Vikan - 09.11.1972, Blaðsíða 40

— Hann haföi frétt um sam-
særiö, sem hann var i með ungfril
Bartlett, svaraöi Priestley. — Og
þvi samsæri var beint gegn aöal-
tekjulind Partingtons. Ekki
þannig aö skilja, aö Partington
elski peningana, þeirra vegna.
eöa þess llfs, sem auöugu
maöur getur lifaö. En eftir þvi,
senj ég sá I Quarley Hall, hlýtur
harm aö hafa geysileg útgjöld.
Þessar tilraunir hans eru hans
eina áhugamál, sem hefur gripiö
hann fanginn, og hann er þannig
maöur, aö hann mundi einskis
svffast til þess að geta haldiö
þeim áfram. Ef hann missti tek-
justofn sinn, yröi hann að hætta
viö þær, og ég er í engum vafa
um, aö hann mundi ekki sjást
fyrir, ef einhver ætiaði aö gerast
svo djarfur aö spilla þessum
tekjustofni hans.
— Þetta getur veriö rétt hjá
yður, en hversvegna getur hann
ekki bara kallaö lögregluna til
hjálpar?
— Þaö væri undir sumum
kringumstæöum ekki beint ráö-
legt, svaraöi Priestley,. — til
dæmis ef tekjustofninn er ölög-
legur.
— Nei, auövitaö. En hvernig
fékk þá Partington tekjur slnar?
— Ég held, aö til þess aö svara
þeirri spurningu, mundi nægja aö
spyrja nokkra vini hans, svaraöi
Priestley. — Ég hef þegar tekiö
eftir sameiginlegu einkenni á
öllum vinum hans, sem ég veit
um. Ég fékk sjálfur tækifæri til
aö sjá, aö systir hans er fallin
fyrir eiturlyfjanautn. Þér segið
mér sjálfur, aö Sir Arthur
Marsfield sé grunaöur um þaö
sama. Ennfremur höfum viö
heyrt frá mörgu fólki, hve
æsingagjörn ungfrú Bartlett var I
skapi, og þaö gæti aö minnsta
kosti bent til þess, aö hún væri
undir sömu sökina seld.
Framhald• í nœsta blaði.

BARA BETRA AÐ
HAFA HVORT SITT
AHUGAMAL
Framhald af bls. 25.
eins og Páli lsólfssyni. Móöii*
hans, Friðrikka Guömundsdóttir,
er aftur á móti Vopnfirðingur.
— Og svo er ég pinulltill
Þingeyingur llka, gleymdu þvi
ekki. Ég kann m.a.s. visu upp á
þaö: Fjallaskauöaforinginn/
fantur nauöagrófur/ er nú dauöur
afi minn/ Oddur sauöaþjófur.
Þetta ortu systur tvær, Rut og
Júdit, sem áttu heima I
Ljósavatnsskaröi, og ég stæri mig
af þvl aö vera afkomandi Odds.
Þaö er ákaflega gaman aö
spjalla viö Hafstein og Guörúnu,
þau eru létt I máli, - smástrlöa
hvort ööru góölátlega, en viröa
hvort annað augljóslega mikils. A
vinnuboröi Hafsteins liggur leik-
skráin aö Dómlnó, sem Guörún
leikur I um þessar mundir, og I
stofunni prýöa málverk Hafsteins
veggina. Þar eru m.a.s. málara-
trönur, þar sem Hafsteinn sýnir
nýjustu málverkin sln.
— Hvar læröirðu, Hafsteinn?
— Ég var náttúrlega hérna I
Handlða— og myndlistar-'
skrtlannm
Svo fór ég til Parlsar 1954 og
var þar I eitt ár. Innritaöi mig á
skóla meö svakalegu 'flnu nafni,
Academie de la grand Chaumier,
mér fannst ég læra mest á þvi aö
skoöa sýningar og umgangast
listamenn. Nú, svo vorum viö hér
heima næstu árin viö barneignir
og húsbyggingu, en sumarið "55
vorum viö þrjá dýrölega mánuði I
Róm. Þaö ,er hús þar viö Via
Condotti, sem menningarsamtök
á Noröurlöndum eiga, og þar hafa
nokkrir Islenzkir listamenn
fengiö aö dvelja I lengri eöa
skemmri tlma. Guörún fór með
mér, og við nutum þess mjög vel.
