Vikan - 21.12.1972, Side 19

FRAMHALDSSAGA EFTIR
DOROTHY DANIELS
4. HLUTI
Röddin bilaði og hann
rak upp eymdaróp um
leið og hann faðmaði
mig að sér og hélt mér
fastri, svo að kinnarnar
á okkur snertust. Þá
fann ég vætu á minni
kinn og ég vissi, að hann
var farinn að
tárfella.......
verið lesnar mörgum sinnum. Svo
var marmara-arinn, sem logaði
glatt i, og uppi yfir honum var
stór mynd af manninum, sem ég
vissi að sat þarna i stólnum. Svo
voru tvær aðrar myndir, sitt
hvorum megin viö myndina af
föður minum. önnur .af konu, sem
var vafalaust móðir min. Og vist
var ég alveg merkilega lik henni.
Hin var af rosknum manni, sem
var sviplikur föður minum.
Hr. Devois gekk með mig fram
fyrir stólinn og hélt ljósinu upp að
andlitinu á mér. Það var oliu-
lampi á stóra útskorna borðinu og
auk þess voru þarna vegglampar,
sem báru birtu.
Hr. Devois sagði: - Burgess
rlkisstjóri, þessi unga stúlka'
segist vera dóttir yðar, og það
liggur við, að ég trúi þvi.
Faðir minn stóð hægt upp, gekk
kring um borðið og I áttina til
min. Hann var hærri en hr.
Devois, og vel þrekinn en þó ekki
neitt feitur. Seinna komst ég að
þvi, að hann hafði til skamms
tima tekið mikinn þátt i Iþróttum.
Hárið á honum var snemma orðið
grátt og það ásamt börtunum
gerði svipinn á honúm tigulegan.
Augun voru lika ghá og virtust
stafa frá sér hlýju, enda þótt þau
gætu orðið hörð, éf* þvi var að
skipta.
Hann gekk fast að mér. Hann
rétti út aðra höndina og snerti
andlitið á mér, ekki til þess aö
klappa mér heldur til þess að
snúa höfðinu á mér ofurlitið, svo
að hann gæti skoðað mig betur.
- Hvar fannstu hana? spuröi
hann hörkulega.
- Hún var að koma gangandi að
húsinu, og ég er hræddur um, aö
ég hafi hrætt hana.
- Þakka þér fyrir að koma með
hana hingað, sagði hann. - Nú
máttu fara. Og Lance ....
- Já, herra.
- Farðu um þessar dyr.Faðir
minn benti á dyr beint andspænis
dyrunum, sem við höfðum komið
inn um. - Eða þarf ég kannski að
taka það fram?
- Varla, herra. Ég botnaði ekki
almennilega I þessu, en eins og
endranær lét hr. Devois sér
hvergi bregða, þvi að hann
hneigöi sig ofurlitiö fyrir mér, tók
hönd mina og kyssti á hana. Hefði
öðruvisi staðið á, hefði ég oröið
óróleg, þvi að þetta var i fyrsta
skipti, sem ég varö fyrir sliku, en
nú var ég bara of taugaóstyrk til
þess að láta mér bregða við
manni, sem vissi sjálfur vel af
aðdráttarafli sinu á veika kynið.
Og þvi var ekki að neita, að þetta
aðdráttarafl hafði hann.
Þegar hann var farinn út, greip
faðir minn um axlir mér og hélt
áfram aö skoöa mig.
- Hvaöan kemur þú?
- Frá New York, svaraöi ég. -
Ég hef átt þar heima hjá henni....
Ég snarþagnaði.
Haltu áfram, sagði hann
rólega.
- Konunni, sem ég kallaði
mömmu mina.
- Hvað heitir hún?
- Ellen Randell. Hún er mjög
elskuleg kona.
- Sleppum þvi, Hvað fékk þig til
aö koma hingað I dag?
- Ég vissi ekki fyrr en I morgun,
að rétta nafnið mitt var Jane
Burgess.
- Það skulum við tala um
seinna. Hann tók böggulinn, sem
ég hélt enn á, og lagði hann á
boröið. Svo leiddi hann mig að
myndinni af konunni, sem ég átti
enn eítir að sjá - hinni raun-
verulegu móður minni. Hann
benti á myndina og sagði: - Þetta
er móðir þin.
Hann þurfti ekki að segja mér
það. Það lá alveg I augum uppi en
ég stóð við hliðina á myndinni og
hann hopaði hægt á hæl og horfði
á myndina af móður minni og
siöan á mig.
Þegar hann hafði horft nægju
sina, kinkaði hann hægt kolli og
gekk siban til min. - Það er ekki
um að villast. Þú ert dóttir min.
Ó, Jane lifandi hraust og falleg!
Og komin heim. Loksins komin
heim.
Röddin bilaði og hann rak upp
eymdaróp um leið og hann
faömaði mig að sér og hélt mér
fastri, svo að kinnarnar á okkur
snertust. Þá fann ég vætu á minni
kinn og ég vissi, að hann var
farinn að tárfella. Faðir minn að
gráta af gleöi, afþvi að ég var
komin heim! Ég varð svo hrærð,
að þessi tregða min að fara heim,
hvarf alveg, þvi að ég vissi, að hr.
Devois hafði sagt satt þegar
hann sagði, að þau heföu syrgt
mig.
Eftir stundarkorn sleppti hann
mér. - Ég ætti að skammast min
að fara svona að gráta. Ég,
fulloröinn maðurinn, að fara að
gráta. En ég skammast min bara
ekkert fyrir það, Jane sann-
arlega ekki. Hann þerraði augun
með vasaklút og snýtti sér.
Ég sagði: - Böggullinn, sem ég
kom með á að innihalda sönnun
þess, að ég sé dóttir þin.
- Við opnum hann ekki fyrr en
hún mamiha þin er búin að sjá
þig. Ég tók þér sannanalaust og
ég er sannfærður um, að hún
gerir slikt hið sama.
- Þakka yður fyrir, herra,
sagði ég þakklát. Ég þóttist þess
fullviss, af móttökunum og
tárunum, sem^hann hafði fellt, aö
hann mundi ekki láta refsa Ellen
Randell.
- Ég vona, Jane, að þú viljir
kalla mig pabba. Það gerðirðu
foröum þegar þú sazt á hnénu á
mér.
Ég brosti. - Þú hefur verið svo
góður, að það ætti ekki að verða
erfitt. En fyrst vil ég hitta konuna
þina og sjá, hvort hún vill kannast
við mig.
- Ég skal ná i hana strax, sagði
hann og var eins spenntur og
smástrákur. En ég vara þig við
þvi, að hún gæti slept sér. Þú sást,
hvernig ég var.
5. kafli.
Hann tók mig við hönd sér og
leiddi mig bak við skerm, en að
baki honum var enn ein hurð.
Hann opnaði hana og við komum I
litinn gang, en upp úr honum lá
stigi. Hann kallaði: - Nora!
Komdu fljótt! Fljótt, elskan!
Rétt strax kom móðir min niöur
stigann, róleg i fasi. Hún virtist
vera vön svona köllum frá föður
minum og hitt var lika auðséð, að
frú Voorn hafði haldið loforð sitt
viö hr. Devois að segja ekki til
min, þvi að þegar. hún sá mig, og
það i þessari daufu birtu, stanzaði
hún snöggt og grönn höndin greip
fyrir kverkar henni og hún rak
upp ofurlitiö undrunaróp. Hún
var steinhissa og hreyfði sig
ekkert allra fyrst.
Framhald á bls. 40.
51. TBL. VIKAN 19