Vikan - 25.10.1973, Qupperneq 42

aöeins hlustaö meö ööru eyranu.
— Janet hló. — Ég held aö
Laurel hafi ekki tekiö sér blaö i
hönd, síöan hún kom hingaö.
Hennar eigin mál eru svo spenn-
andi.... skuggar úti i garði og ég
veit ekki hvaö og hvaö. En þaö
minnir mig á, aö viö erum hér aö
halda upp á heimkomu hennar
einmitt nú. Ég sting upp á, aö viö
skálum fyrir henni. Hún hallaöi
sér ismeygilega fram. — Skálum
fyrir eiginkonu Michaels.
Clairesetti frá sér glasiö og þaö
var engu likara en aö hún stæöi á
öndinni.
Michael lyfti hægt glasi sinu og
hellti innihaldinu 1 blómavasann
fyrir framan sig.
En Janet skálaöi viö Laurel,
háðsleg og sigri hrósandi. Siöan
leit hún á Evan Boucher, hvasst
og ögrandi. Haföi hún séö hann
vera aö fálma viö munnþurrkuna
meö simanúmerinu, eöa haföi
hún heyrt þaö sem hann hvislaöi
að Laurel? Var raunverulega
eitthvert samband milli Janet og
þessa feimna ungmennis?
hugsaöi Laurel og hugleiddi hvort
það hefði ekki veriö Evan, sem
hún sá i herbergi Janet fyrir
nokkru.
Hana sveið undan tárunum,
sem fylltu augu hennar og hún
leit ekki upp. Haföi hún þá enga
von um aö eignast vin, einhvern
sem skildi aöstæður hennar?
Nóttina áður en hún átti aö
fljúga til Denver, átti Laurel
erfitt meö svefn og þær fáu
stundir, sem hún blundaði voru
ennþá erfiöari vegna martraöar.
Andlit og alls konar verur
mynduöust i hugskoti hennar,
runnu saman eöa gliönuöu i
sundur, Michael, Paul — Evan
Boucher I siöum kufli, eins og
þessi Jóhannes skirari. Og svo, —
langt i burtu Harley, sem hún
náði aldrei til... Hún æpti, til aö
láta hann heyra til sin, en griðar-
stór kaktus kom þá veltandi yfir
hana og greinar hans vöföu siöu
hárinu um hálsinn á henni og
kæföu óp hennar...
Hún var dauöuppgefin, þegar
hún sat viö hliö Michaels I flug-
vélinni. Hana sveiö i augun og
höfuöverkurinn var alveg aö gera
út af viö hana. Jimmy sat á
hnjám föður sins og Paul sat
hinum megin viö ganginn. bau
höföu ekki veriö margar minútur
á lofti, þegar flugþernan kom til
að bjóða þeim drykki. Laurel baö
um martini og þegar hún haföi
drukkiö úr glasinu, leiö henni
miklu betur og henni fannst hún
verða hugrakkari.
— Mamma? Jimmy teygöi
armana i áttina til hennar. Hún
tók hann i faöminn og leit um leiö
i augu Michaels.
— bér finnst leiöinlegt, aö hann
skuli kalla mig mömmu?
— bvi skyldi hann ekki gera
þaö. Michael sneri sér undan og
horföi beint fram fyrir sig.
— Hvað á ég aö gera, þegar við
komum til Penver? Ég veit ekki
hvað ég á að segja.
— bú veröur ekki i vandræðum
meö, aö finna upp einhverja lyga-
sögu. Paul hefir fengið lögfræöing
handa þér.
Vélin flaug undir skýjum, flaug
i hringi yfir fjöllunum, sem
teygöu gráa tindana yfir gróöur-
inn fyrir neöan. Laurel þrýsti sof-
andi barninu upp aö brjósti sér og
reyndi að útiloka allar hugsanir.
Um kvöldiö kynnti Paul lög-
fræöinginn, herra Hawthorne,
fyrir þeim, en hann kom á hóteliö
til aö boröa meö þeim um kvöld-
iö. betta vár ungur og glaölegur
maöur og virtist mjög áhuga-
samur. Hún haföi enga von um aö
hann gæti skiliö vandamál
hennar,*eöa sýna nokkra hugul-
semi. Hann var eiginlega likastur
lækni, sem þekkti vel til sjúk-
dómsins, en skildi ekki ótta sjúkl-
ingsins.
— Ég held aö þaö skynsam-
legasta sem þér getiö gert, frú
Deveroux, sé aö viöurkenna brot
yöar og láta mig um aö tala. baö
getur þá kannski veriö aö viö
komumst alveg hjá vitna-
leiöslum. já, viö ættum aö geta
komizt hjá réttarhöldunum. baö
eru mörg mál, sem liggja fyrir,
og dómararnir eru mjög önnum
kafnir. baö veröa örugglega
margir mánuöir, þangaö til máliö
kemur endanlega fyrir dómara.
Viö getum lika fullvissaö dómar-
ann um, aö barniö sé I góöum
höndum og aö þér hafiö lika
betrumbætt framkomu yöar. baö
getur veriö aö hægt veröi aö
komast hjá óþægindum, meö
sektargréiöslum og hægt aö fá
skilorösbundinn dóm.
— Eigiö þér viö, aö ég þurfi
kannski ekki að fara I fangelsi?
— Eftir lögum getiö þér fengiö
þriggja mánaöa fangelsi. En viö »
ættum aö geta komiö þvi þannig i
kring, aö dómurinn veröi skil-
orösbundinn. Drengurinn hefir
lika veriö hjá fjölskyldunni i ööru
fýlki allan timann...
Lögfræöingurinn var mjög
málglaöur. Michael sat og horföi
niöur i kaffibollann sinn, eins og
þetta snerti hann alls ekki. Paul
brosti og beindi athygli sinni aö
lögfræðingnum.
— Nú veröum viö aö semja ein-
hverja skýrslu um þaö, hvar þér
hafiö dvaliö allan þennan tima og
hverjar ástæbur þér teljiö hafa
ofðiö til þess, aö þér yfirgáfuö
barniö yöar.
— Ég fór upp i f jöllin og bjó þar
hjá vinum minum.
— Hvers vegna?
— Vegna þess aö ... aö ég var
hrædd. Hrædd um aö sinna ekki
nógu vel móöurhlutverkinu.
Laurel lyfti Jimmy upp af háa
stólnum.
— betta er það eina, sem ég get
sagt, herra Hawthorne. Svo bar
hún son sinn út úr herberginu og
Framhald á bls. 45
42 VIKAN 43. TBL.