Vikan - 16.11.1972, Blaðsíða 35

JARÐARFÖR MANN-
ÆTUHÖFÐINGJANS
ólánsmaöur aö sá jams—rótar-
ávöxtum i sVæöi, sem var tabil,
eöa álagablettur eins og þaö •
heitir hér á landi. Og þaö stóö
ekki á endurgjaldinu, fáum
mánuöum síöar veiktist
maöurinn. Sambýlismenn hans,
sem í .jvoru ekki I neinum vafa
um sjúkdómsorsökina, þoröu ekki
aö veita honum neina hjálp, af
ótta viö aö reiöi hlutaöeigandi
anda kynni þá aö snúast aö þeim
einnig. ölánsmanninum hrakaöi
meir og meir og þar kom aö hann
gekk af vitinu, sýndi eiginkonu
sinni banatilræöi og hljóp slöan á
sjó út.
Ættbálkur sá á Malekula , sem
Tabwibalembank heitinn var á-
sinum timi oddviti fyrir, er
kallaöur Litlu — Nambar. Þeir
eru nú aöeins tvö hundruö og
fimmtiu talsins. Þeir hafa
flestum þjóöflokkum fremur þaö
á eyjunum haft i heiöri forna
menningu eyjarskeggja og
þjóölega siöi, voru til dæmis
mannætur framyfir siöari heims-
styrjöldi. Af þvi hafa þeir nú oröiö
aö láta fyrir slettirekuskap
nýlenduyfirvalda, eneyjarnareru
undir sameiginlegri yfirstjórn
Breta og Frakka, og mun slikt
samfélag um stjórn einnar
nýlendu einsdæmi I sögunni.
Nambarnir fullyröa aö þeir hafi
aldrei drepiö fólk sér til fæöu-
öflunar, heldur einungis I sam-
bandi viö trúariökanir. Þeir
segjast lika ekki hafa lagt fyrir
sig aö drepa hvita menn, þar eö
kjötiö af þeim kynþætti sé meö
afbrigöum íyktarvont.
NÁNÚSIN HÚN
BARKA
Framhald af bls. 13.
Bobby: — Láttu hana ekki
sveita litil svin i hel.
Rósa: — Og litla hvolpa,
og ■ . . .,
LibúVJ1; — . . .og litla kettlinga,
— Og láttu hana hætta aö éta
spriklandi orma. Þaö var Toni
meö fituna um munninn, sem
lauk fyrirbænunum.
Barka varö ofsareiö. Þaö voru
ormarnir, sem þar réöu úrslitum.
Hún lyfti hnefanum til þess aö
hrista hann i áttina til þeirra, en
gleymdi aö hún stóö á fötu á
hvolfi, uppi á kassa, og hálfhékk á
dyraumbúnaöinum. Aöur en hún
gæti komiö upp einu skamm-
aryröi, var eins og allur
heimurinn hryndi undan henni.
Fatan þaut út i loftiö, hún sjálf
rak. upp öskur og rak hökuna i
dyralistann og datt siöan kylliflöt
á gólfiö i ganginum, rétt eins og
Kanekalon er mjög hárlegt og eðlilegt
gerviefni, sem aldrei þarfnast hárliðunar. Þér
getið valiö um 18-20 klippingar og gerðir. Með
opnum bötrft eða heilum botni. Með hársverði
eða eingöngu opinn botn. Þyngd aöeins 36
grömm. Bjóöum einnig ekta hárkollur,
handunnar og vélunnar. hártoppa, ekta hár,
frá 15-70 sm. Mismunandi botnar.
Hárkollutöskur (stativ fylgir), einnig laus
stativ. Hárkollubursta. Peysufataflétt-
ur, grásprengdar og einlitar.
G.M. búðin
Laugavegi 8 — simi 24626
stigi heföi veriö sleginn undan
fótunum á henni.
Þar fundu þau hana, þar sem
hún lá hreyfingarlaus.
Þau sögöu krökkunum eitthvaö
i þá átt, aö Barka heföi falliö i
yfirliö, og skipuöu þeim i rúmiö.
En gallinn var bara sá, aö þetta
yfirliö Börku ætlaði aö veröa eitt-
hvaö lengra en yfirliöum er titt.
— Mér sýnist hún helzt vera
dauö, sagöi kennarinn viö konu
sina.
— Þú ættir aö hlaupa og segja
prestinum frá þessu.
— Þaö getur nú veriö gott og
blessaö, en hvaö á ég aö segja viö
hann? Nú segja allir, aö viö
höfum drepiö hana, af þvi aö hún
hafi átt þátt I þvi, aö viö fengum
sviniö . . . .þú veizt alveg,
hvernig fólk er.
Konan tapaöi sér alveg og stakk
upp á þvi,*aö þau flýöu land eöa
kveiktu ikofanum, og fleiri snjall-
ræöi kom hún meö. Kennarinn
skeytti þessu engu, heldur tók
hann pokann, sem sviniö haföi
veriö I, tróö Börku i hann, skellti
honum á öxl sér og lagöi af staö.
