Vikan - 03.06.1976, Blaðsíða 38

*
SIGNUVUTN í 3
Sú var tíðin, að listaskáld
heimsins kepptust um að lof-
syngja París, þessa borg borganna,
sem jafnvel án listaskáldanna
hefði staðið fyrir sínu. En tímarnir
breytast og borgirnar með, og
mannfólkið eldist. Stórborgin
París er í dag eins hávaðasöm og
óhrein og aðrar milljónaborgir.
Lifir hún kannski á fornri frægð í
minningum þeirra, sem heimsóttu
hana milli stríðanna, og lifðu þar á
rómantík og fuglasöng, þegar
yfirfærslan að heiman var löngu
þrotin? Alla vega er hún ekki
lengur Mekka listaheimsins. New
York hefur tekið við því hlutverki
fyrir löngu, en París heldur samt
sem áður áfram að laða að sér það
fjölskrúðugasta mannlíf, sem gef-
ur að líta.
Reyndar höfðu liðið heil 13 ár
síðan ég hafði verið í París og allar
götur síðan hef ég verið að
sannfæra sjálfa mig um, að best
væri kannski að eiga minninguna
um þessa heillandi borg eins og
hún var þá.
Ég sá fyrir mér h'Ærnig heilu
gömlu bBrgnrhverfin höfðu ver-
ið jöfnuð við jörðu í þágu at-
hafnalífsins og nafni yfirvalda og
hvernig útlínur borgarinnar litu út
sem annarlegt línurit með tilkomu
nýrra háhýsa og glerturna.
Eftir þá útrýmingarherferö gegn
gömlum húsum, sem farin hefur
verið í Reykjavíkurborg einni síð-
ustu áratugina, fannst mér réttast
að vera viðbúin hinu versta í
Parísarborg.
Beinasta og skjótasta leiðin til
Parísar frá íslandi liggur loftleiðis
til Lundúna á vængjum vélknúins
Pegasusar Flugleiða, en í Lund-
únum þarf að skipta um vél og
við stöllurnar frá Íslandi gengum
inn í Air France flugvél., þar sem
leikið var ,,La vie en rose", þegar
farþegar gengu um borð.
Við fljúgum þessa stuttu leið
ofar Ijósrauðum skýjum og lend-
um í þann mund, er síðasti
farþeginn fær afgreiddan drykkinn
sinn. Við eru lent á nýjasta
flugvelli Parísarborgar, Charles de
Gaulle flugvellinum, sem er ný-
tískulegur eins og tekin út úr nýrri
Bondmynd eða tæknihrollvekju
Tati. Aðalbyggingin sjálf er f
lögun sem fljúgandi diskur og út
frá henni ganga færibönd til fjölda
lítilla flugstöðva, sem liggja út frá
aðalbyggingunni.
Því miöur náði færibandið ekki
inn í borgina, þótt langt væri. Til
að komast inn í miðborgina var
ekið gegnum iðnaðar- og verk-
smiöjuhverfi, sem greinilega ekki
voru besta hlið borgarinnar, en
eftir því sem nær dró miðborginni,
urðu göturnar breiðari og húsin
stærri og glæsilegri.
Ég sá í fljótu bragði að ótti minn
hafði verið óþarfur, útlit borgar-
innar hafði lítið breyst. Að vísu brá
fyrir háhýsum og glerturnum hér
og þar, en þá voru byggingar
þessar það stílhreinar, að þær
spilltu heildarsvipnum ekki að
ráði, þótt þeim væri komið fyrir
innan um gamlar byggingar.
Við rogumst með ferðatöskurn-
ar upp á fimmtu hæð á látlausu,
en hreinlegu hóteli í latínuhverf-
inu. Lyftan er óvirk, sturtubað á
hæðinni fyrir neðan, klósettið
frammi á gangi og Mambó-klúbb-
ur í næsta húsi. Um hann vissum
við ekki fyrr en við vorum að reyna
að sofna fyrsta kvöldið.
— Þið megið þakka fyrir að fá
þak yfir höfuðið, segir frúin (
hótelafgreiðslunni. — París er
yfirfull á þessum tíma, þjóðverj-
arnir panta hótelherbergi með
hálfs árs fyrirvara. Meira að segja^
garðbekkirnir í Tuleriegörðunum
fyllast af útigangsmönnum, sem
hafa notið ylsins í neðanjarðarjárn-
brautarstöðvunum þangað til þær
loka um eitt-leytið.
