Vikan - 22.05.1974, Síða 38

— Ivan, þú ert nú meiri karl-
inn, sagði Tatiana.
— Ég óska þess eins, að rlða i
kringúm landareignina hér og
heim aftur,. sagði Olga. — Það er
betra að vera hér en á nokkrum
öðrum stað I heiminum.
Nú kom þjónn gangandi til
þeirra og sagði að beðiö væri eftir
Kriby i simanum.
— Lofaðu mér að koma með
þér, sagði AlexiS. Kirby tók hann i
arma sér og drerigurinn vafði
handleggjunum um háls hans og
svo bar hann litla sjúklinginn
heim að húsinu.
Olga virti þá fyrir sér og
Tatiana hafði vakandi augu á
Olgu.Þegarþeirkomuaftur, setti
Kirby drenginn aftur i stólinn.
Alexis kallaði til stystranna: — ■
Jæja, hvað haldið þið? Þeir ætla
að taka Ivan frá okkur.
Anastasia og Mariá andvörp-
uðu. Tatiana horfði 'stööugt á
Olgu, sem stóð grafkyrr.
— Ivan, þaö getur ekki verið
satt, sagði Tatiana, — þú átt að
vera hérna, þangaö til við förum
til St. Petersburg. Mamma sagði
það.
— Ég er viss um að pabbi segir
það lika, sagði Alexis.
— Ég er kalláður heim til Eng- -
lands á morgun, sagði Kriby, og
þá verð ég að fara á morgun.
— Við skulum koma og tala við
pabba, sagði Tatiana allt i einu, —
við skulum láta Olgu eina tala um
fyrir Ivan.
— Já, það skulum við gera,
sagði Alexis. Nagorny kom og tók
drenginn og bar hann á eftir
systrunum og skildi Kirby eftir
.einan með Olgu. Hún leit á hann
með hryggðarsvip og svo sneri
hún sér undan.
— Þú getur ekki farið riúna,
sagði hún lágt, — ekki til Eng-
lands. Það er svo langt i burtu.
— Ég verö að fara, Olga, ég á
ekki annarra kosta völ.
Olga sneri við honum baki og
það var eins ög sólargeislarnir
dönsuöu létt á gullnu hári hennar.
— En England, sagði hún. Þetta
hljómaði eins og hún skildi alls
ekki hvað hann var að fara, skiidi
ekki aö hann varð að sinna skyld-
um sinum.
— Faöir þinn veit, aö ég verð
að hlýða skipunum.
— 0! Þetta litla hljóð var svo
fullt af sársauka og hann fann til
fyrir hjartanu.
— Olga, þetta hryggir mig,
sagði hann. Sjálfum fannst hon-
um óbærilegt að hugsa til skiln-
aðarstundarinnar, Hann naut
hverrar minútu, sem hann var
samvistum við þessa yndislegu
stúlku. Hann gat varla hugsað sér
hvernig hann átti að afbera að
vera fjarvistum við hana og hann
vildi alls ekki hugsa um það. En
honum var llka sjálfum svo vel
ljóst, að sennilega var þetta þeim
báðum fyrir beztu, vegna þess aö
hann myn'di aldrei fá að njóta ást-
ar hennar. Anstruther hafði lika
verið mjög ákveðinn, Kirby varð
að fara strax heim til Englands.
Það var skipun. Sömu skipun
höfðu allir hinir njósnarar Breta I
Rússlandi fengið. Það var aðeins
eitt jákvætt við þessa brottfarar-
skipun og það var Aleka prins-
essa. Það mátti búast við þvl, að
þegar Prolofski og Ovario kæmu
ekki til baka, myndi hún koma
leyniskjölunum, sem hún hafði
komizt yfir, til rússnesku leyni-
þjónustunnar. Þá yrði honum á-
byggilega hollara að vera I Eng-
landi, en ekki á Livadia. Þegar
hann væri kominn til Englands,
þurfti hann ekki að- standa and-.
spænis kéisarafjölskyldunni,
þessum elskulegu vinum slnum
og hann þurfti ekki aö verða viö-
staddur, þegar Olga fengi frétt-
irnar af starfi hans.
Olga reyndi að sætta sig viö
fréttirnar, en gat það ekki.
— Þú... þú segir að pabbi geti
ekki fengið þessu breytt? Hún
hvorki gat né vildi líta 4>eint
framan I hann. — Hann getur það,
en þú vilt bara ekki láta hann
snúa sér að því. Þú ætlar aldrei að
koma i heimsókn til okkar framar
og ég veit hvers vegna. Það er
min vegna... okkar vegnai En viö
höfum ekki gert neitt af okkur,
ekkert... við höfum aðeins v.eriö
vinir. Ég veit það, Ivan, þú ert að
yfirgefa mig, til aö geðjast
þeim...
— Nei Olga.
— Jú. Þú ert að fara til Eng-
lands. Þú munt fljótlega gleyma
okkur og ég get ekki afborið það!
Olga hljóp I burtu. Hún hljóp
eins og i blindni. Pilsið sveiflaðist
um fætur hennar og hárið blakti i
golunni.
