Vikan - 25.10.1973, Qupperneq 18

Útlit Charlotte var I samræmi
víö hugsanir hennar. Þótt hún
heföi stööugt veriö aö leita aö ein-
hverju liku i fari Abels, sem gæti
tyllt stoöum undir þann mögu-
leika, aö Abel væri sonur Jesses,
allan timánn siöan hann fékk æöiö
fyrir nokkrum mánuöum, þá varö
henni næstum ofraun, aö fá þaö
svona framan I sig. Þvi aö nú var
hún ekki i nokkrum vafa lengur.
Þeir voru aö visu ekki likir i útliti,
en þaö var greinilegt, að margt
var likt meö þeim, eins og þetta,
aö læöast út úr húsinu, þar sem
þægindin voru allsráöandi, til aö
flakka um skuggahverfin. Þetta
hlaut aö vera i blóðinu. Þetta
geröi Jesse og þaö var greinilegt,
aö drengurinn haföi þessa sömu
áráttu.
— Jæja, herra Constam, hvaö
eigum viö að gera I málinu?
spuröi hún og rödd hennar var
hrjúf. — Það er ljóst aö framferði
drengsins er I mörgu likt...
Hún þagnaöi, og leit a William.
— William, þú mátt fara. Við
læsum sjálf húsinu.
William skokkaði ólundarlega
út.
Svo hélt Charlotte áfram, meö
sömu hrjúfu röddinni. — Jæja,
herra minn?
Jesse leit á hana og lyfti
brúnum. — Láttu drenginn fara i
rúmiö og slepptu stúlkunni óg svo
skulum viö bara gleyma þessum'
atburðum. Charlotte.
— Gleyma? Hvernig ætti ég aö
gleyma svo... svo.. mikilli and-
styggð, eins og hefir duniö yfir
mig, siöan þú tróöst þessum götu-
strák upp á mig?
— Látiö mig ekki fara! Sendiö
mig ekki i burtu! Rödd Abels var
angistarfull og hás og Jesse virti
,hana fyrir sér.
— Er þetta svona áriöandi fyrir
þig, drengur minn? Þykir þér
kannski vænt um okkur?
— Mig langar svo til aö læra,
sagöi ->Abel einfaldlega. — Mig
langar svo til að lesa bækur.
Þaö var löng þögn, svo sagöi
Jesse bliölega: — Þú ert góröur
drengur, Abel, það er mér ljóst.
Ég vil lika vera heiöarlegur
gagnvart þér, á allan hátt.
— Jæja, herra minn?
sagöi Charlotte aftur og rödd
hennar var kuldaleg. — Hvaö ætl-
aröu. að gera?
— Ég ætla að gera, þaö sem ég
haföi hugsaö mér I upphafi, en ég
ætla ab hraða þvi, sagbi Jesse. —
Þú kemur með mér til vöru-
hússins, Abel. Ég skal sjá til þess,
aö þú fáir allar þær bækur, sem
hugur þinn girnist og þú skalt fá
nægan tima til aö lesa þær, en þú
átt lika aö vinna hjá mér og þú
getur sofiö bak viði afgreiöslu-
boröiö, eins. og nemarnir hafa
ge^t.
— Nei! sagöi Charlotte, án þess
aö hugsa og Jesse horföi undrandi
á hana.
— Hvers vegna ekki, ef ég
mætti spyrja, Madame? Er þaö
ekki bezta lausnin?
Hún hristi höfuðið. Hvernig átti
hún aö skýra fyrir honum þær til-
finningar, sem höföu gripiö hana,
þegar Jesse haföi talað. Hvernig
átti hún að skýra fyrir honum, aö
hún sæi þá i anda, út af fyrir sig i
vöruhúsinu, Jesse og þennan
dreng, hliö viö hlið allan daginn,
án þess aö hún gæti fylgzt meö
geröum þeirra. Þeir yrðu sam-
rýmdir, eins og faðir og sonur, og
hún yröi utangarös...
— Jæja, hvað viltu þá að ég
geri, Madame? Jesse var aö
missa þolinmæöina. — Þú hefur
ekki ennþá sagt, hvaö þú vilt aö
ég geri. Aöeins það sem þú vilt að
ég geri ekki.
Hún beit á vörina, svo sagöi
hún hægt: — Hann þarf mikla
umönnun og eftirlit, ef hann á aö
losna viö áhrif sins fyrra
uppeldis. Ég er þaö sanngjörn
manneskja, þrátt fyrir and-
styggilega framkomu þina gagn-
vart mér, til að óska þessum
dreng alls hins bezta, þvi máttu
trúa.
— ÞaÖ ætti ab senda hann i
burtu, á einhverja stofnun, þar
sem hann getur fengið bæöi
menntun og gott uppeldi, til aö
hann hafi möguleika á þvi að
veröa nýtur maöur. Séra Spencer
er i sambandi viö skóla i Isling-
ton, kristilega stofnun, þar sem
drengir eru teknir i heimavist.
Hún gekk áleiöis að stiganum.
— Abel, sagöi hún, án þess að lita
á hann, — viö ræöum þetta betur
seinna. En nú er bezt aö þú komir
þér I rumið.
Hann leit upp, en hann haföi
næstum verið sofnaöur, þar sem
hann stóö, en svo var eins og hann
reyndi aö beita siöustu kröftum
sinum, til aö ganga upp stigann.
Hann hikaöi andartak.
Lil sagöi ofurblitt: — Góöa nótt,
Abel minn.
