Vikan - 25.10.1973, Qupperneq 38

GISSUR
GULLRASS
E.FTIR-
0/LL KAVANAGU c.
FRANK FLETCUER
eldhúsdyrunum, sag&i Runólfur
„Þegar ég hygg á draumfarir
vil ég ætiö hafa vatn hjá rúmi
minu, þvi mig þyrstir mjög i þeim
hamförum.”
Jónki skaust inn i búriö og náöi I
blöndukút — var hann nefndur
svo, af þvi að hann var færður út a
tún og engjar á sumrin, meö
svaladrykk handa heyskapar-
fólki. Þeir fóru með hann inn i
eldhúsiö og fylltu hann meö vatni.
Runólfur rak þá augun i feita
kjötbita, sem veriö var aö út-
vatna I byttu á hlóöarsteininum.
Hann benti Jónka á þá og rumdi
ánægjulega og sagði:
„Bærilegt mun veröa að boröa
bita þessa i baunum á morgun.
Góö kona er hún Kristin hérna á
'Halldórsstöðum og tel ég engan
baga þótt Bjarni bóndi dvelji i
fjarlægð næstu daga. Skulum viö
nú af skyndingu arka fram og
reyna aö „sofa ofurdofa I stofu-
kofa.”
Jónki hló og sagði: „Ég held nú
bara aö þú ætlir aö fara aö tala
i hendingum, Runki minn. Hún
bregst þér vist ekki i nótt, draum-
spekin þin.” Þeir gengu fram á
hlaöiö og horföu á fullan mánann,
sem skein gegnum skýjaslæöur
yfir Þrihyrningunum. Svo gengu
þeir til stofu og segir ekki af
þeirra draumförum aö sinni. En
seinna sagöi Jónki' kunningja
sinum, aö hann heföi ekki sofiö
væran blund um nóttina, en legiö
stundum i martröö og fundist ein-
hver töfrakraftur umlykja sig —
allt um kring.
Næsta dag, þegar veriö var að
borða baunirnar og feita kjötiö,
sagöi Runólfur, aö margt heföi
boriö fyrir sig i draumi i nott og
kæmi sér ekki áóvart þó að bráö-
lega fréttist um skipskaöa fyrir
sunnan. Um leiö horf&i hann
ibygginn á Kristinu Björnsdóttur.
„Húh, hvaö ætli sé aö marka
þetta draumarugl,” sagði hún
hvatskeytislega.
„Fávíslega mælir þú . stúlka
min,” sagöi Runólfur hátiölega
alvarlegur,” og er auöheyrt, aö
þú ert ekki veraldarvön, þvi
sagnir um merkilega drauma eru
eins margar og stjörnur himins-
ins og sandkorn á sjávarströnd —
og sumar þeirra standa i heilagri
ritningu.”
„Ég man þegar ég átti heima á
Ystabæ,” sagöi Bensi meö
munninn fullan af kjöti, „þú
komst og gistir — eitthvaö viku
fyrir göngur og þig dreymdi
draum, sem varö til þess aö ég
var sendur til hrossa fram i Miö-
Húsadal og fann blessaöa
skepnuna hana Stóru-Brúnku
afvelta og þandi mig heim
eins og vitlaus maður til
þess aö sækja hjálp — og þaö
var hægt a& bjarga henni i tima.
Þá lá nú vel á Halldori bónda. Gaf
hann þér ekkí sauð i réttunum?”
Jú, þaö geröi hann, blessaöur
karlinn. Ó, já, þá dreymdi mig
hrafn, sem flaug i áttina til
dalsins og' krunkaöi kynlega og
sneri svo aftur og flaug aö fótum
niinum og skyldi ég á krunki hans
og tilburöum, aö þörf væxi aö
hyggja aö búfénaöi þar fremra,”
sagöi Runólfur.
„Það var aö marka það, sem
mig dreymdi I fyrravetur,” sagöi
Stina litla, þegar hann Lubbi fór á
flæking og var I viku I burtu.
Nóttina áöur en hann kom heim
aftur, dreymdi mig aö hann kom
þjótandi sunnan túniö hérna' og
flaöraði upp um mig svo ósköp
kátur. Daginn eftir var ég úti á
hlaöi, þá kom hann utan túniö og
bar sig til alveg eins og i
draumnum. Hann kom bara
utanaö, en mig dreymdi, aö hann
kæmi sunnan að.”
„Þaö hefur verið draumvilla,”
sagöi Runólfur, meö spekings-
svip. „Annars dreymir börn oft
fyrir daglátum.”
„Ertu nú. búin aö gleyma hvaö
þig dreymdi, Stína min Björns-
dóttir?” spuröi nu Kristín hús-
freyja. „Rétt áður en kaupafólkiö
kom a& sunnan i sumar sem leið,
þá dreymdi þig grábröndóttan
kött, á stærö viö folald og hann
vildi alltaf núa sér upp viö þig”.
„Það hefur veriö fylgjan hans
Þorvaldar,” sagöi Bensi og hló
hjartanlega og þaö geröu allir
nema Jónki.
Eitthvað var rætt meira um
drauma, svo stóöu þeir upp Jónki
og Bensi og þökkuöu fyrir matinn
og fóru svo út til verka sinna.
Stúlkurnar þvoöu upp, og
Kristin húsfreyja hitaöi kaffi'
handa þeim og Runólfi og sagöi
hann þaö vera gott kaffi. Þau
drukku kaffiö I frambaöstofunni,
svo settust stúlkurnar þar meö
prjóna sina, þær voru aö prjóna
sjóvettlinga, sem átti aö fara meö
I kaupstaöinn, fyrir jólin.
Runólfur las fyrir þær um
stund, þaö rökkvaöi senn, svo
ekki var lesbjart, þá fór hann aö
kenna þeújn kvæöiö, sem hann
söng kvöldiö áöur. Sungu þær
svo meö honum, þær höföu allar
góöa söngrödd.
Þau sungu fleiri lög, söngurinn
ómaöi og prjónarnir glömruöu
eins og undirspil, þótt oröiö væri
aldimmt. Allir voru glaöir og
léttir I lund.
En skyndilega var bundinn endi
á þessa skemmtun. Eitthvað kom
framan göngin, þungt fótatak
heyröist og stunur og blástur. Svo
var ba&stofuhuröinni hrundiö upp
og tveir menn komu inn á gólfiö.
Stúlkunum varö hverft viö, þær
spruttu á fætur. Svo heyröist
Bensi segja háum og mjóum og
angistarlegum róm-: „Kveikiö þiö
strax! Þvi sitjiö þiö i myrkrinu?”
Kristin húsfreyjá brá viö og
sótti kerti og eldspýtur inn i hús
sitt. Þegar hún kveikti sást, hvar
Bensi stóö rétt fyrir innan dyrnar
og leiddi eöa öllu heldur bar
Jónka aö rúminu næst dyrunum,
þar hné' hann niöur stynjandi,
hann skalf og nötraöi svo tenn-
urnar I honum glömruöu, hann
var húfulaus og berhálsaöur.
Þegar betur var aögætt sást, aö
föt hans voru rifin og moldug,
einnig var hár hans ataö i mold og
önnur kinn hans meö löngum
rispum, sem blæddi úr.
Stúlkurnar þyrptust i kringum
38 VIKAN 43. TBL.