Vikan - 16.11.1972, Blaðsíða 17

Amma Tage Erlanders er sögö
æltuö frá finnskum inn-
flytjendum.
þessari gagnrýni, svo álit mitt á
hyggindum fulloröna fóiksins
haffti beftift alvarlegan hnekki.
Eitt atvik frá æskuárunum man
ég vel, þaft er reyndar stjórn-
málalegs eftlis, en þaö lýsir vel
andanum á heimili okkar.
Faöir minn var mjög strangur
en hann beitti ekki aga, þess
þurfti ekki meft. Ef faftir. minn
haffti sagt fýrir um eitthvaö, þá
var þaft gert umyrftalaust. Orft
hans voru lög, jafnvel gagnvart
móftur minni, sem aldrei hreyföi
mótmælum.
Dag nokkurn, þegar faftir minn
var aft heiman, lét móftir min
taka niftur fánann af mæninum. t
vinstra horni aö ofan á fánanum,
var annar minni fáni, sambands-
merkift, sem átti aö tákna sam-
band Svfþjóftar og Noregs. Þaft
samband var rofift áriö 1905 og nú
tók móftir min þetta merki i
burtu, upp á sitt eindæmi. Mér
fannst hún eyftileggja fánann og
skelfing min var voftaleg. Hvers-
vegna varft ég svona skefldur?
Ekki beinlinis vegna þess, aft mér
fannst hún skemma fánann
heldur vegna þess aft hún geröi
þaft án þess aft hafa fengiö skipun
um þaft frá föftur mlnum. Hvaft
myndi ske, þegar hann kæmi
heim og yrfti var vift þetta tiltæki
hennar? Faftir minn koni heim og
sagöi: „Jæja, þetta var gott.
Fáninn er miklu fallegri svona.”
Þetta var alveg furftulegt atvik.
Mammá haffti gert þetta aft
honum forspurftum og fengift
jafnvel hól fyrir.
Eins og ég hefi áftur sagt, var
faftir minn mjög strangur upp-
alandi. Hann hélt þvi fram, aft
heimilisfaftir ætti einn aö ráfta, en
þaft sem er rikast i minningum
minum um hann, er hve ótrúlega
►
Faftir Tage Erlanders var kennari og 'organleikari, en fékkst lfka vift .
margbreytileg störf. A þessu gamla skólaspjaldi sézt Tage lengst til vinstri.
þaft svo aftur aö verkum, aft ég
var tregur til aft fara i háttinn,
alveg fram á skólaaldur.
Enn eitt atvik frá æsku minni
get ég meft öryggi dagsett,
skemmtilegt atvik, sem hægt er
aft heimfæra upp á misrétti
kynjanna. Þegar ég var rúmlega
þriggja ára, var Dagmar systir
min skirft. Þaft sem ég man bezt,
var aft hún var meft mjög fallegan
borfta á kjólnum. Ég haffti aldrei
séft neitt svo fallegt. Ég spurfti,
hvort ég heföi haft svona borftá,
þegar ég var skiröur. Svarift var:
„Auftvitaft ekki. Þú ert stráku,
hún er telpa.” Þetta geröi mér
ljóst, aö telpur væru miklu fin-
legri en drengir og þaö álit hefi ég
haft aö mestu leyti fram á þennan
dag.
Annaft atvik man ég frá þessum
skirnardegi systur minnar og þaft
var, aft á meftan á þessarri hátift-
legu athöfn stóft, laumaftist ég út
til minnar uppáhaldsiftju, nefni-
lega aft grafa i mölina á
hlaftinu. Vift bjuggum svo nálægt
kirkjunni 1 Ranseter og þá var
þetta fjölmenn sókn, svo þaft leiö
varla nokkur sunnudagur án þess
aft einhver væri jarftaftur þarna i
kirkjugarftinum. Stundur voru
jafnvel tvær jarftarfarir á sunnu-
dögum. Þetta voru miklir
atburftir i augum okkar barn-
anna. Þaft haffti enginn fundift aft
þvi vift mig, aft ég léki mér vift aft
grafa 1 mölinni, fyrr en þennan
skfrnardag.Einn af gestunum var
mjög hneykslaftur yfir þvl aft
foreldrar minir skyldu lifta mér
þetta ókristilega athæfi. En
foreldrar minir skiptu sér ekki af
bessi máfta ljósmynd er af Erlandershjónunum og þrem börnum
þeirra. Tage situr I kjöltu ölmu móftur sinnar, svo er Anna, sem íézt
fyrir skömmu, Erik Gustaf og Janne, sem dó ungur.
æddi inn i trjágarftinn okkar, þar námunda hvor vift annan. Þaft
sem ég var aft leik. Anna systir getur veriö, aft þetta atvik hafi
min segir. aft tarfurinn hafi farift ' truflaft næturró mina I mörg ár.
inn á annan stlg I garftinum, en Eg fékk oft martröö og þá var ég
þann sem ég var aft staulast ufn, alltaf á undan óftum törfum.
en viö höfum ábyggilega verift i Hræftslan vift þessa drauma gerfti