Karita vissi varla hvort hún átti
að vera glöð eða hrygg. Hún var
hrifin af Livadia og hún elskaði
keisarafjölskylduna og það gerði
Ivan Ivanovitch lfka, það vissi
hún. Þau myndu koma aftur til
Rússlands, einhverntima. En hún
fékk að fara með honum, það var
þó alltaf huggun.
Hún söng meðan hún lét niður i
töskurnar, en Ivan Ivanovitch
stóð við opinn gluggann. Hann
hafði sagt henni, að hann ætlaði
að hjálpa henni við að ganga frá
farangrinum, en hann var sann-
arlega ekki til mikillar hjálpar.
Hann gerði ekkert annað en að
standa við gluggann og horfa út
yfir garðinn og hafið.
Hann hafði borðað einfalda
máltið með keisaranum og börn-
unum, en Alexandra borðaði i
herbergjum sinum, eins og hún
var vön. Zarinn sagði að hann
skildi vel, að hann yrði að hlýða
skipunum og svo ræddu þeir
stundarkorn um skyldur her-
manna og annarra borgara.
Það var drepiö létt á dyr.
Karita fór til dyra. Þetta var Olga
stórhertogaynja og hún bað um
að fá að tala við yfirsveitarfor-
ingjann. Karitu fannst hún ó-
venjulega föl. Hún fór svo tram
og lét þau ein éftir I dagstofunni.
— Olga? Hann gat ekki ráðið
við rödd sina, gat ekki annað en
talað bliðlega til hennar. Olge
virtist róleg. Hnlgandi sólin skein
inn I herbergið og kastaði geislum
sinum á stúlkuna, sem hafði staö-
næmst rétt innan við dyrnar.
. — Ég skammast min svo,
hvislaði hún, — viltu fyrirgefa
mér?
— Fyrirgefa þér? Olga, ég yröi
að vera heilagur dýrlingur, ef ég
hefði eitthvað til aö fyrirgefa þér.
— Nei, þetta var hræðilegt af
mér, sagði hún ákveðin. — Ég
hagaði mér eins og óþekkt barn.
Ég ætti að sjálfsögðu ekki að vera
hér, en ég gat ekki afborið að þú
færir með slæmar minningar um
mig.
— Slæmar? Hvernig ætti ég að
geta þaö, Olga? Eigum við ekki
að koma út i garðinn? Við gætum
þá talað saman og væru,mekki ein,
eins og i þessari stofu.
Það var einmitt vandamáliö.
Þau gátu ekki veriö ein. t garðin-
um gætu allir séð þau: — það var
allt annað, en að vera hér innan
fjögra veggja.
Þau gengu út. Ljósin úr glugg-
um hallarinnar köstuðu geislum
út i garðinn og lýstu upp rökkrið
um stund. Þau töluöu fyrst um
alla heima og geima, ferð hans til
Englands og hvaða leið hann ætl-
aði að fara-. En svo virti hann
fyrir sér sjóndeildarhringinn i
slgandi sól og sagöi: — Mér er
aldrei fullkomlega ljóst hvort
mér finnst fallegra hér á Livadia
á daginn eða á kvöldin. Það er
friösælt hér á daginn, en á kvöldin
er kyrröin unaðsleg.
— Nema þegar haldnir eru
.dansleikir.sagði Olga. Þau gengu
hægtum garðinn, þar sem blómin
voru að loka krónum sinum fyrir
nóttina. — Ég elska Livadia alltaf
og stundum hélt ég að þú... Hún
þagnaöi. — Þú hefur alltaf verið
svo góður við okkur öll. Viö höfum
öll sannarlega skemmt okkur vel
saman, er það ekki?
— Jú, sagöi hann. Honum
fannst kvölin I hjarta sér vera að
bera hann ofurliði. — Allt ungt
fólk vill skemmta sér og hlæja.
Gerir þú það ekki llka?
— Ég er ekki eins ung og syst-
kini min, sagöi Olga. — Alexis er'
alveg miöur sln yfir þvi, að þú ert
að fara, en pabbi hefur sagt hon-
um, að þú veröir að hlýða skipun-
um, eins og hann verður lika aö
gera, sem hermaður. Það er af-
skaplega kjánalegt, finnst þér
það ekki? Ég er líka kjánaleg; ég
á aö skilja þetta. Svo hélt hún á-
fram að tala, eins og hún þyröi
ekki að láta þögnina ná valdi á
sér. — Alexis segir að þú ætlir
kannski aö skrifa honum og segja
honum hvernig lífið sé I brezka
hernum og hvernig þér liði I Eng-
landi og AnastaSia . segist vona
aö þeir fái þér rólegan hest. Ég
fæ lika meiri tlma til lesturs og.„
rödd hennar kafnaöi, og hún dfó
djúpt andann. — Ég held, sagði
hún, — að ég sé að reyna aö segja
allt I einu.
Hann náöi valdi á rödd sinni og
sagði einfaldlega. — Ég skal
Nýjung í leikfangakubbum.
Fischer-kubbarnir eru fjölbreyttir og skemmtilegir og gefa mikla möguleika
Komið og skoðið, eða leitið upplýsinga.
Sendum i póstkröfu.
LEIKFANGAHÚSIÐ, ^'ZT'9 ,0'
38 VIKAN 21. TBL.