu. 4
Victoria var miöur sin, hún
stamaöi barnalega og sagöist
hlakka til aö hitta hana - þegar
henni væri batnað. Hún fékk
ekkert svar, aöeins létt klapp á
handarbakiö, sem vel gat veriö
hinzta kveöja.
NIu dögum sföar, vakti Lehzen
drottninguna og sagöi henni lát
Floru Hastings. Llkskoöun, sem
hún haföi sjálf óskaö eftir aö yröi
framkvæmd, leiddi I ljós aö hún
var meö stórt æxli I lifrinni. Þaö
fór þá aldrei svo aö mannorö
hennar yröi ekki hreinsaö I
dauöanum.
EYÐIMERKURFLUG
Framhald af bls. 17.
Þeir og flestir hinna voru
of þreyttir til þess aö gefa gaum
aö óöru en lendingartimanum,
sem nú nálgáöist blessunarlega,
og svo aö hinu, aö þeir áttu aö
stanza sautján tlma I Khartoum.
En frú de Vries dró upp litlu
rauðu vasabókina sina og skrifaöi
vandlega niöur upptök Nllar og
bómullaruppskeruna I Súdan.
Rétt áöur en átti aö fara aö
lenda, kom hun til Ryans og
heimtaöi stóru feröatöskuna sína.
Hann maldaöi I móinn: — Já.
en góöa frú, hún er I geymslunni
og ekki hægt aö komast aö henm.
Þér fenguö fyrirmæli um að hafa
þaö nauösynlegasta hjá yður,
ekki satt?
Hún gretti sig gremjulega.
— Ég var spurö á
flugvellinum . . .
Hann hleypti i sig hörku. Hann
var, svei þvl þá, nógu þreyttur
sjálfur. - t
— Þaö heföi átt aö.segja yöur
þaö en ekki spyrja, sagöi hann
snöggt. — Reglurnar eru nógu
greinilegar: Enginn aðgangur
•iö pun>íuni larangri a leiöinm
Hann komst viö er hann sá tárin
koma fram I augu hennar. Þetta
var fyrsta veikleikamerkið, sem
hún haföi sýnt af sér I allri
þessari erfiöu ferö.
— Þá get ég ekki sofnaö, sagöi
hún I örvæntingartón. — Hita-
flaskan min og svefntöflurnar er
hvort tveggja I töskunni og ég get
ekki sofiö án þeirra. Mér kom
ekki blundur á brá I alla nótt. Nú
verö ég veik — áreiöanlega veik.
Hann stóöst ekki tárin, nú
fremur en endranær.
— Allt I lagi, flýtti hann sér aö
segja. — Ég skal sjá, hvaö ég get
gert. Hitaflöskunni getiö þér
sleppt, afþvi aö hitinn er lfklegur
til aö komast I 110 stig i
skugganum — en ef þér þurfið aö
fá svefntöflurnar ....
Hann haföi oröiö sannspar um
hitann, sá hann þegar þau lentu
Og til aö gera illt verra, þá stóö
nu emmitt yfir Ramdanhátiöin og
Súdansbúar höfðu ekki smakkaö
mat i heila viku. Þeir uröu fúlir,
þegar þeir voru beönir aö losa um
þunga farangurinn. Þaö var þvi
ekki um annaA aö ræöa.eri gera
þaö sjálfur. Hann reif upp stóru
kassana, en glóheitur málmurinn
I vélinni bættist nú viö sólarhitann
og svitinn bogaði af honum.,
löngu áöur en hann kom að bláu
leöurtöskunni meíf nafninu
hennar á.
Og svo varb aö ganga frá öllu
draslinu aftur. Hann var meir en
farinn aö hafa þörf á moövolga
drykknum, sem Jacko beiö hans
meö I tollskýlinu.
Aö koma til Khartoum var eins
og aö vera kominn heim. Frá
fyrstu tlö haföi hanp kunnaö vel
viö þessa vingjarnlegu borg, þar
sem ilskóaöir fætur tróöu sandinn
á Nllarbökkum. Eftir aö hann
haföi gist þarna, hvaö eftir annaö,
var fariö aö llta á hann sem
fastagest I hótelinu og honum var
fagnaS meö brosi af afgreiðslu-
mönnunum, burðarkörlum og svo
honum Abdul meö eldrauöa
fetilinn, sem var orðinn sjálf-
skipaöur skósveinn hans.
