Vikan - 25.10.1973, Qupperneq 36

mögru árunum, þegar
skömmtunarseölasystemiö var i
algleymingi. Myndin reyndist hin
bezta skemmtun og heim héldum
viö I góöu skapi, og strákarnir
virtust reiöubúnir aö takast á viö
hljóöfærin þá um kvöldiö. Aö
venju var snætt saman á saman á
góöri krá, svona til aö skapa
réttan anda og siöan var haldiö til
stúdiós. Fyrsta lagiö, sem tekiö
var, var My friend and I, en þaö
var á siöustu plötu Trúbrots.
Laginu hefur veriö hraðaö
nokkuð, og er ætlunin að gefa
þaö út á litilli plötu fyrir erlendan
markaö. Næsta lag var Easy way
out og klukkan var oröin ellefu.
Strákarnir voru aö komast i stuö,
en þaö kom samt ekki i veg fyrir
nokkrar vitleysur i upptökunni,
vitleysur sem annars eru
ekki geröar. En tempóiö var samt
gott, „fflingurinn” góður en
nokkuö vandamál meö
trommurnar, sem lagaöist fljótt.
Einn gitarinn varö falskur og tók
rúman hálftima aö fá hann réttan
aftur. Strákarnir voru eitthvaö aö
barma sér út af þessu, vegna hins
tapaða tima. Þá hló véla-
maöurinn ofan i skyrtukragann
og laumaöi út úr sér, að Jethro
Tuli heföu einu sinni tekiö heiia
viku fyrir eitt lag, og þætti þaö
ekki mikiö. Róuöust þeir Suöur-
nesjamenn aöeins viö þetta, en
má vera að þeir hafi velt þvi fyrir
sér, hvers vegna þeim var gert aö
ljúka einni L.P. plötu á helmingi
skemmri tima, en tekiö haföi Jet-
hro Tull aö klára eitt einasta lag.
Þriöja taka þessa nótt var
Helga. Takturinn i laginu er
þungur og ákveöinn, hin dulda
merking þess er samkvæmt
handriti, þungun. Upptakan tókst
vel, og þegar þeir komu upp I
stjórnherbergi og heyröu
árang. varö Hrólfi trommara
aö oröi: „Hva, þaö er bara hægt
að slá taktinn meö þessu”. Sann-
færingarkraftur þessara oröa var
mikill og léku menn sannfærast
og þótti engum mikiö. Bassaleik-
ur Finnboga fer vel I Helgu, sem
og á plötunni allri. Þegar Helga
var oröin klár, var tekiö til viö
Pull the trigger, og þaö var
siðasta takan. Einnig þaö gekk
vel og var þar meö lokiö upptöku
grunnspilsins. „ -Dagbókarkrotiö
lýkur fyrir aöfaranótt sunnu-
dagsins 15. júli.
" Sunnudagurinn var fridagur
eins og góða bókin gerir ráö fyrir,
en strax á mánudag voru allir
mættir i stúdfóiö klukkan 2. Nú
var tekið höndum við það, sem
á músikmáli nefnist
„overdubbing” eöa yfirtaka. 1
fyrstu atrennu var hljóðr. org
elspiliö og rafmagnspianó. Það
var Maggi, sem sá um hvort-
tveggja. Lögin voru I know it’s
true og Pull the trigger. Þá mætti
i stúdióið „synthesiser”
snillingur nokkur meö allar sinar
takkagræjur. Um þetta er aö
finna nokkrar linur i annars fa-
tæklegu dagbókarkroti. Þar segir
svo: „Til að byrja með, virtist
ekki nokkur leiö, aö fá manninn
til að skilja, hvernig hann ætti aö
gera þetta allt saman. Synthe-
siser átti að vera meö I þremur
lögum, Pull the trigger, My sweet
little lady friend og When the
instruments take over. Þegar
þetta virtist ekkert ætla aö ganga
for Maggi aö fikta i tökkunum og
þeir voru sko fleiri en einn og
fleiri en tveir. Meistarinn leysti
greiölega úr spurningum um
hvaö þessi takki og hinn takkinn
geröu og þá fór þetta fyrst aö
ganga. „Maöurinn fattaöi ekki,
hvaö ég vildi hafa þetta „freaky”,
maöur” sagöi Magnús og fékk
sjálfur algjöra útrás viö takka-
fiktiriiö. Tók nú litinn tima að
klára þetta, en reikningurinn var
þeim mun lengri fyrir synthe-
siserinn. Maðurinn dvaldi um
einn og hálfan tima meö tækin sin
og reikningurinn hljóðaöi upp á
ein 50 pund eöa 12.000 krónur.
