Vikan


Vikan - 16.11.1972, Blaðsíða 36

Vikan - 16.11.1972, Blaðsíða 36
KONAN I SNÖRUNNI — Þessar ásakanir y6ar gegn Partington fara svei mér stig- andi, sagöi Hanslet. — Mér skilst þér vera aö gefa i skyn, aö hann sé eiturlyfjasmyglari? \ — Já, og þaö getur væntanlega útskýrt margt, sem hingaö til hefur veriö I myrkrunum huliö. Eg held þvi fram, aö Partington hafi ekki séö önnur ráö til aö ilt- vega fé til tilrauna sinna, en þennan gróöaveg. Ég vil halda þvi fram, aö hann hafi vaniö þá, sem tóku þátt i tilraunum hans á eiturlyf, og svo þegar þeir gátu ekki án þeirra veriö, hafi hann selt þeim þau fyrir okurverö. 1 fyrstunni hefur hann auövitaö notaö læknisréttindi sin til aö út- vega lyfin en eftir þvi sem skipta- vinunum fór-fjölgandi, gat hann ekki haldiö þvi áfram, án þess aö vekja grun. Hann hefur auövitaö séö, aö hann varö aö fá þau frá út-‘ löndum, og til þess haföi hann einkaflugvél, sem er eitthvert bezta faratæki viö slikan flutning, sem er svo fyrirferöarlitill. Og sennilega hefur Vilmaes fariö til Belgiu i þetta sinn, til þess aö ná i meira. — Þér haldiö þá, aö Vilmaes hafi veriö I vitoröi meö honum? — Vafalaust. Og ég held, aö ungfrú Bartlett hafi setzt aö honum, til þess aö fá hánn til aö svfkja húsbónda sinn. Ég veit ekki uppá vist, hvernig þessu samsæri þeirra hefur veriö hagaö, en sennilega hefur þaö snúizt um þaö aö halda Parting- ton I klipu meö hótunum. Þau höföu samiö um þaö, aö þegar Vilmaes kæmu heim frá Belgiu skyldi hann láta nokkuö af eitur- lyfi þvi, er hann haföi meöferöis, detta niöur, og s'vo átti aö nota þaö sem sönnunargagn. Enn- fremur held ég, aö Partington hafi vitaö um samsæriö, og þvi komiö Vilmaes fyrir kattarnef á þann hátt, sem raun varö á, og komiö þvi þannig fyrir, aö ekki vekti grun. — Ef þetta er rétt, þá haföi hann alveg sömu ástæöu til aö myröa ungfrú Bartlett, sagöi Hanslet. — En þaö getur hann ekki hafa gert. Fjarvera hans er þegar sönnuö. En var ungfrú Carroll i vitoröi meö honum? Dr. Priestley svaraöi þessu engu. Billinn var kominn inn I Quarleyþorpiö og þaöan lá ak- vegurinn til Quarley Hall. Þaö Var sýnilegt, aö eitthvaö óvenju- legt lá I loftinu. Allir þorpsbúar virtust vera úti á strætinu, og margir skunduöu i áttina til Qúarley Hall. Eftir stutt samtal viö einn þorpsbúa, opnaöi ökumaöurinn lúkuna milli sin og farþeganna. — Þeir segja, aö þaö sé eldur uppi i Quarley Hall, sagöi hann. — Eldur? Þaö var svei mér óheppilegt. Akiö þér þangaö, eins og þér komiztt Þegar þeir komu aö dyra- varöarbústaönum, sáu þeir reyk- jarstólpa og'fundu brunaiykt. Én þaökom brátt I ljós, aö aöalhúsiöv var óskaddaö. Reykurinn kom lengra aö og eftir stefnunni aö dæma fann Priestley, aö þaö var rannsóknarstofuhúsiö, sem var aö brenna. Hann brosti gremju- lega. — Ég er hræddur um, full- trúi, aö giröingarstólpinn veröi okkur ekki aö neinum notum sem sönnunargagn héöan af, sagöi hann. Billinn staönæmdist viö fram- dyrnar, en dr. Priestley reyndi ekki einusinni að fara inn I húsiö, heldur teymdi hann samferöa- menn sina eftir stignum, gegn um garökm og út aö flugvellinum, en þar var heldur en ekki uppi fótur og fit. Rannsóknarstofan var ekki annaö en brunarúst, sem slökkviliösmenn frá Waldhurst voru aö dæla vatni á, en þorps- búar, sem höföu safnazt þarna saman, horföu á. Dr. Priestley sá meöal áhorf- enda vélamennina tvo, sem veriö höföu hjá Partington, og tók þá tali. Þeir þekktu hann