— Ariö 68— 69 vorum viö I
Árósum, öll fjölskyldan, segir
GuÖrún. Ég fékk orlof þá og
stundaöi nám I hjálparkennslu
barna viö kennaraháskólann I
Arósum. Við kunnum öll
ákaflega vel viö okkur þarna.
Stelpurnar voru I skóla, og
Hafsteinn komst strax inn I
listamannahóp og fékk boö um aö
sýna vlða.
Viö fáum aö sjá úrklippur úr
dönskum blööum með umsögnum
um sýningar, sem Hafsteinn tók
þátt I, og þar er talaö um ,,et pust
fra den internationale kunst-
' verden” og aö þátttaka hans
beri meö sér „et forfriskende pust
udefra” og sé „afgjort en
gevinst”.
— Nú stundið þiö hjónin tvær
mjög krefjandi listgreinar. Er
þaö ekkert óþægilegt? Veröa
aldrei árekstrar milli þessara
tveggja listgreina?
— Nei, aldrei, svarar Guörún.
Þaö er bara betra aö hafa hvort
sitt áhugamál. Það vlkkar áhuga-
sviö okkar beggja og gefur
sambúö okkar aukiö gildi. Ég fer
meö Hafsteini á málverka-
sýningar og I feröalög og hann
nýtur félagsskapar leikaranna
meömér. >
— Er ekkert erlitt aö samræma
kennsluna, hússtörfin og leik-
listina?
— Það hefur bara gengiö ágæt-
lega. Aö visu er þaö erfiöara,
siöan Leikfélagiö varð atvinnu-
leikhús og æfingatimi fastur milli
kl. 10 og 2. Þetta hefur svona
blessast meö lipurö af beggja
hálfu. En ég fékk svolitið lagaöan
vinnutima minn I skólanum I
vetur meö tilliti til æfingatimans I
leikhúsinu, svo aö ég ætti aö geta
oröiö aö liöi, ef þau hafa eitthvað
meö mig aö gera þar.
— Áttu þér óskahlutverk?
— Lady Macbeth, skýtur
Hafsteinn inn I.
-i- Hana, nú er hann að striöa
mér. Nei, ég á ekkert óskahlut-
verk, en mér llkar mismunandi
vel viö þessar persónur, sem ég
túlka. Mér llkaði t.d afsV'inlorí'
vel viö hana Bessí I Plógi og
st jornum.
— Hefur þig aldrei langaö til að
kynnast leiklistinni af eigin raun,
Hafsteinn?
— Uss, ég gæti ekkert á þvi
sviöi. En mér finnst gaman aö
fara I leikhús, og ég fer a.m.k.
alltaf, þegar konan mln leikur og
er þá ægilega narvös, miklu verri
en hún.
— Ég er nú sjálf nógu nervös,
sérstaklega fyrir frumsýningar
og llka meira fyrir sumum
hlutverkum en öðrum. Enda væri
eins rétt aö hætta þessu standi, ef
maöur væri ekki lengur neitt upp-
næmur fyrir þvl. En hann Haf-
steinn á leiksviði! Nei, þaö finnst
mér af og frá. Hann er svo heill og
óskiptur I málaralistinni og hefur
veriö það ^fá upphafi. Það hefur
aldrei komizt neitt annað aö.
Viö höfum nú spjallaö frá okkur
drjúgan hluta af svefntlma
heiöarlegs fólks og búumst til
heimferðar. Guörún kveöur
okkur I dyrunum, en aö gömlum
og góöum sið sér Hafsteinn um,
aö við förum ekki méö vitiö úr
bænum og lóðsar okkur á milli
steinanna.undir giröinguna. Eftir
stendur þessi vel varöi „kastali”,
sem okkur ætlaði aö reynast svo
öröugt að sækja — og kveðja.
