Vikan - 03.06.1976, Blaðsíða 21

ANNE ARMSTRONG
fallega hugsað. Hún er svo æst
vesalingurinn.”
Súsanna tók við töskunni. Hún
sá strax að Hroki og hleypidómar
voru enn á sínum stað. Þunnur
blár kjölurinn var augljós milli
bæklinganna. Var hin mikilvæga
síða 51 enn á sínum stað?
Það var freistandi að athuga
það betur, en undir vakandi aug-
um varðmannanna hefði' það
verið heimskulegt. Ef bókin var
þarna, þá var síða 51 þar líka.
Henni létti óstjórnlega. Annað
hvort hafði hún ekki talað undir
áhrifum lyfsins, eða Atkins hafði
hvorki haft tima til að notfæra sér
upplýsingarnar, né láta þær Aza-
row í té. I fyrsta sinn síðan Novak
lét hana fá skilaboðin var hún
áhyggjulaus — jafnvel glöð. í bili
var hún örugg, örugg! Eftir öll
svikin og áreynsluna undanfarna
daga voru þeir engu nær!
Hútan lagði af stað. Súsanna sat
hljóð í sæti sínu, og hugsaði um
hin hræðilegu atvik morgunsins.
Líkami Atkins sveif fyrir hug-
skotssjónum hennar. Ef til vill
var hún sú siðasta, sem hafði séð
hann á lífi.
Nei annars. Hvað var það nú
aftur sem Azarov sagði i gær? ,,Eg
hefði getað bjargað þér fyrr... en
ég þurfti að hitta Atkins. Averk-
arnir á líkinu...
Var Azarov morðingi? Og ef svo
var, hafði hann þá myrt Atkins í
afbrýðisemi, eða vegna þess að
sem samstarfsmanni var honum
ekki treystandi lengur?
Hún vissi það ekki. Henni var
sama. Og þó heyrði hún innri
rödd, sem þrátt fyrir alla skyn-
semi og þjálfun, hvíslaði: „Gerðu
ekki Azarov að morðingja. Gerðu
því ekki skóna að hann hafi drep-
ið Atkins.”
Nokkrum stundum seinna
stansaði rútan aftur fyrir framan
bygginguna, þar sem þau voru
yfirheyrð í fyrra skiptið eftir að
Novak hafði verið skotinn. Nú var
sendiráðsmaðurinn, Donald
Trapp aftur kominn til að leið-
beina þeim.
„Ég hef heyrt að einhver ykkar
hafi fundið lík herra Atkins, er
það ekki rétt?" spurði Trapp.
„Það var ég,” Cristine Endicott
svaraði grátklökk. Samkvæmt
beiðni Trapp, sagði dr. Weisen-
stein frá atburðinum.
„Hefur einhver einhverju við
að bæta?” spurði Trapp. Enginn
sagði neitt.
„Jæja, en þetta ætti að verða
ykkur minnisstætt,” sagði Trapp.
Tiiraun hans til að lífga upp á
hópinn, fékk tregar undirtektir.
Þau eltu hann þungbúin inn í
THOMPSON
bygginguna, og inn á sömu skrif-
stofu og áður.
„Svaraðu öllum spurningun-
um,” ráðlagði Trapp Súsönnu
þegar komið var að því að hún
ætti að fara inn í yfirheyrsluher-
bergið.
Tveir menn sátu við snjáð skrif-
borð í miðju herberginu. Þeir
hvorki stóðu upp, né heilsuðu.
„Vegabréfið. takk,” sagði túlk-
urinn á ensku.
Augu lögreglumannsins
glömpuðu óþægilega þegar hann
bar saman andlit hennar og
myndina í vegabréfinu.
„Þekktir þú þann látna?”
„Já„”
„Hve lengi?”
„1 þrjá daga.”
„Hvenær talaðir þú siðast við
hann?"
„í Plodiv. Við gengum saman
um garðinn. Ösannindin komu
auðveldlega.
„Þekkir þú nokkurn, sem
hugsast gæti, að hefði viljað hann
feigan?”
Allt í einu varð Súsanna raun-
verulega hrædd. „Nei ” sagði
hún.
Hinn maðurinn ræskti sig, og
sagði eitthvað á rússnesku.
Túlkurinn spurði: „Þekktir þú
Atkins í Bandaríkjunum?”
„Hann sagðist einu sinni hafa
séð mig í veislu. Ég minnist þess
ekki.”
„Jæja,” hann virtist allt í einu
missa áhugann.
Túlkurinn sneri sér að rússan-
um. „Viltu sp.vrja fleiri spurn-
inga?”
Súsanna beið spennt eftir svari.
Rússinn hristi höfuðið.
„Þetta er nóg," sagði túlkurinn.
„Þú mátt fara.”