aftur og tóku ofan. — Þetta er nú verri sagan, sagöi annar þeirra, Taylor, og hristi höfuöiö. — Oneitanlega, sagöi Priestley. —■ Hvernig kom eldurinn upp? — Þaö er nú einmitt þaö, sem ætlar aö vefjast fyrir okkur, sagöi Taylor. — Þér hafiö kannski heyrt, aö hr. Partington varö fyrir slysi i morgun? Viö vorum rétt nýbúnir aö koma vélinni I skúrinn og vorum aö athuga, hvaö aö henni væri, þegar Fred litur út og öskrar upp: — Svei mér ef þaö er ekki kviknaö i rann- sóknarstofunni! — Ég leit út og þaö stóö heima, aö reykinn lagöi upp úr þakinu. Viö hlupum yfir völlinn, en þegar viö komum þangaö, var allt i björtu báli, og ekki viölit aö koma nærri húsinu. Þaö er mér leyn- dardómur, hvernig þaö hefur getaö veriö svona fljótt aö brenna. Aö minnsta kosti gat ég ekkert gert sjálfur, svo aö ég stekk inn og sima til Waldhiirst eftir slökkviliöinu. En ég heföi getaö sparaö mér þaö ómak, þvi aö rétt i sama bili er þaö komiö hingaö, en þá var allt brunniö innan úr húsinu, þó aö þaö svona fljótt á sér. — Þetta er einkennilegt. En þér töluöuö *um, aö hr. Partington heföi oröiö fyrir slysi? Ég var búinn aö heyra þaö, en ekki, hvernig þaö atvikaöist. — Jú, þaö var þannig — I fyrra- dag held ég þaö hafi veriö — þá kemur hann til okkar og segir viö okkur, aö hann geti ekki hugsaö sér aö fara aö ráöa annan flug- mann eftir Vilmaes, og sé þvi aö hugsa um aö læra sjálfur aö fljúga. Hann sagöi sem svo, aö hann stýröi alltaf bilnum sinum sjálfur, hvort sem væri, og hvers- vegna þá ekki flugvélinni lfka ? Auk þess sagöi hann, aö Vilmaes heföi oft leiöbeint sér, þegar hann var aö fljúg4. meö honum. — Viö héldum, aö hann ætlaöi aö fá einhvern til aö kenna sér, en sáum fljótt, aö þaö var alls ekki ætlun hans. Hann skipaöi okkur aö draga vélina út, og sagöist ætla upp I henni strax. Viö hikuöum dálitiö, en þá varö hann vondur og minnti okkur á, aö hann væri hús- bóndinn og viö yröum aö gera eins og okkur væri sagt. Svo drógum viö vélina út og hr. Part- ington settist upp i flugmanns- sætiö og viö ræstum hreyfilinn. Og hann komst á loft, flaug nokkra hringi, og lenti siöan — dálitiö harkalega aö visu, en þó ekki þannig, aö neitt skemmdist. — Hananú! sagöi hann. — Nú getiö þiö kannski trúaö þvi, aö ég hafi einhverja hugmynd um aö fljúga! — 1 stuttu máli, þá flaug hann nokkrum sinnum I gær, en stutt i einu. Svo i morgun fór hann snemma á fætur, sagöi okkur aö fylla á vélina þvi aö hann ætlaöi aö reyna dálitiö lengra flug. Viö höföum allt tilbúiö, og hann steig upp. Hann virtist dálitiö óró- legur, rétt eins og hann væri aö hugsa um eitthvaö allt annaö. Vélin hoppaöi spölkorn, en tók sig ekki á loft fyrr en hún var komin næstum völlinn á enda, svo aö ég segi viö Fred: — Hann ætlar sér ekki ofmikiö pláss og þaö hefur hann séö sjálfur, þvi að hann heföi ekki oröið fri, af húsaþök- unum, eins og hann stýrði, og þessvegna sneri hann til hliðar, og snögglega, og þaö vissi ég mundi mistakast, þvi aö hann var alltof lágt á lofti. Samt var hann kominn þrjá fjóröu af snúning- um, þegar vélin einhvernveginn valt á hliöina og hann féll til jarðar og skemmdi annan væng- inn. Hann kastaöist út og þegar viö komum aö, sáum viö, aö hann var meiddur og meövitundarlaus. Viö bárum hann inn og gengum siöan aftur út aö vélinni. Og, eins og ég sagöi, vorum viö rétt búnir aö koma henni fyrir, þegar eldur- 36 VIKAN 46. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.