Vikan - 29.05.1975, Blaðsíða 33

‘álSIROFMSH*
TÖU/USPRin
er fullkomnasta stjörnuspá sem kostur er á.
Hún er framkvæmd af IBM 360/25 tölvu sem útbýr
7 — 19 siöna stjörnuspá fyrir hvern og einn eftir
þvi hvað pantað er.
Eina sem tölvan þarf að vita er fæðingardagur,
nákvæmur fæðingartimi og fæðingarstaður.
Þá getur þú valið um 5 mismunandi stjömuspár:
A sjálfsmynd
B almanak (næstu 6 mánuði)
C heildaryfirlit
D adam og eva
E barnastjörnuspá.
Vinsamlegast sendiS mér upplýsingar um Astroflash tölvuspána ón allra skuldbindinga
Sendist: Astroflash tölvuspáin, Pósthólf 795, Reykjavik.
ekki um að gera illt, þaö er frekar.
eins og þetla séu verkfæri ann-
arra. Það getur veriö aö þvi hafi
veriö þannig háttaö meö þessa
konu.
— En hún var hrakin i burtu,
sagöi ég.
— Kannski aöeins í bili.
— Þú heldur þó ekki aö hún
komi aftur? sgöi Lucy áköf.
— Hún eöa einhver önnur. Hver
veit? En.þaö getur nú samt verið
aö þaö illa sé á undanhaldi. Þaö er
ekki hægt aö reka út illa anda
meö valdi.
— Hvernig þá?
— Aöeins meö samstööu góöra
afla. Þannig geröu særingamenn-
imir þaö. Lukkusteinninn sjálfur
etur ekki gert neitt, en hann gæti
jálpað til, sagöi Mark, um leiö
og hann rétti mér steininn.
— Ætlarðu i raun og veru aö
gefa mér hann, sagöi ég i mót-
mælatón. — Þaö getur veriö aö þú
finnir aldrei neinn annan.
— Mig langar til þess aö þú
eigir hann.
Ég tók hikandi viö honum. Ég
fann fyrir hlýrri hönd Marks sem
snöggvast, en steinninn lá kaldur
og þungur i lófa mér.
— Þakka þér fyrir, sagöi ég, —
ég skal passa hann vel.
Og vegna þess hve innilega
rödd hans hljómaöi, þegar hann
sagöi „Mig langar til aö þú eigir
hann”, klökknaöi ég og sneri mér
undan. En svo kom lltið lamb
tritlandi til okkar og leit á mig svo
sakleysilega aö ég fór aö hlæja.
Sprungna klukkan I kirkjuturn-
inum sló tólf og viö virtumst ekki
hafa neitt meira aö segja. Viö
kvöddum Mark og hann gekk
léttilega upp hæöina á milli
burknanna.
— En hvaö hann er góöur,
sagöi Lucy, þegar viö vorum aö
keifa upp brekkuna heim aö hús-
inu okkar. — Hann gefur okkur
gjafir, þótt hann þekki okkur
ekki.
— Ég vildi aö hann heföi ekki
gefiö mér steininn, sagöi ég, — ég
kæri mig ekkert um hann.
— En hann langaöi til aö gefa
þér hann. Og það sem meira var,
honum var þaö kappsmál. Hann
er mjög sérkennilegur piltur,
finnst þér þaö ekki? Ellen, næsta
ár skulum viö gefa honum eitt-
hvaö. Þaö væri gaman aö vita
hvort hann vill þiggja gjöf frá
okkur og hvað ætti þaö aö vera?
Hún blaöraöi glaölega um
prjónaöan trefil, pennaþurrkur
og bókmerki og við lölluöum I
hægöum okkar i hádegissólinni.
Ég fann aö töfrasteinninn i lófa
minum var ennþá kaldur.
Um leiö og viö komum inn, sá
ég bréfiö, sem lá í koparskálinni.,
Þaö var mitt nafn á bréfinu.
Fyrst datt mér i hug, aö bréfiö
væri frá pabba. En svo sá ég þaö
á skriftinni aö þaö var frá Rósu
frænku.
Fingur minir skulfu, þegar ég
opnaöi umslagiö og sá aö lokum
aö þessi margþráöa frænka okkar
ætlaöi aö koma á næstunni.
...þaö er allt aö komast i lag
hérna, skrifaöi hún. — Ég man
ekki hvort ég var búin aö skrifa
ykkur um leigendurna. Þeir flytja
inn á laugardag, svo ég get veriö
komin til ykkar á þriöjudag —
miövikudag i næstu viku....”
Þarna haföi hún greinilega hætt
aö skrifa, þvi aö næsta setning
var skrifuö meö allt ööru bleki og
skriftin var ekki eins skýr, þaö
var eins og þetta væri skrifaö með
skjálfandi hendi.
„Þetta hefur ekki veriö auövelt,
ég er varla meö sjálfri mér....
Þaö er eins og öllu sé skyndilega
lokiö og þaö er kannski fyrir
bestu. Annaö lif....” oröin voru
strikuð út og hún haföi svo haldiö
áfram:
„Mér finnst leiðinlegast af öllu
aö feröast meö lest og þar sem ég
hefi ekkert farið svo lengi, finnst
mér þaö næstum óbærilegt. Ég er
svo þreytt....” Þessi siöustu orö
voru eins og andvarp, en svo
endaöi hún bréfiö hressilega:
„Ég vona að ég sjái ykkur
bráölega og ég er alltaf
ykkareinlæg frænka
Rosa Warden”
Þetta bréf var nú allt ööru visi
en ég haföi búist viö og ég las þaö
vandlega aftur, mjög hugsandi.
Var hún eitthvað i vafa um það
hvort hún ætti aö koma?