Eftir að við höfum þvegið af
okkur geimrykið, göngum við út í
heita síðdegissólina og iðandi
mannlífið.
Það er páskadagur og sunnu-
dagssvipur yfir boginni. Öll söfn
eru opin, en margar verslanir og
veitingahús hafa lokað. Hitinn er
orðinn næstum óbærilegur fyrir
okkur, sem lögðum upp frá íslandi
( 4 stiga frosti ( morgun, og það
rennur af okkur svitinn, þar sem
við göngum I stígvélum og þykk-
um peysum eftir Boulevard St.
Michele og reynum að komast (
takt við hraöan púls heimsborgar-
innar.
Við kaupum okkur létta bómull-
arboli og pils af götusala, sem
nýtur þess að allar verslanir í
hverfinu okkar eru lokaðar og nú
selur hann veldúðuðum norður-
evrópubúum allan vetrarforðann á
nokkrum stundum. Götusalinn er
ungur svertingjapiltur, einn af
þeim fjölmörgu afríkönum, sem
bjóöa vörur sínar um alla borgina.
Hann er í þykkum vetrarfrakka
með lambhúshettu á höfði, og
trúir ekki eins og við á, að voriö
sé komið.
Fyrir utan Louvre-safnið eru
langar biöraðir feröamanna, sem
eru komnir yfir hálfan hnöttinn til
að sjá Monu físu brosa. Og Mona
Lísa brosir, en brosið er faliö á bak
við glerplötu, vegna ótta við
skemmdarverk. Þetta veröur til
þess að útgeislunin, sem þessi
mynd sendir frá sér, verður eftir
hinum megin á glerplötunni.
i sama sýningarsal eru til sýnis
aðrar myndir eftir meistara
Leonardo, sem ekki eru síður
fallegar, en það eru aðeins örfáir
þeirra safngesta, sem standa I
biöröð fyrir framan Monu Lísu,
sem staðnæmdust fyrir framan
þessar myndir. Mona L(sa stelur
senunni frá öllum öðrum.
i krirrum okkur eru töluð öll
heimsinstungumál, nema franska
Þeir borgarbúar, sem ekki hafa
flúið borgina, dettur ekki hug aö
heimsækja Louvresafnið á sjálfan
páskadag.
Á bak við okkur standa banda-
rfkjamenn, sem virðast fylgja okk-
ur eins og skuggar hvert sem við
förum. Allt í einu fer ein banda-
ríkjafrúin aö tala frönsku með
áberandi bandarískum hreim við
borðalagöan safnvörö, og nú
sjáum við, að þarna er komin
furstaynjan og filmdísin fyrrver-
andi, Grace Kelly, sem þrátt fyrir
gríðarstór dökk gleraugu, sem
hylja hálft andlitið er nú búin að
afhjúpa slna háttvirtu persónu.
Bara að hún hefði nú ekki farið að
tala frönsku.
Af þeim erlendu ferðamönnum,
sem gista París, ber mest á
velklæddum japönum. Kannski af
því að þeir koma í hópum og bera
eina til tvær dinglandi myndavélar
um hálsinn. Þeir kaupa og kaupa,
mest listaverk eftir evrópska
myndlistarmenn, kannski til að
selja þegar heim kemur eða til að
eiga á veggnum til minningar um
París, meöan aðrir láta sér nægja
gylltan smækkaðan Eiffelturn til að
hengja í bíllyklana þegar heim
kemur.
Ameríkanar með sinn óstööuga
dollara geta ekki lengur keppt við
japani og suður-ameríkana (kaup-
skapnum.
Það besta er kannski að ganga
út úr safninu og taka með sér
myndir til að geyma á nethimn-
unni og fá að vinna úr öllum þeim
gersemum ( ró og næði þegar
heim kemur.
Þegar við síðan göngum heim-
leiðis um kvöldið, þreyttar og
rauðeygðar, eftir allt það bdagas,
sem eitrar loftið í borginni, finnum
við að nú vaknar borgin til nýs lífs
Ein af gersemum Louvre-safnsins, imynd kveniegrar feguröar,
handleggjalausa Venus frá Milo.