Vikan - 29.05.1975, Blaðsíða 17

þögöu. Meira aö segja Matti fann
ekki neitt til aö segja.... ekki
strax. Hann haföi ekki ætlaö aö
gera þetta.
„Ég ætlaöi ekki....” byrjaöi
hann og stamaöi. „Ef hún heföi
ekki fariö aö væla eins og smá-
krakki, heföi ég rétt henni hana
áftur”.
Lisa grét hátt og óstöövandi,
meöan Jill leiddi hana heim. Hún
var óhuggandi, og likami hennar
skalf af ekkasogum. Hárspennan
hennar var horfin fyrir fullt og
allt — i giniö á vatnapúkanum.
Seinna sama kvöld læddist Iltil
og skjálfandi vera niöur aö lækn-
um. Lisa titraöi af spenningi og
ótta. Hún haföi aldrei veriö svona
seintá ferli og þaö ein. Hún hugs-
aöi um alla púkana, sem lágu i
leyni bak viö stokka og steina, og
hún flýtti sér allt hvaö af tók. Hún
nam staöar viö ána og leit lafmóö
og dauöhrædd niöur fyrir sig.
Hjarta hennar baröist ákaft.
Hún staröi og staröi og trúöi
tæpast sinum eigin augum. Læk-
urinn hræöilegi var svo meinleys-
islegur. Hvorki púkar né tigrisdýr
teygöu sig upp úr honum. Þar var
ekkert, nema gulur leir á botnin-
um. Lisu óx kjarkur. Hún lagöist
á fjóra fætur og staröi niöur i
vatniö. Hún lagöist á magann og
dýföi hendinni i. Hún sá glampa á
ei.tthvaö á botninum. Litlu fing-
urnir hennar gripu þaö.
Lisa stökk á fætur og hljóp heim
á leib. Fætur hennar flugu áfram,
og hún vissi ekki, hvort hún var
meira hrædd eða hamingjusöm.
Hún sá litla barniö i næsta húsi
vera aö leika sér i garðinum, og
þessi hversdagslega sýn haföi ró-
andi áhrif á hana. Hún kallaði á
þaö, þó að hún kæmi varla upp
oröi fyrir mæöi: „Norman!
Norman!”
Norman litli sneri sér viö og
gretti sig framan I hana.
„Viltu koma meö Lisu aö tina
sóleyjar á morgun?” sagöi hún.
„Da-da”, hló hann.
„Biddu mömmu þina aö leyfa
þér meö LIsu”, sagöi Lisa i hálf-
um hljóðum. Hún horföi á eftir
honum, þar sem hann kjagaöi upp
stiginn aö útidyrunum. Ekkert
barn jafnaöist á viö þennan
dreng. A morgun færu þau saman
aö tina sóleyjar, hugsaöi- Lisa á
meöan hún renndi spennunni i
háriö á sér og tölti heim. Tigrisá
skipti engu máli. Þar var ekkert
aö hræöast lengur.
22. TBL. VIKAN 17