— Rósa frænka hefur ekki
dagsett bréfiö, sagöi ég og það
var sem einhver ótti gripi mig.
Lucy, sem haföi hallað sér 'leti-
lega yfir stigahandriöiö, reis upp.
— Hvenær er þaö stimplaö?
Umslagiö var svo þvælt, aö þaö
var engu likara en að það heföi
veriö traökaö á þvi, svo stimpil-
merkiö var eiginlega alveg máö
út.
— Er þetta sex, — kannski
tuttugasti og sjötti april, sagði ég.
— Þá hefur þaö veriö á sunnu-
daginn var.
— Ef svo er, þá kemur hún i
dag, hrópaöi ég upp yfir mig. —
Binnie! Binnie! Rósa frænka er
aö koma!
Lucy var komin hálfa leið niður
eldhússtigann. Ég flýtti mér á
eftir henni inn i eldhúsiö, þar sem
Binnie var aö hvolfa kökum úr
formum, til aö kæla þær.
— Þaö er bara eitt, hún skrifar
alls ekki hvaöa þriöjudag eöa
miövikudag, sagöi ég og rétti
Binnie bréfiö.
— Ég held aö Tom Leish hafi
veriö aö svalla/einu sinni ennþá.
Ég þori aö veöja aö hann hefur
veriö aö drekka i Moorock, og
bréfiö heföi átt aö vera komiö
fyrir löngu.
— Hún getur þá komiö á hverri
stundu, sagöi Lucy hátiölega.
— Og þaö er ekki búiö aö lofta
út úr herberginu og ekkert ætilegt
i húsinu.
Meöan viö vorum aö vandræö-
ast um þetta ástand, heyröum viö
skrölt I vagnhjólum I brekkunni.
Viö stóöum allar sem steinrunn-
ar, þegar yiö heyröum hrópin i
ökumanninum og hljóöiö þegar
hann hemlaöi og viö heyröum
þegar hófar hestanna spyrntu i
mölina á götunni.
Viö rönkuöum samt viö okkur
og hlupum út og flýttum okkur
hiöur aö hliöinu og rétt i þvi
stöövaöi ekillinn vagninn viö
siöustu beygjuna.
— Býr Westerdale hér? kallaöi
ekillinn,- Hann þurrkaöi af sér
svitann, sýnilega feginn aö vera
kominn aíla leiö upp brattann að
brúnni. — Það er hér heilmikill
farangur handa ykkur.
Svo leiö góö stund, meöan veriö
var aö tosa öllum þessum
farangri inn og Binnie var aö
finna rúmfatnaö.
Þaö haföi _ veriö á-
kveöiö fyrir löngu siöan, senni-
lega meöan mamma liföi, aö
Rósa frænka ætti aö hafa suður-
herbergiö uppi, sólrikasta her-
bergið, sem sneri út aö ávaxta-
garöinum. Þegar viö vorum bún-
ar að kveikja eld i arninum,
snyrta til á boröinu og setja blóm
i vasa á snyrtiboröinu, stóöum viö
og horföum i kringum okkur og
trúöum þvi varla aö dótiö sem
huldi alveg allt gólfið, gæti heyrt
til einni manneskju. Þaö var lika
heilmikiö dót á stigapallinum.
Þegar fór aö liöa á daginn og
Rósa frænka birtist ekki, var eins
og hún hyrfi aftur á þann staö i
hugskoti okkar,þar sem hún
hafði ætið verið. Ég rölti niöur
aökróknum i jurtagaröinum, þar
sem ég haföi mest yndi af aö sitja
og njóta kyrröarinnar og þaöan
lágu lika þrjú þrep niöur aö ánni.
Þaö var oröiö svo áliöiö aö þaö
var farið aö bregöa svolitiö birtu
og ég fann svala goluna frá ánni.
Ég fann fyrir einhverju hörðu i
vasanum á pilsinu minu og dró
upp töfrasteininn. Ég lék mér aö
þvi aö strjúka hann og stinga
fingrinum i gatið, eins og ég
haföi séö Mark gera. Svo setti ég
hann fyrir augað og gægðist i
gegnum gatiö eins og kiki og þá sá
ég eins og i ramma gult byggiö,
beitilandiö hinum megin við ána
og loksins kom ég auga á ein-
hverja dökka veru á brúnni.
Þröstur flaug upp, beint fyrir
framan mig. Ég stakk töfrastein-
inum i vasann og horföi á brúna,
sá fyrst aðeins skugga fyrir ofan
handriöiö. En svo sá ée aö ein-
hver stóö þarna.
Þegar ég hugsa aftur i timann,
þá held ég aö viöbrögö min hafi
verið einhver fyrirboöi. Mér
fannst sem hjarta mitt hætti aö
slá.
— Ellen! Hún er komin. Rósa
frænka er komin. Oskrin i Lucy
heföu getaö vakiö upp dauöan
mann og hún þaut niöur stiginn,
gegnum hliöiö og út á götuna. —
Rósa frænka! Rósa frænka!
Loksins ertu komin!
Meöan ég hljóp gegnum garöinn,
sá ég hana rjúka upp um hálsinn
á Rósu frænku og þrýsta henni aö
sér. Þegar ég kom til þeirra stóö
Lucy og mændi á hana ljómandi
augum.
Rósa frænka stóö ennþá i sömu
sporum og hélt sér I handriöiö. Ég
haföi þaö á tilfinningunni aö hún
heföi ekki mátt til aö opna munn-
inn. Viö fætur hennar lá stór
handtaska.
— Ég er Ellen og þetta er Lucy.
Velkomin til Saxelby Mill, Rósa
frænka, sagöi ég.
Framhald i næsta blaöi
22. TBL. VIKAN 33