Súsanna og Trapp fóru aftur
fram í biðsalinn. Þar biðu Elbert
hjónin eftir að röðin kæmi að
þeim. Þau forðuðust að lita í augu
Súsönnu. Hún var óróleg. Andlit
Elberts bar greinileg merki eftir
neglur Súsönnu. Hvernig ætlaði
hann að útskýúra það?
Hún beið óþolinmóð. Azarov og
Elbert vissu báðii: að hún hafði
hitt Atkins kvöldið áður. Annar
þeirra gæti komið upp um hana.
Hún taldi mínúturnar þar til Ed
kom fram aftur. En hann var ekki
lengur inni en hinir. Klukkan
fimm var þeim smalað aftur út á
götuna, og að rútunni.
Þá sá Súsanna Azarov standa
ásamt rússanum á tröppunum.
Þeir virtust tala opinskátt um
fólkið, sem beið eftir að fara í
rútuna. Súsanna var ekki nógu
nálægt til að geta greint orðaskil.
en hún sá að maðurinn spurði
Azarov einhvers, og benti á hana.
„Njet," sagði Azarov ákveðinn.
Meira heyrði Súsanna ekki. því
hún var komin inn í rútuna.
Hún setti upp sólgleraugu, og
fylgdist með manninum úr sæti
sínu. Hann var klunnalegur
maður, og með illilegan munn-
svip. Hann stóö þrepi ofar en Aza-
rov, og leit nú með merkissvip
niður á hann. Mikil spenna virtist
ríkja milli þeirra.
Allt í einu virtist maðurinn
verða reiður. Hann otaði fingri
reiðilega að Azarov, og skamm-
aði hann fyrir framan alla
lögreglumennina. Þegar Azarov
ætlaði að svara, benti maðurinn
honum æstur á að koma inn í
bygginguna. Azarov fylgdl honum
eftir með samanbitnar varir.
Þegar hann opnaði d.vrnar, leit
hann um öxl. Súsanna sá andlit
hans greinilega. Hann virtist ekk-
ert niðurbeygður eftir ávíturnar.
Dökk augun tindruðu, og munn-
svipur hans lýsti næstum hömlu-
lausri reiði. Augnaráð hans sagði
henni að góðsemi hans væri horf-
in út í veður og vind.
Ferðabæklingurinn hafði lýst
kveðjuveislunni í Boyanna Inn,
sem „hátíðarkvöldverði”. en það
var takmarkað gamanið þar þetta
kvöldið. Dansarar í þjóðbúning-
um, fyrsta flokks matur og
skemmtilegur veitingasalur með
útsýni yfir Sofia, gat ekki dulið þá
staðreynd að ferðin var ekki
lengur skemmtileg. Dauði Atkins.
lögregluvörðurinn í kringum þau
og yfirheyrslurnar tvær var þeim
alltof ferskt í minni. Jafnvel nú
var stór hópur einkennisklæddra
hermanna á torginu fyrir framan
veitingastaðinn í tilefni þjóðfrels-
isdagsins.
Azarov stóð utan við hópinn.
og fylgdist hljóðlega með öllu sem
fram fór. Hundurinn við hlið
hans hreyfði sig ekki meðan á
ræðuhöldunum stóð. Ljóskastar-
arnir. fótatak hermannanna, og
hið hvassa dat-a-dat-a-dathljóð
vélbyssanna gaf til kynna að þau
voru stödd í kommúnistaríki.
Taugar Súsönnu voru spenntar.
Sama mátti segja um hitt ferða-
fólkið þar til sýningunni fyrir ut-
an hótelið lauk og hermennirnir
þurfu hljóðlega.
Azarov fór líka. Fyrst hikaði
hann aðeins. og beygði dökkt
höfuðið niður meðan hann kveikti
sér í sígarettu. Eldurinn lýsti upp
andlit hans i augnablik. en dó
síðan út og skildi mann og hund
eftir í myrkri. Súsönnu varð
hughægra eftir að þeir voru farn-
ir.
Smám saman létti yfir öllum
hópnum. Bandaríkjamennirnir
fóru að taka þátt i skemmtuninni
og klappa fyrir listafólkinu.
Einnig tóku þau þátt i slöngu-
dansi gegnum veitingahúsið. Að
lokum fór litill búlgari upp á stól
og stjórnaði þeim meðan þau
sungu „Auld lang Svne." Þetta
var nóg til að láta hvaða ferð sem
var enda skemmtilega.
Síðan tókust allir í hendur. og
þau gengu út úr veitingahúsinu.
inn i upplýsta nótt Sofiaborgar.
Það var ekki alveg orðið dimmt og
ljósrák var á vesturbimninum.
Þau fóru ekki inn i rútubilinn
fyrr en öll birta var horfin af
himninum. en loks var haldið af
stað ;til h'ótelsins. Þrir dansar-
anna urðu þeim samferða.Þeir
voru ungt og broshýrt fólk. sem