Vikan - 16.11.1972, Blaðsíða 18

•í'fftftl
Móðurafinn sinnti mörgum
trúnaðarstörfum I sókninni.
"Þessi
Eríander
virðist
hafa
komizt
vel áfram
í Svíþjóð"
vinnusamur hann var. Að sjálf-
sögðu var það fyrst og fremst
kennarastarfið, sem hann
stundaði af mikilli alúð og alvöru
og tók auðvitað mestan tlma
hans. Aðrir hafa borið á hann lof
og sagt frá góðum námsárangri
hjá nemendum hans. Sérstaklega
þótti hann góður reikningskenn-
ari, eða eins ' og nú er sagt,
slærðiræðikennari Þaó hclir
verið gefin út bók um Ranseter og
þar er sagt aö nemendur fööur
mins hafi getaö gengið beint upp i
kennaraskóla, án þess að fá
annan undirbúning. Ég man vel
hve feginn hann varð, þegar
kennslubók í sögu eftir Carl
Grimberg kom út, það létti svo
kennsluna og var vottur i fram-
faraátt.
Hann var frumkvöðull að
raflýsingu i sókninni.
. Faöir minn var alltaf önnum
kafinn, nema hálftima eftir mat.
Þá lagði hann sig og þá var okkur
bannað að hafa hátt. þaö hefðu
verið helgispjöll að vekja hann.
Faðir minn var ákaflega hand-
laginn. Hann var vanur aö segja
að sá maður, sem ekki kynni að
nota hendur sinar, væri aðeins
Alma, móðir Erlanders, var
hæglát kona og mjög greind.
Föðurafinn hét Anders Erlands-
son og var smiður viö Ackkers-
verksmiöjuna.
Faðirinn Erik Gustaf tók sér
nafnið Erlander, þegar hann fór I
kcnnaraskóla.
hálfur maður. Vatnsleiðslu og
simalagnir lögöum við sjálfir. Við
smiðuðum lika öll húsgögnin
nema pianóiö. Faðir minn gekk i
félag við mág sinn um litla
trésmiðaverksmiðju I Ranseter.
Honum þótti gaman aö stússa við
þetta, en haföi lika töluveröar
fjárhagsáhyggjur af þessu
•verkstæöi.
Lundby trésmiðaverkstæðið tók
með .timanum allar stundir og
krafta föður mins og margt. sem
þ£ var framkvæmt var heilla-
vænlegt fyrir sóknina. Litla
stiflan. sem sést frá þjóöveginum
við y>i ^oi i Ranseter, var byggð
1911, lil aö fá vatn i litið orkuver.
Þetta orkuver leysti af hólmi
gamlan oliumótor, sem verk-
smiöjan hafði áður. Fyrst var sett
upp túrbina og riðstraumsrafall,
20hestafla. Ég man hve undrandi
ég varð, þegar faðir minn sýndi
mér þessa litlu túrbinu og sagði
mér að hún væri eins sterk og
tuttugu hestar. Þetta varð mesta
þarfaþing fyrir almenning, þvi aö
straumurinn, sem aígangs varö,
var nægilega mikill til að rafiýsa
sóknina. Þaö varð nokkuð vanda-
mál að tryggja sér nægilegt
vatn en laóir minn og magur
hans geröu. litla stiflu viö Skall-
tjern, sjö kilómetra leið frá Ran-
seter. Það þurfti að loka stiflunni
á laugardagskvöldum og opna
hana aftur á mánudagsmorgnum,
en faðir minn tók þetta að sér, þvi
að hann hafði yndi af að ganga
um skóginn. Hann hafði yfirleitt
yndi af útivist og sérstakt dálæti
af silungsveiðum.
Einn af starfsmönnum verk-
smiðjunnar, Axel Olson, var
einlægur ungsósialisti og mikill
áróöursmaður. Janne bróðir
minn, sem liká vann viö verk-
smiðjuna, var ákaflega hrifinn af
þessari hreyfingu, en heima hjá
okkur var litið á allt slikt með
tortryggni.........