Vikan - 16.11.1972, Blaðsíða 12

Gamansaga
eftir Jan Werich
Þorpið hét Gjafabær.
Manni gát dottið
1 hug, að ibúarnir
þar væru ekki
annað en gjafmildin
uppmáluð.
En það var bara hinn
meinlegasti
misskilningur.
tbúarnir þar voru
einmitt alveg
blóðnizkir
og kvikindislegir.
i Þeirdrógu
við sig og spöruðu ....
Ekkert er jafnvillandi og nöfn
— einkum þó nöfn á þorpum.
Tökum til dæmis nöfn eins og
HálsskurBarhól. Allir er hræddir
viB aBkoma nærri slikum staB. en
þaB er alger óþarfi, þvi aB þarna
eru ekki fleiri skornir á háls en
rétt hvar annarsstaðar, ef trúa
má hagskýrslum.
Ekki langt frá heilsulindunum i
Cönstantine er þorp, sem heitir
Þriðjudagur. Ef þú kemur
þangaB á miBvikudegi, er þér
samstundis kippt aftur á bak til
þriBjudagsins og sex dagar
vikunnar eru þarna ekki annaB en
haugalygi. Nú var nafn eins og
Gjafabær alveg samskonar lygi.
Manni gat dotfiB i hug, ab ibú-
arnir þar væru ekki annaB en
gjafmildin uppmáluB. En þaB var
bara hinn meinlegasti mis-
skilningur. Ibúarnir þar voru
einmitt alveg blóBnizkir og
kvikindislegir. Þeir drógu viB sig
og spöruBu.
Þeir höfðú ekkl einusinni
næturvörB. Þeir var ná-
kvæmlega skltsama um, hvaB
þarna gerbist ab næturlagi.
Timinn er peningar ef maBur
hefur sérstakan mann til aB passa
uppá hann, sögðu þeir. Og
hreppsfulltrúinn var þessu
feginn, af þvl aB hann var. vanur
ab stunda veiBiþjófnaB i
konunglega dýragarBinum.
MeBan enginn væri nætur-
vörBurinn, var engin hætta á, aB
hann rækist á neinn aö næturlagi.
Þegar járnsmiburinn þurfti aB
járna hest, tók hann skeifuna
Undan hægra afturfæti til ab
setja undir vinstra framfót, og
svo skeifuna undan vinstra aftur-
fæti til aB setja undir hægra
framfót, og þannig áfram þangaB
til merarkvölin var orBin járna-
laus.
En nizkasta nánösin þarna á
stabnum var samt hún Barka,
eldabuskan prestsíns, og það var
á allra vitorði. ÞaB var ekki nóg
meb, aB hún notaBi görnina utan
af bjúgunum til aB gera úr
gluggatjöld, heldur var hún
hrædd viB aB llta I spegilinn, af
þvl aB þá mundi hann slitna ÞaB
var hún, sem þurfti einu sinni aö
skreppa bæjarleib meö póst-
vagninum og I staB þess aB kaupa
farmiba og láta klippa hann, þá
bab hún um ab klippa heldur á sér
eyraB — og slapp viB fargjaldiB,
af þvl ab bllstjórinn vildi ekki
fara ab klippa á henni eyraB.
Nú var þaB einn morguninn, ab
presturinn sagBi viB Börku: —
Ættum viB ekki áð gefa annaB
svIniB ....
— Ekki þó mig ætti lifandi aB
drepa.
— LofaBu mér ab tala út,
Barka. Mér var aB detta I hug
kennarinn, sem á allt þetta
krakkamob . . og okkur dugar
alveg eitt svln.
— Til hvers eru þau aB eiga
svona marga krakka?
— Hvernig getur aumingja
maönrinn aB þvl gert? FólkiB
hérna er of nlzkt til þess aB eiga
krakka, og hann vill hafa einhver
börn til aB kenna, og verBur þvl aB
framleiöa þau sjálfur.
— Ef þér viljiB endilega fara ab
eyBa I óþarfa, getum viB gefiB
honum eitthvaB af innvolsinu.
— ÞaB er nú sama, hvaB þú
segir, en tvö svln er óþarflega
mikiB handa okkur, nauöaöi
presturinn máttleysislega.
Nú getur veriB gaman aB
minnast þess, aB á hér um bil
sömu stundu var kennarinn
einmitt ab komast aB sörriu
niburstöbu. Hann sagBi vib
sjálfan sig: — Hér er ég meB
hungraBa munna ab fæBa, en á
prestsetrinu eru tvær mann-
eskjur meö heil tvö svín. Svo
hleypti hann brúnum, og þvl meir
sem hann hleypti brúnum, þvl
ákafar hugsaöi hann. En þegar
andlitib á honum komst I samt lag
aftur, stakk hann nagla og hamri
I vasa sinn, og sagöist ætla út og
fá sér pfurlitið frlskt loft.
Presturinn hafBi ábur átt
fjárhund, sem gegndi embætti
varbhunds, en Barka var löngu
búin ab svelta vesalings kvikindiB
I hel. Nú kom þetta sér vel fyrir
kennarann. Hann læddist út úr
skóginum og aö prestsetrinu, án
þess ab nokkur lifandi sála yr&i
hans vör. Engin hundgá heyrbist
þegar hann kom út úr skóginum
og heldur ekki þegar hann skauzt
inn I svinastiuna. Stærra sviniö
hlýtur aö hafa veriB aB dreyma
eitthvabfallegt, þvi ab þab slefaöi
öBruhverju kumrabi þab eins og
maöur, sem er ab þamba
bjór..Hitt svinib svaf eins og
steinn. Þegar kennarinn hélt
naglanum milli augnanna á þvi,
kipptist þaö ofurlltib vib I framan.
Kennarinn seildist eftir
hamrinum, og þaB þarf varla aB
taka þab fram, aö naglinn sökk á
kaf I hausinn á svlninu ....
12 VIKAN 46. TBL.