Vikan - 04.04.1974, Blaðsíða 50

------------------------------
Cinguaphone
Þú getur lærf nýtt tungumál á 60 tímum
LINGUAPHONE tungumálanámskeió kennir þér nýtt
tungumál á sambærilegan háttog þú læróir íslenzku.
Þú hlustar, þú skilur og talar síóan. Þú hefur meófædd-
an hæfileika til aó læra aó tala á þennan hátt. Aótrú-
lega skömmum tíma nemur þú nýtt tungumál, þér til
gagns og ánægju. — Þetta er RÉTT og ÞÚ getur
sannaó þaó. — Vió sendum þér aó kostnaóarlausu
,,Sautján ára,” hrópaöi hún.
„Þaö er einmitt bezti aldurinn.
Hr. Mulholland var einmitt
sautján ára. En ég held, aö hann
hafi verið eilítið lægri i vexti en
þú. —Já, ég er viss um það, og
tennur hans voru ekki alveg
svona hvitar. Þú ert með dásam-
legar tennur, hr. Weaver, vissir
þú það?”
,,Þær eru ekki jafn góðar og
þær lita út fyrir að vera,” sagði
Billy. ,,Það er fylling i næstum
hverjum einasta jaxl.”
,,Hr. Temple var að sjálfsögðu
dálitið eldri,” sagði hún, eins og
hún hefði ekki tekið eftir athuga-
semd hans. ,,Hann var orðinn 28
ára. Það hefði mér aldrei dottið i
hug, aldrei i lifinu. Það var ekki
svo mikið sem eitt ör á húð hans.
,,A hverju?” sagði Billy'
„Húð hans. Hún var alveg
eins og á ungbarni.”
Það varð þögn. Billy tók upp
bollann sinn og fékk sér annan
sopa af tei, og setti hann siðan
varlega aftur á undirskálina.
Hann beið þess að, hún segði eitt-
hvað fleira, en hún gerði sig
ekkert liklega til aö rjúfa þögnina
á ný. Hann sat þarna og starði
beint fram fyrir sig á f jarlægasta
horn herbergisins og nagaði neðri
vörina.
„Þessi páfagaukur,” sagði
hann loks. „Vitið þér nokkuð?
Hann blekkti mig algjörlega,
þegar ég sá hann fyrst gegnum
gluggann utan af götunni. Ég
hefði getað svarið, að hann væri
lifandi.”
„Æ, nei, þáð er hann ekki
lengur.”
„Það er -stórkostlegt, hvað
þetta er vel gert,” sagði hann.
„Hann lftur alls ekki út fyrir að
vera dauður. Hver gerði þetta?”
„Ég.”
„Þú?”
„Auðvitað,” sagði hún.” og
varst þú búin að taka eftir honum
Basil minum lika?” Hún benti i
áttína að hundinum litla', sem
hringaði sig svo'þægilega fyrir
framan eldinn. Billy leit á hann.
Og skyndilega gerði hann sér
grein fyrir þvi, að þetta dýr hafði
allan timann verið jafn þögult og
hreyfingarlaust og páfagaukur-
inn. Hann teygði út hendina og
snerti bak hundsins varlega. Það
var hart og kalt og þegar hann
ýtti stifu hárinu til hliðar með
fingrunum, sá hann, að húðin
undir þvi var dökkgrá, næstum
þvi svört og alveg óskemmd.
„Ja, hvert þó i...” sagði hann.
„Þetta er alveg stórfurðulegt.”
Hann snéri sér frá hundinum og
starði með djúpri virðingu á litlu
konuna, sem sat við hlið hans á
sófanum. „Það hlýtur aö vera
geysierfitt að gera svona
nokkuð.”
,,-Alls ekki,” sagði hún. „Ég
stoppa upp öll litlu gæludýrin min
sjálf, þegar þau deyja. Langar
þig i annan tebolla?”
„Nei, þökk fyrir,” sagði Billy.
Það var eitthvað remmubragð pf
teinu, sem hann kunni ekki alls-
kostar við.
;,Þú skrífaðir örugglega i
bókina, var það ekki?”
„Jú, jú.”
„það var gott, þvi að þá get ég
alltaf litið i hana seinna, ef mér
verður þaö á að gleyma, hvað þú
hézt. Ég þarf ennþá að lita i hana
vegna Hr. Mulholland, og það
sama er að segja um hr...hr....”
„Temple,” sagði Billy.
„Gregory Temple. Fyrirgefið, að
ég spyr, hafa engir gestir verið
hérna aðrir en þeir siðastliðin tvö
eða þrjú ár?”
Hún hélt á tebollanum i annarri
hendi, hallaði höfðinu örlitið til
vinstri, leit á hann út undan sér og
brosfl aftur vingjarnlega til hans.
Nei, ljúfurinn,” sagði hún.
„Aðeins þú.” ^
Furöuveröld fjallanna
Framhald af bls. 17
leit stundum um öxl til þess að sjá
hvernig félaga sinum gengi, en þá
var þar enginn. Hann var þarna
einn, aleinn i umkomuleysi sinu,
þræðandi hála fláa á hæsta tindi
jarðar. Hann fann þó aldrei til
einfnanaleika. Þótt hann sæi eng-
an, hvarf honum ekki sú bjarg-
fasta vissa, að einhver fylgdi sér
um einstigin. Og þegar hann
stansaði til að borða kökubita,
sem hann haföi með sér, braut
hann brauðið i tvennt og rétti
aftur fyrir sig til félaga sins. Það
var ekki fyrr en hann kom niður
að tjaldstaö, að hann var „leyst-
,ur” úr gönguvaðnum við þennan
„félaga” sinn, en þá lagðist ein-
stæðingsskapurinn yfir hann þótt
Shipton biði hans i tjaldinu.
Annað bar fyrir hann undarlegt
þarna uppi i hátindinum. Hann sá
á lofti furðulegar verur svifandi,
eins og uppblásnar svifblöðrur,
likar drekum i lögun. Þessir
drekar voru tveir. Annar hafði
stutta k.lumps.lega vængi, hinn
skringilegt nef. Þetta voru stórar
skepnur. Honum fannst hann sjá
hjörtu þeirra slá og þau slógu
miklu hægar en,- hjartað i hans
eigin brjósti. Smythe gaf sér tima
til að athuga þetta fyrirbrigði.
Hann lokaði augunum og leit i allt
aðra átt. Þá sást ekkert undar-
legt, en strax og hann leit aftur i
áttina til N orðurhryggsins, sá
hann drekana. Þeir voru þarna
svifandi án þess að bæra væng-
ina.
Þetta lifði Smythe á Everest,
þegar hann var þar einn. Annar
maður ætlaði að klifa Everest
einn — eða svo mátti heita. Það
var Earl Denman, sem frægur
varð fyrir fjallgönguafrek i Af-
riku. Hann réð til sin tvo sherpa
og gerði að félögum sinum. Annar
þeirra, Tensing Norkay, er nú
orðinn heimsfrægur fyrir sigur-
inn yfir Everest 1953. Þeir stálust
inn i Tibet og komust alla leið til
fjallsins, en harla litið upp eftir
þvi, enda mikill munur að glima
viö slikan risa eöa að klifa tinda i
Afriku.
F. Younghuband segir um þau
áhrif, er hann varð fyrir, þegar
hann kom fyrir múla nokkurn i
Karakoram og næsthæsta fjall
jarðar, Lamba Pahar eöa K2,
birtist honum skyndilega:
50 VIKAN 14.TBL.