Vikan - 03.06.1976, Blaðsíða 30

Vinsælu
Barnaog
unglingaskríiboroin
Ódýr, hentug og falleg.
Gott litaúrval.
Sendum hvert á land sem er.
segja henni frá því öilu saman,
ella myndi hún leita til Dorothée,
sem hlaut að vita eitthvað um
þennan dularfulla Monsieur
Denis.
Það var komið hörkufrost, og
rúðurnar á vagninum voru hél-
aðar, en hún var I hlýrri yfirhöfn,
og hinn vingjarnlegi Monsieur
Duroc hafði beðið velvirðingar á
því, að hann skyldi ekki geta fylgt
henni sjálfur, og ekillinn hafði
fengið fyrirskipanir um að aka
ekki of hratt og gæta þess, að
hestarnir hrösuðu ekki, svo að
hún kæmist örugglega heilu og
höldnu heim. Þetta varð til þess
að ekillinn ók mjög gætilega, sum-
part kannski vegna þess að brekk-
an, sem þau fóru niður, var all-
brött.
Einhvers staðar í fjarska sló
kirkjuklukka fimm högg. Aðrar
klukkur hringdu til morgunand-
aktar. Það hlaut að vera klaustur
þarna skammt frá. Þau voru nú
komin á jafnsléttu, og vagninn
bægði á sér, en stansaði síðan.
Marianne varð undrandi, hún
þurrkaði héluna af rúðunni og sá,
að þau voru komin að ánni Signu.
Allt i einu opnuðust dyrnar.
„Þér verðið að stlga út hér,
Madame,” sagði ekillinn. „Við
neyðumst til þess að taka ferj-
una.”
„Ferjuna? Hvaða ferju? Við
tókum enga ferju áður.”
„Nei, þér fóruð um brúna við
St. Cloud. En þeir hafa verið að
gera við hana undanfarin tvö ár,
og um leið og frostið herðir eins
og núna, þá er hún ótrygg. Það er
þvi betra að fara með ferjunni.”
Marianne leit fram hjá öku-
manninum og sá þá uppljómaðan
fljótabát, sem beið skammt und-
an. En hann virtist mannlaus, og
kuldinn, sem barst inn um dyrn-
ar, var napur. Hún tók að hríð-
skjálfa og vafði brekáninu þéttar
að sér.
' „Já, en við erum svo snemma á
ferðinni,” sagði hún óþolinmóð.
„Það fæst enginn til þess að ferja
okkur yfir á þessum tíma sólar-
brings. Við skulum heldur fara
yfir brúna.”
„Nei, það borgar sig ekki,
Madame. Ég er viss um að ferju-
maðurinn flytur okkur yfir. Við
erum að vísu snemma í því, en
handan árinnar bíður fólk. Það
fer yfir á hverjum morgni til þess
að»hlýða messu hjá þagnarmunk-
unum að Mont-Valerien. Verið
þvi svo vænar að stiga út úr vagn-
inum. Hann þarf að vera sem létt-
STÍL-HÚSGÖGN
AUDBREKKU 63 KÓPAVOGI SÍMI 44600
hendi sér, hvað vinur hans yrði
djúpt snortinn af henni og hversu
auðveld bráð hún yrði? Hafði
hann vitað, að þau myndu verða
ástfangin hvort af öðru? Hafði
hann viljað kynna hand fyrir
Charles Denis til þess að leyfa
honum að njóta raddar hennar
eða Marianne sjálfrar? Allt var
hugsanlegt, þegar svona maður
var annars vegar. Hestarnir
drógu vagninn með jöfnum hraða,
og hún hugsaði með þakklæti til
hins útsmogna diplómats. Þessa
yndislegustu nótt lífs sins átti
hún honum að þakka. Á þessari
stundu, þegar hugur hennar
hvarflaði til baka, gerði hún sér
grein fyrir því, að hin skamm-
vinna, blinda ást hennar á
Francis Cranmere hafði aðeins
verið rómantísk tálsýn ungrar
skólastúlku. Aldrei myndi það
líða henni úr minni, að það hafði
verið Talleyrand, sem ómeðvitað
eða af ráðnum hug, hafði varpað
henni í faðm Charles.
