Vikan - 06.09.1973, Blaðsíða 47

veriö aö kalla á hjálp, sagði hún
mynduglega, til að taka af skarið.
— Þú sérö afturgöngur um
miöjan dag, en ef þú ert eitthvað
óróleg, þá getur þú bara hringt til
frú Söderberg, til að athuga
málið.
Ungfrú Ingeborg gekk hikandi
fram í anddyrið. — En ef hún
skildi nú ekki svara?
— Þá veröum við liklega að
ganga þangað yfir og sjá hvort
allt er meö felldu.
— Já, auövitað, sagði ungfrú
Ingeborg dauflega og gekk fram
til að hringja.
Einni minútu siöar kom hún
aftur inn til systur sinnar.
— En hvernig gátum við gleymt
þvi, Louise, að I dag er áttundi
júni! sagöi hún glaðlega. — Það
er afmælisdagur frú Söderberg.
Systir hennar kemur i dag. Það
hlýtur aö hafa veriö hún, sem ég
sá, i svörtum siðbuxum. Ljós-
blikið hefir auðvitað verið al
stóra demantshringnum hennar
frú Söderberg. Ég gat auðvitað
hringt, en þú veizt það Louise, að
frú Söderberg vill vera ein með
systur sinni þennan dag.
Ungfrú Ingeborg stóð alveg á
öndinni i ákafa sinum til að út-
skýra málið.
— Já, já, Ingeborg, sagði ung-
frú Louise róandi, áttunda júni
kemur ungfrú Malmström alltaf
klukkan tiu. Klukkan er nú all-
nokkuð meira en tiu núna. Ef eitt-
hvað hefir skeð, þá kemur ungfrú
Malmström hingaö, til að segja
okkur það. Viö þurfum ekki aö
hringja.
Ungfrúrnar voru nú rólegar,
þegar þær voru búnar aö taka
þessa ákvöröun.
Þannig atvikaðist þetta um
morgunin og þegar Cilla kom, ó-
velkomin eins og hún var, voru
þær búnar að afgreiða málið frá
sinni hlið, og þaö var eins og
Staffan Jernberg sagði, þær vildu
alls ekki breyta skoðun sinni.
Staffan Jernberg hringdi texta
sina til Stokkhólms, gleypti i sig
einhvern bita á kaffiteriunni og
fór svo meö Onnu Lisu til hússins,
þar sem einkennilegi maöurinn
bjó. Þetta var gamall maður, sem
bjó til stórar styttur úr tré af elg-
dýrum, með vélsög.
Þessi kofi var mjög afskekktur,
það var aö minnsta kosti tveggja
„milna leiö til næsta sima, svo
Anna Lisa varð að láta bllinn
blða, til aö geta ekið til Vesteras,
þegar hún var búin að taka
myndirnar og hún lofaði að senda
leigubilinn til baka eftir Staffan,
ekki seinna en eftir klukkutima.
Karlinum fannst ekkert liggja á,
hann hafði mikið að segja og var
búinn að taka fram flösku af
heimabruggi, til að gæða Staffan
á, þegar kerlingin með mynda-
vélarnar væri farin.
En Staffan sat eins og á nálum.
öróleikinn nagaöi hann, þótt hann
reyndi að telja sjálfum sér trú um
að hann væri ekki betri en tauga-
veikluð kerling. Unga stúlkan
hafði nefnilega verið óttaslegin i
raun og veru, það var engin upp-
gerð. Það var lika ljóst að hún var
ekki neinn asni.
Hann fékk önnu Lisu miðann
með sfmanúmeri hjá systur Cillu
og sagði: — Vertu nú svo elsku-
leg aö hringja i þetta númer,
strax þegar þú kemur til
Vesteras. Segðu bara, að ég komi
innan skamms, svo fljótt sem
mér er mögulegt.
Það heyrðu engir, aðrir en Cilla
og Isaksson, þegar eldhúshurðin
skall i lás. Isaksson tók lykilinn af
króknum við dyrnar og stakk
honum i vasann.
Cilla var of hrædd til að segja
nokkuð. Hún sat sem steinrunnin,
meðan hann var að læsa, bæði
þvottahúsinu og aðaldyrunum.
Hún þekkti varla sjálf rödd sina,
þegar hún sagði:
— Hvar er frú Söderberg? Þér
hljótið að vita það!
Isaksson var að draga rimla-
tjöldin fyrir alla glugga, svo nú
var orðið dimmt inni. — Hún er I
skýli garðyrkjumannsins, læst
inni til öryggis.
— Er hún... meidd?
— Ef svo er, þá er þaö henni
sjálfri að kenna. Þaö var hún,
sem gerði uppsteit i morgun. Ég
var um það bil að fara, þegar hún
fór að gera mér erfitt fyrir.
Cilla hrópaði i æði:
— Hafið þér myrt hana?
Hann starði fram fyrir sig og
andlitið var alveg sviplaust:
— Það sem skeði, var henni
sjálfri að kenna, sagði hann
þrjózkulega.
— En hversvegna? sagði Cilla,
eiginlega frekar við sjálfa sig. —
Hún var svo elskuleg sál og
engum til ama. Hún hefði aldrei
viljandi gert nokkrum manni
mein. Hvað hafði hún gert yöur?
— Hún þekkti mig, sagði Harald
Isaksson snöggt.
Frh. i næsta blaöi.
PRENTIlll
36. TBL. VIKAN 47