Vikan - 25.10.1973, Qupperneq 33

lR
L?
FIMMTI
HLUTI.
Eftir
Marlys
Millhiser.
æöið þig aftur, og þá má búast
viö, að þú hverfir einn góðan
veöurdag, án þess að hugsa um
lifandi manneskjur, sem þú lætur
að baki. Nei, leggðu það ekki á
hann aftur, Laurel.
— Það skal aldrei ske aftur, ég
skal sjá til þess, sagði Laurel og
nú gat hún ekki stillt sig lengur,
hún brast i grát. Gat það hent
hana aftur, — að gleyma öllu og
labba i burtu?
— Jæja, vertu þá kyrr, þú mátt
grafa þig hérna min vegna, en ef
þú gerir syni minum illt, þá veit
' guð, að ég skal vefja þessu siöa
hári um hálsinn á þér og kyrkja
þig’
— Ég vil ekki gera neitt rangt,
Michael. — Mig langar til að bæta
fyrir allt....
En Michael var rokinn I burtu
og enginn heyrði vonlausan grát
hennar..
t næsta sinn, sem Laurel laum-
aðist út i nætursvalann, var i
miðri viku, svohún þurfti ekki að
óttast það, að rekast á Michael.
Tungliö brá mildri birtu yfir um-
þverfið og ekki einn einasti
skuggi var á hreyfingu. En
Laurel gat ekki notið kyrrðarinn-
ar. Hún hallaði sér upp að einni
súlunni á svölunum. A sllkum
augnablikum ætti maður að njóta
kyrröarinnar og minninganna.
Hve mörgum slikum augnablik-
um hafði hún gleymt?
Hún gekk svo niður þrepin, á
leið niður I garðinn. Nei, hún ætl-
aði ekki að reyna að ná sambandi
við foreldra slna, fyrr en hún væri
búin að komast að einhverju
fleira um sjálfa sig. Hún gat ekki
tekið meiri vonbrigðum nú. Hún
nam staðar viö stóra körfu með
petúníum og andaði að sér ilmi
þeirra. Þegar ég fæ minnið aftur,
vona ég að það verði á svona frið-
sælu augnabliki. Hún hraðaði
göngu sinni. Eitt af vandamálum
þessa minnistaps, var, aö hún
mundi núverandi vandræði sin
svo vel.
Beint fyrir framan hana, undir
glugganum á vinnustofu Pauls, sá
hún skugga á hreyfingu. Aðeins
eifin skugga, Allt annað var kyrrt.
Hún nam staðar og sá skuggann
stækka og verða æ ógnarlegri,
eins og stóran arm, sem rétti sig
upp til að slá. Og svo hvarf hann i
myrkrið undir svölunum.
Laurel stóð grafkyrr og reyndi
að hugsa skynsamlega. Það gat
liklega hver manneskja i hennar
ástandi, séð svona ofsjónir og
Imyndað sér allt mögulegt. Hún
starði á staðinn, þar til hana sveið
I augun, henni fannst hún sjá
stóra mannveru i siðri yfirhöfn....
Ef einhver stæði nú þarna bak við
súlurnar og hefði ekki af henni
augun, vissi kannski ekki að
skugginn kæmi i ljós I tunglsljós-
inu.
Laurel hafði ekki hugmynd, um
hvernig hún komst að stiganum.
En skyndilega var hún komin
þangað og þaut upp, tók tvö þrep I
einu.... allir hinir skuggarnir voru
kyrrir.... var þetta hönd, reidd til
höggs ...hún þaut eftir ganginum.
Tunglið óð nú I skýjum. Fram-
undan sá hún ekki annað en
gneistandi litaregn.... hún fálm-
aöi eftir snerlinum á herbergi
slnu.... rauðar og grænar stjörn-
ur.... sælurlk, þyngdarlaus vellíð-
an færðist yfir hana.... hún andaði
hægar.... hallaði sér að dyrun-
um.... hvað hafði hún verið að
gera þarna úti?
Hún heyrði lágt, iskrandi hljóð
fyrir aftan sig, hún reif dyrnar
upp á gátt og féll næstum inn i
herbergið. Hún læsti að baki sér
og hlustaöi.