En nú þurfti hún að flýta sér
heim. Hún ætlaði að spyrja fuet-
ann nánar út í þetta, jafnvel þótt
hann kynni að líta á það sem
ókurteisi af hennar hálfu. Hann
varð að segja henni allt, sem hann
vissi um Charles Denis. Henni
fannst hún og maðurinn, sem hún
elskaði, vera eitt. Hún óskaði þess
heitast að fá að lifa hans lífi,
jafnvel þótt það hefði hættur í för
með sér eða kannski einmitt
vegna þess. Talleyrand varð að
Winther
vinsælustu og bestu þríhjólin
Varahlutaþjónusta.
öníM
Spítalastíg 8, simi 14661, pósthólf 671.
astur, þegar ég fer með hann um
borð.”
„Jæja þá,” sagði Marianne og
stundi. Ekillinn rétti henni hönd-
ina og hún steig út úr vagninum.
I sömu andrá var svartri dulu
smeygt yfir höfuð hennar.
12. kafli
Riddarar skuggans
Marianne hrópaði upp yfir sig,
en um leið var tekið harkalega
fyrir munn hennar, og hún gerði
sér grein fyrir því, að allur mót-
þrói var vonlaus. Ötta- og köfn-
unartilfinning gagniók hana, og
hún fann, að tekið var um fætur
hennar og axlir og henni lyft upp.
Dálitill veltingur benti til þess, að
ræningjarnir væru komnir með
hana um borð 1 ferjuna.
„Hafið hraðann á,” sagði valds-
mannsleg rödd. „Frostir er að
herða, og hestarnir á bakkanum
hinum megin að stirðna úr
kulda.”
Svo heyrðist hringla í peninga- \
pyngju og þvi næst sleikjulegt
þakkarkvak. Marianne gat sér
þess til, að verið væri að borga
ökumanninum. Hún var viss um,
að vagninn hafði ekki verið
tekinn um borð. Frá malarborna
árbakkanum heyrðist vagnskrölt,
sem dó smám saman út. Eftir það
greindi hún ekkert nema öldu-
gjálfrið utan á síðum ferjubáts-
ins.
Marianne hlunkaðist niður á
dekkið, og kraftaleg hönd hélt
henni þar. Hún var að því komin
að kafna, og örvæntingin var að
ná tökum á henni. Hvaða menn
voru þetta, og hvað ætluðust þeir
fyrir með hana? Ætluðu þeir
einungis að fara með hana yfir á
hinn bakka árinnar? Græn slikj-
an á ánni, sem hún hafði séð sem
snöggvast, skaut henni skelk i
bringu. Hún reyndi að rífa sig
lausa og losa um duluna, en hönd-
in hélt henni líkt og í skrúfstykki.
„Verið kyrrar,” sagði skipandi
rödd, „eða ég fleygi yður fyrir
borð.”
Sú staðreynd, að hann skyldi
ógna henni með þessum hætti,
benti til þess, að hann ætlaði ekki
að gera út af við hana á stundinni.
Þetta var þó nokkur huggun, og
Marianne reyndi að halda aftur af
köfnunartilfinningunni, en efnið
f dulunni var svo þykkt, að hún
náði vart andanum. '
„Eg er alveg að kafna,” stundi
hún. „I guðanna bænum...”
„Taktu af henni duluna,”
heyrði hún sagt. „við erum hvort
eð er að leggjast upp að.”
Um leið og fljótabáturinn rakst
I árbakkann, var losað um duluna.
Það mátti ekki tæpara standa,
enda var næstum því liðið yfir
hana, og hún greip andann á lofti,
en stór hrammur sló hana í bakið.
„Hún er fallin I ómegin,” sagði
einhver.
„Já, eða eitthvað þaðan af
verra.”
Ef marka mátti raddir þessara
manna, þá voru þetta engir ribb-
aldar, hugsaði Marianne. Hún
opnaði augun, og fyrir framan
hana voru tveir menn með svartar
grimur fyrir andlitunum. Þeir
báru kringlótta hatta og voru 1
fyrirferðarmiklum reiðfötum.
30 VIKAN 23. TBL.