Vikan - 03.06.1976, Blaðsíða 32

MARIANNE
héldu henni uppi, og andardrátt-
ur mannanna gaf til kynna, aö
þaö voru ekki vofur, er höfðu
numið hana. á brott. Þessi ganga
líktist þó mest martröð, og annað
veifið heyrði hún i breimaketti
eða skvamp í lækjarsytru. Hún
var í ljósrauðum satinskóm, og
hana verkjaði sáran i fæturna,
enda leiðin grýtt á köflum. Ef
ekki hefðu komið til þessir trölls-
legu fylgdarmenn, hefði hún
hnigið niður þarna á staðnum.
Hún var svo óttaslegin.að blóðið í
æðum hennar virtist ætla að
storkna, og hún var með kökk í
hálsi. Þessir hræðilegu atburðir
fylgdu svo fast í kjölfar hins dá-
samlega ævintýris í veiðihöllinni.
Þar hafði hún upplifað ósegjan-
lega hamingju, og það undirstrik-
aði enn frekar þessa martröð, sem
hún hélt, að myndi vara að eilífu.
Hún var eins og lítill fugl að
brjótast um í þröngu búri og gerði
ekki annað en að meiða sig.
Hliði var skellt. Þau hlutu að
vera komin á upplýstan gangstíg,
því að Marianne gat nú greint
fölleita birtu. Síðan tók við ein-
hvers konar forugur garður og
því næst úr sér gengin þrep. Ein-
hver blístraði þrisvar sinnum, en
bankaði svo tvö högg á einhverjar
dyr. Svo tók ailt í einu við hlýja.
Marianne fann, að hún var komin
inn á slétt gólf. Lykt af kálsúpu
barst á móti henni, og loksins var
siæðan tekin frá augunum.
Hún leit óttaslegin í kringum
sig. Fimm menn stóðu umhverfis
hana, og þeir voru allir með
grímu fyrir andlitinu. Þeir voru í
snyrtilegum, svörtum fötum. Auk
þeirra voru tveir aðrir staddir
þarna. Þeir voru í skítugum
vinnuskyrtum með höfuðföt úr
olíudúk. Þau voru stödd þarna í
ömulegri vínstofu sem var lýst
upp af tveimur ósandi lömpum.
Veggirnir voru svo kámugir, að
það glampaði á þá, borðin hrörleg
og áklæðið á stólunum gatslitið. 1
jeinu horninu stóð gömul kista '
með mölétnuváklæði.£inungis giös-
in og flöskur, sem stóðu í röð
upp á hillu virtust hrein og
nýleg. Mest af öllu fékk þó
á Marianne að sjá afgamla
kerlingu, sem kom þarna út
úr myrkrinu og hallaði sér,
fram á stafprik. Hún var svo
hrum að sjá, að hún hlaut að vera
að minnsta kosti hundrað ára
gömul. Hár hennar var dyftað og
hatturinn á höfði hennar var bæði
slitinn og skítugur og löngu
kominn úr móð. Eins var um grátt
mússulínssjal, sem var brugðið
um axlir hennar. Blettóttur kjóll
hennar var lika búinn að lifa sitt
fegursta, en um hálsinn var hún
með gylltan kross. Andlit gömlu
konunnar var svo rúnum rist og
hrukkótt, að það minnti einna
helst á börk á ævafornu tré. Nef
hennar var íbjúgt og nam allt að
því við höku, en augu hennar
voru næstum því eins græn og
augun í Marianne sjálfri. Þau
voru björt eins og nýútsprungin
lauf á gömlum trjástofni.
Þessi aldna og auðsjáanlega
giktveika kerling haltraði við
lurk sinn í áttina til Marianne og
virti hana fyrir sér frá hvirfli til
ilja, og hæðnisglott lék um varir
hennar.
„Agætis bráð, kæri barón.
Agætis bráð,” sagði hún og kreisti
kjúkur. „Satín og hreysikattar-
skinn, svo ekki sé minnst á það,
sem innan undir er. Ætlar þú
virkilega að binda stein um háls-
inn á henni og láta hana hafna á
botni Signu? Það væri hreinasta
sóun.”
Kaldur sviti rann niður eftir
bakinu á Marianne, er húh heyrði
þennan flissandi hæðnishlátur
gömlu konunnar. En maðurinn,
er hún hafði ávarpað sem barón,
yppti aðeins öxlum.
„Rétturinn mun skera úr um
það. Eg hlýði fyrirskipunum og
þar með búið. Ég er búinn að hafa
nógu mikið fyrir því að handsama
hana. Hún fór aldrei út fyrir húss-
ins dyr öðruvfsi en í fylgd með
öðrum, ekki fyrr en í kvöld.”
• „Við þurfum ekki að vera leiðir
út af því,” greip annar fram í, og
Marianne þekkti rödd mannsins,
sem hafði setið við hlið hennar i
vagninum. „Okkur hefur tekist að
staðfesta grun okkar þess efnis,
að hún var ætluð honum. Við
náðum henni á veginum frá
Butard. Og það veit sá sem allt
veit, að við erum búnir að bíða
nógu lengi. Honum hlýtur að hafa
geðjast að henni.”
Enn einu sinni risu hárin á
Marianne, er hún heyrði illyrmis-
legan hlátur gömlu konunnar.
„Nú er nóg komið,” sagði hún
allt í einu, „og meira en það.
Segið mér i eitt skipti fyrir öll,
hvað þið viijið mér. Drepið mig ef
þið viljið, en gerið það fljótt. En
Bifreiða-
eigendur!
Aukið öryggi;
sparnað og ánægju
í keyrslu yðar, með því
að láta okkur annast
stillingarnar á
bifreiðinni.
Framkvæmum:
Véla- hjóía- og Ijósastillingar
ásamt tilheyrandi viðgerðum.
Ný og fullkomin tæki.
Vélastilling sf.
Stilli- og vélaverkstæöi
Auðbrekku 51 K. simi 43140
32 VIKAN 23. TBL.