Ekkert. Ekkert hljóð, nema
hennar eiginn andardráttur. Hún
var sveitt, blaut um allan lik-
amann. Skugginn og hljóðið —
það hlaut að vera imyndun. Hún
var móð og máttlaus. En skugg-
inn hafði hreyfst.... var það ekki
rétt? Nei, að sjálfsögðu var hann
ekki á hreyfingu. Svona atvik
gátu oröið til þess, að lifandi
manneskjur voru lokaðar inni á
hælum allt sitt lif. Manneskjur
eins og hún.
Svo réði hún ekki við sig
lengur.... Það stóð einhver fyrir
utan gluggann á svölunum,
skuggaleg vera.... sem hélt á ein-
hverju....
Og svo hurfu allar hugsanir og
hún rak upp skerandi æðisgengið
óp. Hún greip fyrir eyrun, eins og
til aö heyra ekki hljóðin I sjálfri
sér....
— Góði guð, hvað hefur skeð?
— Hefur hún slasað sig á ein-
hvern hátt?
— Hana hlýtur að hafa dreymt.
— Hvað er klukkan?
— Mamma?
Fætur, ilskór, morgunsloppar,
ljós... hana sveið i augun..
— Claire, farðu með Jimmy og
komdu honum I rúmið. Hamm má
ekki sjá þetta hérna. Laurel,
geturðu staðið upp?
— Reyndu að standa upp. Rödd
Michaels. Hlýjar hendur tóku um
hana báðum megin. Michael og
Paul.
Michael! Laurel settist á
rúmið.
— Hvaða móðursýki er þetta?
Michael lagði slopp um aclirnar á
henni.
— Einhver ... einhver elti mig
úti I garðinum.
En við fundum þig hérna á
gólfinu, þú öskraðir svo hátt, en
Við urðum að komast i gegnum
herbergi Jimmys. Ertu viss um,
að þetta hafi ekki verið martröö?
— Ég hljóp hingað inn og læsti
á eftir mér, en svo.. svo kom hann
á gluggann. Hann var meðeitt-
hvað i hendinni, eitthvað langt og
stórt og...
— Hver? spurði Claire, sem
kom frá herbergi Jimmys.
— Ég sá það ekki... en það var
einhver... Tortrygginn svipur
þeirra allra, komu henni til að
þagna.
Allir, nema Janet, voru i viðum
og siðum sloppum, eins og veran
sem hún haföi séð. Claire kross-
aði sig, leit með meöaumkun á
Michael og svo gekk hún út. Paul
tók um olnbogann á Janet og
leiddi hana út. Hún starði á
Michael, vonlausu augnaráði.
— Ég vissi ekki, aö þú værir
heima.
— Ég á að vinna um helgina,
svo ég á frí i dag og á morgun. Þú
varst farin upp, þegar ég kom
og... já, það var ekki ég, sem
veitti þér eftirför i garöinum.
Hann hló, en augnaráð hans var
alls ekki glaðlegt . Skriddu undir
sængina, þú skelfur af kulda.
— Ætlar þú ekki að leita i
húsinu?
— Að hverju? Afturgöngu meö
langan hlut I hendinni? Hvað ætti
það annars að vera? Hvernig leit
það út?
— Eins og digur trjágrein...
eða ... eða öxi. Hún færði sig frá
honum og skreið undir sængina.
— Fyrst missir þú minnið og nú
á einhver að vera að elta þig, meö
reidda öxi. Laurel, þú ættir að
finna upp á einhverju, sem væri
sennilegra. Hann gekk um her-
bergið og slökkti á lömpunum.
Hann lét lampann á náttborðinu
biða, þar til siðast. Hann studdi
löngum, viðkvæmnislegum
fingrum á rofann og hún sá dökk
fingerð hárin á handarbaki hans.
Laurel átti erfitt með að kyngja.
— Trúðu mef, elskulega eigin-
kona, sagði hann og lagði áherzlu
á hvert orð. — Ef ég ætlaði að
Framhald á bls. 39
43. TBL. VIKAN 33