Vikan - 03.06.1976, Blaðsíða 34

Smásaga eftir Barbro Gummerus.
TILCONCUR
LlFSINS
Hvað merkja þessi orð?
Ást — hatur. Gleði —
sorg. Líf — dauði?
Og hversu skammt er
ekki milli merkingar
þeirra? í þessari
smósögu segir fró ungri
konu, sem reynir allar
þessar tilfinningar á
örlagastundu lífs síns.
HÚN líkt og svífur í eins
konar þoku milli himins og
jarðar. Ekkert rýfur mistrið nema
verkirnir, sem ætla að tæta hana
sundur við og við. Samt eru verk-
irnir ekki eins sárir og áður —
nei, þeir eru allt að því þægilegir.
Hún er ekki hrædd lengur. Hún
heyrir í fólkinu í kringum sig, en
hefur aftur augun. Hvað kemur
þetta fólk henni við? Henni
kemur ekkert við lengur. Til
hvers er allt þetta umstang? Hún
veit hún deyr hvort sem er, og
hana langar mest að hrópa til
þeirra að gefast upp, láta hana
vera. Hún finnur á einhvern hátt
til með þeim, þvi að þau vita ekki
eins og hún, að þetta er þýðingar-
laust. Þegar sársaukinn ætlar að
yfirbuga hana, tekur hún því með
þolinmæði. Hún vissi ekki, að til
væri þvílíkur sársauki. Hún er
hætt að hugsa, er ekkert nema
tilfinningin. Hún gæti kveinað af
kvölum, er. hún gerir það ekki.
Henni finnst hún vera laus við
þetta allt og á leið eitthvert
annað. Hún heyrir glamra í
lækningatækjunum, hún heyrir
fólkið tala saman í kringum sig —
en þessi hljóð koma úr öðrum _
heimi.
I þessu myrkri umhverfis hana
taka allt í einu að birtast myndir
— með lokuð augun sér hún allt,
sem gerðist meðan hún lifði.
Hún er fimm ára og stendur
bak við sólberjarunnana með
ömmu sinni. Það hlýtur að hafa
verið langt liðið á dag, og það
hlýtur að hafa verið sumar, þvi að
geislar sólarinnar falla skáhullt á
grasið. Hún les sér sólber af
runnanum, og munnurinn á
henni fyllist gómsætum keimi.
Am'ma hennar er í blárósóttum
kjól, og hún hefur tekið hvitt
hárið saman í hnút í hnakkanum.
Bláu augun hennar eru fjarræn
eins og þau horfi langt út i busk-
ann, og hún segir hugsandi: —
Nei, ég var aldrei hrifin af afa
þínum. Aldrei nokkurn tima. Eg
átti meira að segja erfitt með að
þola hann.
Sprautu, segir einhver langt,
langt i burtu, — við verðum að
gefa henni sprautu. Svo gerist
ekki fleira lengi, lengi, en allt í
einu finnur hún, að henni liður
ekki eins illa og áður og hún er
svo þakklát, að hana langar mest
til að gráta. Fyrst nú rennur upp
fyrir henni, hve óbærilegar kval-
irnar voru. En eiginlega skiptir
það ekki máli, eiginlega skiptir
ekkert máli lengur. Hún heyrir
einhvern stynja og gerir sér ljóst,
að það er hún sjálf, sem stynur.
Henni verður hálfhverft við. Hún
ætiaði bara að liggja grafkyrr og
þögul í myrkrinu, því að henni
finnst myrkrið vernda sig.
Hún er sjö ára og á að flytja til
bæjarins úr gula húsinu með sól-
berjarunnunum. Flutningabíllinn
er farinn, og hún gengur með
34 VIKAN 23. TBL.