— Hvert ertu aö fara, elskan
min? Æ, elsku góöi, nú veröurðu
tekinn fastur og ég fæ aldrei aö
sjá þig framar. Hún vaföi
örmunum um hálsinn á honum.
— Ég verö kominn eftir and-
artak, huggaöi hann hana. —
Opnaöu bara ekki fyrir neinum.
Og svo hvarf hann út I myrkrið.
Hann var ekki alveg viss um,
hvernig hann ætti aö losna viö
Börku. Honum datt i hug aö stifa
hana af viö brunninn, en þá kom
Buress slagandi út úr knæpunni
og haföi næstum rekizt á hann.
Honum datt lika i hug aö fara
meö hana upp i kirkjuturninn, þvi
aö þegar hún fyndist þar, mundu
menn halda, að hún heföi veriö aö
leita þar að dúfnaeggjum, eins og
hún var vön, og svo fengiö högg I
hausinn af'klukkunni Hann var
einmitt lagöur af staö til kirkj-
unnar, þegar honum datt Kubat i
hug.
Ef smáskildingur væri i boöi,
mundi Kubat leita aö einni fló i
stórum hveitiakri. Kvöld eftir
kvöld var hann vanur aö fara út I
hlööuna sina, til þess aö aðgæta,
hvort ekki væri einhver aö stela
korninu hans, en svo gat honum
allt I einu dottiö i hug, aö einhver
gæti veriö aö stela úr kofanum
hans, og þaut svo þangaö aftur.
Eftir öll þessi hlaup aö næturlagi,
var hann svo vanur aö sofa allan
daginn. Hann sagöist spara meö
þessu, þvi aö þáö borgaöi sig alls
ekki aö vera vakandi allan
daginn, þegar allt væri jafndýrt
og þaö var.
Kennarinn beiö eftir þvi
aö Kubat færi úr hlööunni og inn i
kofann sinn. Hanfi setti Börku úpp
viö kornsátu og stifaöi hana af
meö skóflu, svo aö hún dytti ekki,
og þaut siöan heim i snarkasti.
Kubat var á varöbergi inni I
kofanum sinum. Eftir svo sem
hálftima greip hann þessi venju-
lega hræösla um korniö sitt og
hanh þaut út i hlööu. Og hvaö
haldiö þiö? Haldiö þiö ekki, aö
hann hafi gripið þjófinn
glóðvolgan, meö skóflu i hendi, aö
stela frá fátæka manninum?
Kubat greip i þústina sina og
lamdi þjófinn. Bang,/ban£.
Þjófurinn féll kylliflatur til
jaröar.
— Hreiföu þig ekki kall minn.
Kubat geröi sér ekki ljóst fyrr en
hann var búinn aö kveikja á
eldspýtu, aö þjófurinn var
kvei^Ryns en ekki karlkyns, og aö
þetta var meira aö segja hún
Barka, ráöskona prestsins.
— Hvað ert þú hér aö vilja,
kvenmaöur.
Barka gaf ekkert hljóö frá sér.
— Hæ, vaknaöu. Hann tók aö
hrista hana. — Ég hef þó
ekki . . . .?
Æ, guö minn góöur, Barka.
Barka gaf enn ekki neitt hljóö
frá sér.
Nú sátu þau þarna i hlöðunni og
horföu hvort á annað, nema hvaö
Barka sá alls ekki Kubat. Hann
var I standandi vandræöum.
Hvaö gat hann gert við hana?
Hún mundi finnast þarna og fólk
mundisegja, aö hann hefði drepiö
hana af einfómum kvikindishætti.
Maöur veit, hvernig fólk hugsar.
Hvaö átti hann aö gera viö hana?
Af öllum þeim hugdettum, sem
brutust um I heila hans, fannst
honum ein girnilegust. Hann
minntist þess, aö kennarinn læsti
aldrei dyrunum hjá sér, og þvi
gæti hann borið Börku inn i
skólann og sett hana á einn
skólabekkinn. Kennarinn yröi
hissa þegar hann sæi, aö
nemendum hans haföi f jölgað um
einn.
Aftur var Barka komin I poka
og enn var hún borin úti myrkriö.
En einmitt þegar Kubat kom inni
kastaniutrjágöngin aö
dýragaröinum, rakst hann
næstum á mann, sem þaöan var
aö koma./Sá haföi einnig poka á
bakinu. Þegar hann kom auga á
Kubat, rak hann upp öskur, lét
pokann sinn detta og hvarf út I
myrkriö, og sama geröi Kubat.
Og nú voru þeir báðir i felum,
sinn bak við hvort kastaniutréö,
og hvorugur sá hinn i myrkrinu,
en milli þeirra voru tveir pokar i
stignum. Þeir biöu báöir til þess
aö sjá, hverju fram yndi.
Þeir biöu og biöu, þangaö til
annar þeirra — Kubat — herti upp
hugann og ákvaö aö láta slag
standa. Hann þaut fram, hrifsaöi
Framhald. á bls. 38.
■46. TBL. VIKAN 35