— Sama herbergið, herra?
Abdul gekk á undan honum eftir
breiöa ganginum dimma, og
small i ilskónum. — Má bjóöa
yöur eitthvaö?
— Ég þarf ekki annaö en baö.
Ryan andvarpaöi feginn þegar
hann kom inn I svala hreina
svefnherbergiö og teygöi úr sér á
breiða rúminu meö hvltu
lökunum eftir baöiö. tJti fyrir, i
hrenn'heilu sólskimnu. söng
þvottamaöurinn gegnum nefiö,
meöan hann hengdi upp
hótelþvottinn, og fluga suöaöi
snyrtivörur |
ofnæma
viðkvæma
húð
^Fegrunarsérfræóingar aóstoóa yóur vió
val á réttum snyrtivörum.
WOFL'TSWft' s-t.
cLangholtsvegi 84 Slmi35213 ^Holtsapótekshúsinu
letilega I lokuðum glugganum.
Hann haföi ekki ætlaö sér aö
sofa neitt fyrr en eftir
hádegisveröinn, en nú fannst
honum ekki annaö koma til mála
en fá sér dálitinn lúr.
Þegar hann vaknaöi aftur, var
komið sólarlag og I garöinum aö
húsabaki var þjónustufólkiö aö
clcplla sér flöfn f hæn H1 Vlnb
Hann klæddi sig og labbaöi út i
forgaröinn, sem nú var allur upþ-
ljómaöur af skrautljósum.
Handan viö hann var Nílarfljótiö
silfurgljáandi i hálfrökkrinu og
uppljómaöur bátur skildi eftir
hvita röst, er hann flutti
verkafólkiö heim til sín, yfir á
hinn bakkann.
Hann keypti sér blaö hjá
blaöasalanum á tröppunum og
svipaöisf um pftir sæti
Boröin voru aö veröa alskipuö
hótelgestum. Hann hikaöi viö og
var i naigtióuni uiiiintuum.
— Viljiö þér ekki setjast hjá
mér. flugstjóri?
Ryan tók kipp, er hann þekkti
skjálfandi rödd frú de Vries aö
baki sér. Nú heföi hann helzt
kosiö aö vera einn, svolitla stund,
en hann gat ekki afþakkaö þetta
góöa boö. Ef úti þaö var farið, þá
haföi hann ekki verið sérlega
notalegur viö kerlinguna, út af
töskunni hennar I morgun.
MeÖ velæföu fararstjórabrosi
greip hann stól og settist and-
spænis henni.
— Jæja, sagöi hann. — Gátuö
þér hvllt yður?
— Já, alveg prýðilega, sagöi
hún með ánægjusvip. — Ég lagöi
mig stundarkorn og svo fór ég og
skoðaði togleöursverksmiöjúna
og dýragaröinn. Vissuö þér, aö
þaö er togleðurverksmiðja hérna
i Kahartoum?
Hann hristi höfuöið. Sú gamla
lét sannarlega ekki aö sér hæöa!
Þekkingarþorstinn i henni var
alveg óslökkvandi.
— Er nokkuö fleira hérna, sem
gaman væri aö sjá? spuröi hún.
— Dómkirkjan, sagöi hann og
reyndi aö vera altilegur. — Og svo
eru hér stundum kabaret-
sýningar, sem eru betri en gerist I
London.
Hún var stórhrifin og spuröi
hann nú spjörunum úr. Hverjir
komu þarna fram? Voru þaö
Súdanir, Egyptar, Ethiópimenn
eöa hvaö?
— Seinast þegar ég var hérna,
voru þaö Rússar og Frakkar. Hún
rótaði enn i töskunni sinni, til þess
aö finna rauöu vasabókina og
blýant.
— Rússar? Virkilega? æpti hún,
yfir sig hrifin af þessari fróöleiks-
perlu.
Gamla andlitiö á henni ljómaöi
allt af áhuga og regnbogageislar
45. TBL. VIKAN 41