Þegar þessu var lokiö, var tekið
til viö aö leika nokkur gitarsóló og
gekk þaö fljótt og vel hjá Vigni.
Maggi bætti svo aðeins viö raf-
magnspfóinu á einu eöa tveimur
lögum.
Þannig liöu dagarnir, vinna
vinna, og meiri vinna. Vinna
upp á von og óvon. Enginn veit
sina ævina fyrr en öll er, og þaö
sama gilti um þessa upptöku. Það
var ekki nokkur leiö aö segja til
um, hvernig þetta kæmi út, fyrr
en öllu væri lokiö. Og þegar öllu
væri lokiö, þá væri timanum
einnig lokiö og engin stund til
þess aö bæta um betur. Sem sagt,
upp á von og óvon.
Föstudagur var kominn aftur
áöur en nokkur vissi af.
Söngurinn var hljóöritaöur siöast
af öllu. Grunnspilið i sjálfu sér,
gefur ekki alltaf hugmynd um,
hvernig lagiö sjálft er eöa veröur.
Þaö er söngurinn, sem gerir
gæfumuninn, sem gerir vinnu
undanfarinna daga aö einni heifd.
Föstudagurinn var notaöur i
„mixing”. Mixing heitir þaö,
þegar styrkleiki hvers hljóöfæris
fyrir sig er ákveöinn og ákveöiö
er, hvort eigi aö hafa örlitiö ekkó
á gitar, söng eða einhverju öðru, i
einu lagi eöa ööru. Reunverulega
verður . platan til, þegar hún
er mixuð. 1 þessu tilfelli voru öll
hljóöfærin tekin upp eins og þau
komu fyrir. Ekkert var gert til aö
villa fyrir um gjörvileik hvers
hljóðfæris fyrir sig eöa ýkja það,
sem leikiö var.
Finpússun hljóöplötunnar fer
raunverulega fram I mixing, og
þaö er um að gera aö hafa nægan
tima til þess.
Föstudagurinn 20. júli var
dagurinn, sem I þaö skildi notast.
Og svo sannarlega veitti ekki af
einum degi og liklega heföi meiri
timi til þess arna, skapaö betri
gæöi, en eins og ég sagöi áðan,
allt veröur að vinna upp á von og
óvon. Árangurinn sér ekki
dagsins ljós, fyrr en um seinan.
Heim var haldiö laugardaginn
21. júli, eftir viðburögrrikar tvær
vikur.Burt úr skarHala heims-
borgarinnar, heim i kyrröina og
heilnæma lof ti ð. F á tæk t
islenzkrar tónlistarmenningar
blasir við og þunglyndi sækir aö.
Heilbrigt skemmtanalif viröist
tslendingum aöeins fjarlægur
draumur, sem kann aldrei að
veröa aö veruleika. Og i beinum
tengslum viö þessar linur, - tón-
listarmenn, menn sem eru að
skapa, verða aö yfirgefa fóstur-
jöröina til þess eins aö geta komiö
verkum sinum I þaö form, sem
neytandinn meötekur.Hvers
vegna er ekki betur búið aö þeim
mönnum, sem skapa tónlist, sem
semja tónlist fyrir 30%
þjóöarinnar, sem viöhalda eöa i
þaö minnsta gera tilraun til aö
viöhalda andiegu heilbrigöi þess
sama fjölda tslendinga meö þvi
aö flytja þeim tónlist, viöurkennt
meöal alls konar andlegum
kvillum I gegnum aldirnar og þar
fyrir utan, eitt af betri af-
slöppunarmeöölum mann-
kynsins?
