Vikan - 11.12.1975, Blaðsíða 29

og lögðu hann á börurnar. Þcir,
scm i kring um hann stóðu, litu
undrandi upp, þegar ég tók mynd
og leiftrið lýsti upp umhvcrfið?
Mcr fannst einhvern veginn ég
vcra að frcmja helgispjöll með
þessu, en huggaði mig við það,
að ég spillti engu og að þið
biðuð eftir því að heyra og sjá,
alveg eins og þeir, sem stóðu þarna
allt um kring af einskærri
forvitni. Fyrir kemur, að þeir tefja
fyrir — verulega — þegar fljót
Brunaverðir setja slasaðan mann á
sjúkrabörurnar.
það staðreynd, að hann er yfirleitt
fljótari út en sjálft slökkviliðið.
Því oft fer hann á undan slökkvi-
bílunum á eldsstað, og fyrir kcmur,
að þeir eru búnir að taka rafmagn
af brennandi húsi, kalla á aukinn
liðstyrk eða annað, þegar slökkvi-
bílarnir eru komnir á áfangastað.
En slökkvibílarnir eru nú margir
hálfgerðir „sleðar” í akstri, vegna
þyngsla eða vélarskorts, hvort sem
við viljum hafa.
Næst passaði ég mig betur. Ég
var í jakkanum allan tímann og
með myndavélina tilbúna á magan-
um, þannig að þeim tókst ekki að
plata mig í það skiptið. Hurð-
irnar á bílnum stóðu opnar inni í
skúr, svo þeir tefðust ekki við að
opna þær. Þær skullu' aftur sam-
tímis, og bíllinn lagði umsvifalaust
af stað. Bílskúrsdyrnar höfðu
opnast sjálfkrafa, svo ekkert þurfti
að huga að þeim. Sírenurnar
voru komnar í gang áður en komið
var út á veg. Ég hélt mér báðum
höndum í handföngin við sætið,
Reykkafarar fikra sig áfram í myrkr-
inu.
Meðvitundarlausum manni bjargað
úr lúkar á skipi.
en tolldi samt varla í því. Beygjur
voru teknar á tveim hjólum, ef
úsýnið var í lagi, og svo var gefið
t eins og fjandinn sjálfur væri á
hælunum á okkur. Enda hefði
hreint ekkert þýtt fyrir hann, gaml-
an manninn, að reyna að ná okkur.
En ég varð hissa, þegar við komum
að næstu krossgötum. Þar stoppaði
bíllinn alveg, og lagði ekki af stað
aftur fyrr en öll umferð var með á
nótunum.
Það var ekið með allri gát, af
fullkomnu öryggi, en með hörku,
og eins hratt og hægt var að kom-
ast, án þess að setja aðra eða okkur
sjálfa í voða.
Sem betur fer var þetta ekki
slæmt slys, eða svo hélt ég.
Við komum á Laugarnesveginn, þar
scm margir bílar stóðu kyrrir. A
götunni lá fullorðinn maður, dúð-
aður í einhverjar tilfallandi fltkur
og hreyfði sig ekki. Slökkviliðs-
mennirnir voru fljótir út mcð
sjúkrakörfuna, lögðu hana við hlið
mannsins, tóku hann varlega upp
handtök eru nauðsynleg í sltkum
tilfellum.
Maðurinn var með fulla meðvit-
und, sagði skýrt og greinilega nafn
sitt, þegar komið var á spítalann,
en þagnaði, þegar spurt va'r um
heimilisfang hans. Hann mundi
það ekki. Hann kvartaði aðallega
yfir eymslum fyrir brjósti, en úr
honum blæddi hvergi, svo sjáan-
legt væri. Hann hafði lent fyrir
bíl, og það var allt, sem við vissum,
þvt ekki var stansað til að grennsl-
ast fyrir um slysið. Sjálfur mundi
hann ekkert, hvað gerst hafði.
Þegar aftur var komið út í bíl,
grcip bílstjórinn hljóðnema t borð-
inu og sagði stutt og laggott: ,,Sex-
tán laus.”