Hann srieri sér við, reyndi aö
framleiöa bros, en það varö
aðeins gretta, svo tautaði hann:
— Ég kem bráöum til þin, Lil...
Þau sáu aöeins aö varir hans
bæröust, en heyröu ekki neitt.
Og þá sneri Charlotte sér að Lil.
— Já, þá veröum við að athuga
þig, sagöi hún kuldalega.
Þau gengu þögul, hvert á eftir
ööru, eftir mjóum götunum, með-
fram Old Compton Street. Lil I
fararbroddi, þá Abel og Fitch rak
lestina.
Um stund gekk Abel þögull,
léttur 1 spori, eins og forðum, er
hann stundaði vasaþjófnaöinn.
En svo gat hann ekki stillt sig
lengur. — Hvert er feröinni
heitið? hvislaöi hann.
— St. Giles. Lil hraöaði göngu
sinni og hristi höfuöiö, þegar hann
ætlaöi aö spyrja 'frekar um
þennan stað.
Og svo nam hún skyndilega
staðar. Framundan var ekkert
annaö en þögult myrkriö.
— Jæja, y0r með þig, sagöi
Fitch lágt.
Hann fann sterklegar hendur
hans taka um sig, svo sveif hann I
loftinu og hafnaöi á f jórum fótum
i rakri mold. Svo heyrði hann aö
Lil lenti við hliö hans.
Dauft brak heyrðist og Abel
vissi, áð Fitch var lika kominn
yfir. Hann rétti út höndina og
fann þá fyrir kaldri járngirðingu
og þá vissi hann, aö þau voru
komin inn i St. Giles kirkju-
garöinn.
— Lil! hvislaöi hann ákafur, en
þagnaði snögglega, þvi að Fitch
sló hann utan undir.
— Þegiðu! tautaði hann og
lagði böggul, sem hann haföi
meðferðis, varlega á* jöröina,
áöur en hann gekk áfram nokkurn
spöl i myrkririu.
— Viljiö þiö ekki segja mér,
hvaö um er að vera? hvislaði
Abel.
— Hefúrðu aldrei heyrt talað
um likræningja, þorskurinn þinn?
Lil var greinilga.skemmt. — Mér
datt ekki annað I hug, en aö þig
váeri fariö aö ráma I það.
— Likræningja? Ég held ekki.
Nei, ég hefi ekki heyrt á þá
minnst. Það er eins gott, að þú
segir mér það, sagöi hann, frekar
óþýöur I máli.
— Þaö eru til menn, sem greiða
hátt verö fyrir nýleg lik. Þeir fá
reyndar þá, sem styttir erú um
hausinn,' en það er þeim ekki
nóg...
Hann kinkaöi kolli, fann aö
velgjan og viðbjóðurinn var aö ná
á honum tökum. Jú, hann vissi
svo sem, hvaö gert var viö lik
þeirra, sem hengdir voru. Þeim
var hreinlega ekið beint af
aftökustaðnum til læknanna, sem
framkvæmdu andstyggilegar
aögerðir á þeim...
— Já, þeim er þaö ekki nóg, svo
þeir greiða gott verö fyrir lik,
sem þeir fá meö ööru móti og án
þess aö þaö fari hátt. Fitch,
franski John og Barliman hafa
veriö likræningjar I tiu ár eöa
lengur, grafa upp nýlega dauða
menn og færa læknunum, sem
þurfa nauösynlega á likum aö
halda, vegna vinnu sinnar.
— Og þú aðstoðar þá? Hann
reyndi aö rýna framan I hana I
myrkrinu. — Er það til aö greiða
fyrir fæði ög húsnæöi, Lil, Abel
var skelfingu lostinn.
— Já, þvi ekki það, Abel? Vertu
ekki svona smásmugulegur.
Þetta er allt saman dautt hold,
bara kjöt.
En þá var Fitch kominn til
þeirra og þaö var mesta furða,
hve hljóölega hann gat hreyft' sig,
þegar tekiö var tillit til þess, hve
fyrirferöarmikiíl hann var. Abel
fann aö Fitch stakk þungri járn-.
reku i hönd hans og benti honpm
aö fylgja sér, Þeir gengu svó I
votu grasinu, lengra inn i
garöinn, þar sem glitti i ljóstýru.
Lil gekk hinum megin við Fitch
og hún var meö eitthvaö undir
sjalinu, eitthvaö, sem veriö haföi
I bögglinum.
— Vertu nú ekki aö nöldra,
þetta gengur allt vel, tautaöi
Fitch. — Það var mokaö ofan i
gröfina I dag, en moldin er blaut
og þung, vegna rigningarinnar.
Þú veröur aö taka á þvi sem til er,
- drengur minn, þvi aö ég vil ekki
vera hér I meira en einn til tvo
klukkutima.
Næsti klukkutimi var hrein
skelfing. 1 fyrstu var verkið ekki
svo erfitt: hann haföi mokaö af
kappi og fleygt moldinni frá sér
öörum megin. En i Wganum
kveiö hann fyrir þeirri stund,
þegar komiö yröi aö sjálfri
kistunni, kveiö fyrir þvi aö fást
viö innihald kistunnar..i.
Hann langaði til aö æpa og
hlaupa út i myrkrið, en Fitch var
rétt'hjá honum. Abel vissi, aö
hann myndi ekki ganga á bak
oröa sinna og segja Jesse frá
18 VIKAN 43. TBL.