GRIMMDARLEGUR
OROROMUR
Framhald af bls. 15.
hann nuddaöi hendur slnar i
sigurvissu.
Þjónustustúlka Floru kom meö
henni, sýnilega fokvond út af
óréttinum sem húsmóöir hennar
varbeitt. LafðiPortman, sem var
raunverulega upphafsmaöur
slúöursins. var Hka virtsiödd.
Hún kveið greinilega fyrir atl ö n-
inni, stóð við gluggann og fól
andhtiö í liondum ser.
Flora var náföl og tekin eftir
svefnleysiö, lagðist á legubekk og
hún beitti engri mótstööu, þegar
Sir James framdi rannsókn slna
haröneskjulega. Svo tók Sir
Charles viö og hún fann hve
mildum höndum hann fór um
hana.
Jafnvel nú. áriö 1972, væri slik
rannsókn óþægileg og sárs-
aukafull, hvaö þá áriö 1839,
þegar engin tæki voru til. Lm
kvöldiö lá Flora I herbergi sínu,
uppgefin, aum og sárreið, I umsjá.
grátandi herbergisþernunnar og
hertogafrúarinnar, sem náði
varla upp I nefiö á sér fyrir reiöi.
Hún haföi tæplega rænu til aö
skilja plaggiö sem hún fékk I
hendurnar, meyjarvottoröið,
undirskrifað af læknunum tveim.
I þvi stóö: „Þaö er engin ástæöa
til aö ætla aö laföi Flora Hastings
sé þunguð, eða hafi nokkurn tima
verið þaö”.
Þegar drottningin heyrði
þessar fréttir, varð hún raun-
verulega skelfingu lostin. Þar
sem hún var óreynd og saklaus,
haföi hún hlustað á álit sér eldri
kvenna og giftra og haföi látið
fleka sig inn þennan hring slúðurs
og illmælgi. Hún sendi eftir Floru,
reiöubúin til að auömýkja sjálfa
sig. En það leið heil vika þangaö
til Flora hafði náð sér þaö vel
eftir hryllingsatburöinn, til aö
treysta sér til aö standa and-
spænis drottningunni. En þá stóö
ekki á blíðu og kossum drott-
ningar. ^
— Og nú verðum við að reyna
aö gleyma þessu, þó ekki sé nema
vegna hertogafrúarinnar, móður
minnar. sagði Victorla. Flora
brosti dauflega. Hún ætlaöi aö
reyna aö gleyma þessu, vegna
hertogafrúarinnar.
En þab voru aörir, sem ekki
gátu gleymt. Móöir Floru og hinn
ungi og ákafi hrrtöir hennar. sem
tók málið upp og skrifaöi drottn-
ingunni og forsætisráöherranum
og jatnvel bloöunum. t returnar
flugu yfir sundið og aftur til baka.
Þetta skaðaði allt vinsældir ungu
drottningarinnar. Bretar voru
orönir þreyttir á spilltu hiröllfi,
þeir voru búnir að fá nóg af sllku I
Hö frænda Victorlu. Nú virtizt
sem barnadrottning væri síður
en svo betri en forfeöur hennar i
hópi svikara og ófyrirleitinna
manna.
En þrátt fyrir alla slna for-
vigismenn, varö Floru ekki
hjálpað, skaöinn var skeöur, hún
var -komin á milli tannanna á
almenningi.
Til aö hrekja þennan oröróm,
þvingaði hún sig til að taka þátt i
daelegti Hfi viö hiröina. hún lét
sjá sig á gönguferðum I skemmti-
göröum, á reiðtúrum og jafnvel
I operunin. Slundum var heniu
sýnd ástúö og virðing, stundum
staröi fólk á hana, benti jafnvel á
hana og það varö hún að þola til
■viöbótar óbærilegum kvölum,
sem sjúkdómur hennar áskapaði
henni.
40 VIKAN 45. TBL.