— Hvað merkir sextán? spurði
ég barnalega.
-— Einum meira en fimmtán,
sagði sá vitri maður og brosti.
Nci, sextán er númerið á bílnum
okkar. Þeir hafa allir sitt númer.
Og svo — ,,Sextán á stöðinni”
sagði hann, og dyrnar lukust upp.
Stðar um daginn varð ég vitni
að æfingu slökkviliðsmanna með
rcykgrtmur, niðri í stórum sal í
kjallaranum. Þeir settu grímurnar
upp, lokuðu sjónglerjunum vand-
lega með svörtum hettum, svo þeir
sáu ekki nokkurn skapaðan hlut,
og fóru svo að leita um allan
salinn að meðvitundarlausum
manni, sem þeim hafði verið sagt
að væri þar inni. Þeir héldust t
hendur til að týna ekki hver öðr-
um og gengu stðan saman, varlega,
þvt ekkert sáu þeir, meðfram veggj-
um, þreifuðu um hvern krók og
kima, opnuðu skápa, skriðu undir
bexki og leituðu af sér allan grun
um að þeir færu framhjá mann-
inum. Loks, þegar hringurinn var
næstum búinn, fundu þeir ,,mann-
inn” sem auðvitað var uppstoppuð
dúkka, og tóku hann á milli stn
eins og vera bar og báru hann út.
Eftir þetta æfðu þeir sig að taka —
aftur blindandi — mann, sem nú
var lifandi, en lá á gólfinu og var
sýnilcga meðvitundarlaus. Þeir
smeygðu böndum um hann á sér-
stakan hátt og höluðu hann stðan
upp I bandinu, þó þannig, að hann
sat allan tímann í réttstöðu. Þetta
var æfing við að taka meðvitundar-
lausan mann upp úr lúkar á brenn-
andi skipi og koma honum upp um
þröngt lúkarsgatið. En þetta er
vafalaust einasta aðferðin til að
koma honum þar upp — nema að
húkka t hann með krókstjaka.
Stðan sýndi einn þcirra mér,
hvernig þeir æfðu sig í að skríða
í gegnum þröng op og setja grtm-
una alltaf á undan sér í gegnum
opið.
..Þetta er,” sagði Rúnar slökkvi-
liðsstjóri síðar, eiginlega mitt
aðaláhugamál. Ég lærði meðferð
á sltkum grtmum þegar ég var úti
í Svíþjóð og hefi lagt mikla áherslu
á sltka æfingar hérna heima síðan.
Enda var notkun þeirra á byrjunar-
stigi þcgar ég tók við störfum, en
nú má segja, að reykkafararnir okk-
ar séu færir t flestan sjó. Þetta
hefur orðið æ nauðsynlegra, þvt
nú er orðið svo mikið af allskonar
plastefnum, sem framlciða bancitr-
aðan revk við bruna og gera gömlu
aðferðirnar algjörlega óhæfar. Þá
gerði kannski minna til, þótt mcnn
önduðu að sér svolitlum reyk.
Að vísu ekki gctt, cn þetta létu
menn sig hafa, með einskærri hörku
oft og tíðum, én nú leyfum við
það alls ekki, þvt Hfshætta getur
auðveldlega stafað af. Við höfum
komið okkur upp nokkrum — cin-
um 10 góðum grímum, og strákarn-
ir æfa sig dyggilega með þær.”
,Já, ég man alltaf,” sagði einn
, .strákanna”, ,,þegarég kom inn í
brcnnandi hús hérna í bænum.
Okkur var sagt, að inni t húsinu
væri fulit af fólki, sem ekkert
virtist ósennilegt, því að fyrir utan
lá kona utan I snjóskafli með
hausinn á kafi. Ég taldi víst að
hún væri dauð. Svo var þó ckki,
hún var bara að kæla sig. Ég rauk
inn með grtmuna á fésinu, þaut
inn um dyrnar beint inn t kolsvart
50. TBL. VIKAN 29