Götustrákurinn
Framhald af bls. 19
Þaö var fariö aö llöa nokkuö á
nýja áriö og Abel haföi kynnst vel
grannvaxna þurrlegar liffæra-
fræöingnum. Þessa mánuöina
haföi hann lært heilmikið um
vööva, bein og liffæri og þessa
þekkingu geymdi hann vel I hug-
skoti sfnu. Þegar hann var
kominn i rúmiö á kvöldin, haföi
hann þetta allt upp fyrir sér, aftur
og aftur.
Þaö var komiö fram i marz og I
alla þessa mánuöi lét Charlotte i
þaö skina, að hún rétt þoldi
þennan götustrák Jesses á
heimilinu.
Jesse sást sjaldan heima, þvi
aö hann var mjög upptekinn af
viöskiptum sinum um þessar
munjlir. Dorothea og Abel fóru
yfir þær lexiur, sem Charlotte
setti þeim fyrir, af mestu kost-
gæfni.
Þau heföu eflaust haldiö áfram
eins og áöur, ef veöriö heföi ekki
tekið breytingum. Þaö var farið
aö hlýna, en veturinn haföi veriö
kaldur og veörasamur og þaö
haföi gert likræningjunum erfitt
fyrir þar sem moldin var yfirleitt
frosin og erfiö viöureignar. En
svo var lika fýrir að þakka, aö
likin rotnuöu ekki eins fljótt og
venjulega.
Þeir fengu hærra verö fyrir
vöru sina og gátu verið vissir um,
aö ekki var um keppinauta aö
ræöa.
Þegar neyðin er stærst
Framhald af bls. 14
sá hann gest koma gangandi utan
túniö. Var maður sá auöþekktur
bæöi var hann manna hæsíur og
svo var klæðnaöur hans harla ein-
kennilegur. Honum 'þótti rauöur
litur svo ákaflega fallegur. Hann
var yst fata i þykkri; rauöri
prjónapeysu — en hélt á úlpu úr
gráu vaömáli — meö rauöa
prjónaöa húfu, meö stórum skúf
og fjórum dúskum, sem dingluðu
þegar hann gekk. Hann var með
rauöa vettlinga og rauöar dulur
blöktu á stafnum hans, eins og
fánar. A bakinu bar hann rauð-
röndóttan dúkpoka, Hann hét
Runólfur og var kallaður Runki
rauöi eöa Runki ritari, þvi hann
skrifaöi mikiö og átti margar
bækur, sem hann hafði skrifaö,
bæöi rimur og riddarasögur og
þjóösögur og sumar sögurnar var
sagt, aö hann semdi sjálfur.
Runki var I húsmennsku úti i
Sölvavikursveit — þaö er næsta
sveit viö Arnardal — átti fáeinar
skepnur, sem kerlingin hans hirti
á vetrum. Þá fór hann um meö
bækur sinar, var nokkra daga um
kyrrt, þar sem hann bar aö garði
og skemmti meö lestri og
kveðskap.
Hann skrifaði hjá sér, hvaö viö
bar á degi hverjum og hvað haft
var til matar. Var þvi reynt aö
gera heldur vel viö hann I mat,
þvi engin kona vildi aö viöurgern-
ingur væri verstur hjá sér. Ekki
var aö vita, hvað og hvenær hann
læsi úr dagbókinni.
Jón vinnumaöur hraðaöi sér á
móti honum og hitti hann rétt
fyrir utan bæinn, heilsaöi hann
Runólfi meö virktum og kvaöst
þurfa aö tala viö hann nokkur orö.
Þeir fóru inn I skemmu, sem var
yst á hlaöinu. Þaö var skuggsýnt i
skemmunni, rökkriö var aö
færast yfir og dimmt til jaröar-
innar. Runóflur settist á kláf,
hann þurrkaði sér um enniö með
rauöum trefli, sem hann var meö.
Jónki stiklaöHyrir framan hann.
„Hvaö liggúr þér á hjarta,
drengur minn?” spufði loks Run-
ólfur.
„Heyröu Runólfur,” stamaöi
36 VIKAN 43. TBL.