Vikan - 21.12.1972, Qupperneq 42

16ÁRA
<^eöa um þaö bil
Nú á dögum er fólk sem óðast að
endurskoða afstöðu sina til kynferðis-
mála. Þess vegna er brýn þörf á hlut- *
lausu og fræðandi riti um þessi mál.
Bókin ,,16 ára — eða um það bil” eftir
Lizzie Bundgaard er skrifuð fyrir
unga fólkið og foreldra þess. Hún er
tilraun til þess að fá þessar tvær kyn-
slóðir til að ræða kynferðis-
vandamálin á nýjan hátt. Unglingar-
nir sitja uppi með ótal spurningar,
sem þeir þora ekki að láta i ljós. Hér
fá þeir svar við öllu.

Hlutlaus og
fræðandi bók um
kynferðismál
þeim höfðu höggvið merkið i
búta með öxum sínum. Róm-
verjarnir höfðu þá ráðizt á þá.
en þeir höfðu varizt vel og
clrepið tvo hermannanna og
sært þann þriðja. Drengirnir
höfðu verið ofuriiði bornir,
teknir höndum og færðir á
brott.
Fyrst á eftir hafði Jasódad
verið frá sér af örvingian og
sjálfsásökunum. Margir höfðu
orðið til að ráðleggja honum,
en fæst af því var neitt af viti.
Eitt voru þó allir sammála um:
hann þurfti peninga, peninga
til að múta. Hann hafði því
íarið til Esra og seit allt sem
hann átti: kindurnar sínar.
Eftir á hafði honum skilizt
að allir lögfræðingarnir, sem
tekið höfðu við peningum hans
og gefið honum loforð, höfðu
raunar aldrei látið sér detta í
hug að gera neitt fyrir hann,
og kannski ekki einu sinni
nokkurn tíma látið sér til hug-
ar koma að það væri hægt. En
meðan á þessu stóð hafði hann
verið of örvinglaður til að
hugsa út í það.
Drengirnir voru sekir lögum
samkvæmt, Rómverjarnir hefðu
sér að vandræðalausu getað
drepið þá þegar við gröf Rak-
elar. Öll þessi hræsnisfullu
réttarhöld, hverra úrslit fyr-
irfram voru ákveðin, voru að-
eins hugsuð sem viðvörun Það
eina sem hægt var að gera var
að fara að Grátmúrnum og
biðja Guð um vægð það er
að segja að drengirnir fengju
skjótan dauðdaga. En ekki einu
sinni sú bæn hafði verið heyrð.
Þessar minningar höfðu kom-
ið Jasódad til að efast um allt.
Hann hafði ailtaf verið sann-
trúaður Gyðingur; trú feðr-
anna átti sér i honum djúpar
rætur, En jafnvel bænin. sem
hann hafði beðið um hinztu
vægðina fyrir son sinn, hún
hafði ekki verið heyrð
Var Guð þá miskunnarlaus
með öllu? Var enginn Guð til?
Og væri hann ekki til, var þá
ekkert líf eftir þetta? Ef svo
var, þýddi það að Natan hafði
ekki safnazt til feðra sinna,
heldur var aðeins eitthvað sem
var dáið og lá og rotnaði.
Þarna í kyrrðinni með stjörn-
unum í órafjarlægð og i sval-
andi næturgolu var auðvelt að
ala með sér hugsanir sem þess-
ar, að líta á fólk sömu augum
og fé, þýðingarlausar verur
sem fæddust aðeins til að
deyja.
Hver dagurinn !eið af öðr-
um, og nú var enn einu sinni
kominn vetur; fimmti veturinn
sem hann gætti fjár Esra.
Hjörðin hafði vetrarbeit svo
nærri Betlehem að liægt vai að
gefa henni úr h'.öðum Esra.
sem voru allar fullar, og það
kom sér vel ef hantt gerði
snjóalög um lengri tima.
Jasódad var ekki ánægður
með að vera svo nálægt þess-
ari litlu borg — það þýddi að
hann gat oft brugðið sé heim
til sin. Allir vissu hvar hann
beitti fénu, svo að það hefði
valdið skvaldri ef hann helði
látið líða langt á inilli heim-
sókna.
Einn daginn, þegar hvað kald-
ast var, hafði hann komiö
heim. Sú heimsókn hafði orðið
heldur dapurleg.
Það var honum sjálfum að
kenna. Einhvers konar fjand-
skapur hafði komið upp milli
hans og konu hans. Hún hafði.
eins og skynsamlegast va, bit-
ið af sér sorgina. og var hon-
um ómeðvitað gröm fyir að
42 VIKAN 51. TBL.